Soms luister je muziek omdat je heel hard toe bent aan een enorme dosis instant energy. Soms omdat je even geraakt wil worden op een manier die alleen die ene artiest, of dat ene nummer voor mekaar krijgt. En soms wil je niks liever dan even verzuipen in een eindeloze stroom aan klank en melodie. Enter BlackHoleSun.

Bij de eerste klanken van de openingstrack ‘1000 Ways’ lijkt het heel even alsof je terecht bent gekomen in een softcore porno uit de vroege jaren ’90, maar die indruk verdwijnt snel als de eerste riff uit de basgitaar opduikt en stroming op gang komt. Met slechts 5 nummers die samen goed zijn voor meer dan 35 minuten luisterplezier mikt de band met hun tweede EP ‘BlackHoleSun II’ duidelijk meer op de reis dan op de bestemming. Hoewel de nummers lang zijn, zijn ze bijna niet op langdradigheid te betrappen.

De opener danst bijna 7 1/2 minuut rond hetzelfde thema, maar doorbreekt de cirkel door halverwege even aan wal te gaan voor een rustmomentje, om uiteindelijk aan het einde in een stroomversnelling terecht te komen. Opvolger ‘Elmer Modlin’, een meer concept-georiënteerd nummer uit zes delen, kent een duidelijker onderscheid in stijl en ritme tussen de verschillende passages. En zo dobbert het hele album door, up- en down-tempo stukken afgewisseld met wat soundscaping hier en daar; één lange reis over een grillige rivier.

Zoals het een goed psychedelisch album betaamt, is de muziek wijds opgezet en gevoed met talloze delays en reverbs die de sfeer keurig overeind houden. Er is duidelijk een hoop aandacht besteed aan de aankleding van de EP wat betreft productie, met samples, uiteenlopende inzet van toetsen en vocalen en een arsenaal van spacey effecten om een en ander doorheen te trekken. De gitaar ligt er het grootste deel van de tijd wat dik bovenop, waardoor vooral de drums het onderspit moeten delven en meegezogen worden met het tij, maar dat is het enige aanwijsbare minpunt in dat opzicht.

Je kunt nog debatteren over de stem, die duidelijk doorspekt is met een Nederlands accent, maar de combinatie van accent en de manier waarop de vocalen worden ingezet doen denken aan Marillion ten tijde van Fish. Ook Pink Floyd en Kyuss lijken hun stempel op de band te hebben gedrukt – om maar een paar elementen uit de smeltkroes die BlackHoleSun is te lichten. Al met al een zeer verdienstelijk stukje werk dat garant staat voor een dik half uur ‘de boel de boel laten’ en even lekker afdrijven. Spring erin. Het water is heerlijk.

Bandfoto: Patrick Spruijtenburg.