Hoor wie klopt daar kind’ren. Hoor wie klopt daar kind’ren. Nou, van kloppen is deze zaterdagavond echt geen sprake: op de ramen en de muren van de Dynamo wordt vandaag gewoonweg keihard gebeukt! Dit met een eclectische package van (progressieve) metalcore, djent en een vleugje deathcore, welke de feestelijke namen Bleed From Within, Humanity’s Last Breath en ALLT dragen.

Waar deze fuif, in eerste instantie, stond geprogrammeerd in de kleine zaal is deze eind juni geüpgraded naar de grote zaal van het Eindhovense jongerencentrum. Geen gekke keuze, gezien de kaarten als hete broodjes over de toonbank drapeerden: de show was pak ‘m bij de lul 6 maanden voor dato al uitverkocht. En ook deze show lijkt de zaal tot het nokkie gevuld te krijgen. Niet wonderlijk natuurlijk met muzikale presentjes als deze.

Tekst: Rafaël van der Sanden | Foto’s: Justine Segers

Grappig is dat de mainact in feite de vreemde eend in de bijt is, gezien Bleed From Within de belangrijke wedstrijden speelt in de (rechttoe rechtaan) metalcore-leauge, terwijl Humanity’s Last Breath en ALLT zich juist meer bevinden in de divisie met de proggy songstructuren van djent. Veelzijdigheid is dan ook troef deze derde december.

Om half 8 mogen de Zweden van ALLT, natuurlijk niet te verwarren met de taveerne 300 metertjes verderop, aftrappen met een stevige dot progressieve metalcore. Begonnen in 2020, recentelijk getekend bij Century Media Records, met 2 EP’s en wat verdwaalde singletjes onder de boom én een tour met o.a. VOLA in de pocket, kan wel gesteld worden dat de wind uit Karlskoga gunstig in de zeilen blaast. Met de drummer wat weggemoffeld in het hoekje weet ALLT weet het publiek dan ook op een puike manier te fluffen: de eerste moshpits én wall of death dienen zich al vrij snel aan en het djenterige viertal lijkt soms voor een lokale aardbeving te zorgen. Een mooie combinatie van de twee bands welke nog de revue zullen passeren!

Het eveneens uit Zweden afkomstige Humanity’s Last Breath (zij het ditmaal Helsingborg) tapt tevens uit het progressieve vaatje, zij het wel een portie donkerder, atmosferischer en cinematischer. Met bandleden welke ook de drumkit en gitaar hanteren in de djent-grootheid genaamd Vildhjarta (THALL!) is dit dan ook geen verassend gegeven te noemen. De polyritmische muziek zet de koppies van de headbangende medemens regelmatig op het verkeerde spoor en op vocaal gebied wordt er, nadat de welkom hetende kerkzang is weggeëbd, daadwerkelijk een toontje lager gezongen door de (in diens capuchon gehulde) gruntvogel Filip Danielsson.

Niet dat van deze dikke brij nu bijster veel chocolade te maken was overigens. Van het goed ontvangen ‘Välde’ (2021) worden een drietal tracks gespeeld (‘Glutton’, ‘Tide’ en ‘Earthless’) maar ook ‘Abyssal’ (2019) en het self-titled album (2013) worden niet overgeslagen. Gedurende het 7-tal nummers is er overigens weinig interactie met het publiek, en vice versa: het logge en stroperige karakter lijkt dan ook twee kanten op te werken en werkt in zekere zin ook hypnotiserend . Een kundige niche-band, maar wellicht toch ietwat misplaatst vandaag. De eer aan het hoofdprogramma om de ontstane mineur dan ook van een oppepper te voorzien.

 

Tijd voor een stevige pot metalcore! Het Schotse Bleed From Within is met een ware opmars bezig en lijkt het gat op te vullen wat de Aussies van Parkway Drive hebben achtergelaten met de ingeslagen weg naar mainstream spierballenmetal. Met ‘I Am Damnation’, welke de laatste langspeler Shrine (2022) mag openen, wordt hiermee vandaag ook het startschot gegeven voor iets meer dan een uur aan vurige metalcore. En waar Oranje vandaag met 3-1 van de VS wist te winnen in Qatar komt Bleed From Within vanavond duidelijk als grote winnaar uit de bus. Het is dan ook smullen geblazen voor de aanwezige core-liefhebbers.

Bleed From Within houdt het momentum van de twee laatste (bijster) succesvolle platen vast en kleur de setlist hier dan ook rijkelijk mee in. Sterker nog: enkel ‘Afterlife’ vertegenwoordigd het oudere werk van de band, welke (toch al) sinds 2005 aan de bloederige weg timmert. Persoonlijke favoriet vanavond is toch wel het aanstekelijke ‘Into Nothing’ van corona-plaat (mei 2020) ‘Fracture’: een nummer welke zich leent om eens flink met de gebalde vuistjes mee te pompen en (de goed bij stem zijnde) brulboei Scott Kennedy vocaal te ondersteunen met de eigen (met bier gesmeerde) stembandjes.

Anders dan de website en facebookpost van de Dynamo doen vermoeden is het feestje ruim voor 23.00 al ten einde gekomen. Helaas, want het optreden was top en het volk was tevreden. Er kan echter wel teruggekeken worden op een zeer vermakelijke avond met een gemêleerde line-up. Wellicht tot volgend jaar op Grasop, Jera On Air of Dynamo Metal Fest?