Bloodshed Fest nestelt zich in de Effenaar
Het is toch één van de grote die we in Eindhoven hebben, dat Bloodshed Fest. Een festival voor alles wat rammelt, raar ruikt en graag gitaren terroriseert. Dit jaar vindt het evenement voor het eerst plaats in de Effenaar, met een line-up waar je toch netjes U tegen mag zeggen. Wij waren erbij op dag 1 om dat mee te maken.
Tekst Guido Segers | Foto’s Paul Verhagen
Oorspronkelijk opgestart in Weert in 2001, verhuisde het festival naar Dynamo in 2007, waar het zo’n beetje die rottende plek op de zolder is geworden die niet meer weggaat. De focus van het festival is de laatste jaren verschoven van grindcore naar een meer crust, death en doom event, maar nog altijd met een zware DIY component en duidelijke politieke positie. De stap naar een grotere zaal is voor organisator Doomstar bookings dan ook een gedurfde, maar ook een goede om het evenement verder te laten groeien.
Voor de deur staan dus al veel battle jackets en leren punkjasjes klaar. Her en der slingert een bord rond, met daarop geschreven ‘I need to see Tragedy!’ Benieuwd of het ‘m gelukt is. Rond etenstijd is het event al in volle gang.
We stappen de grote zaal vandaag binnen voor dé Roadburn sensatie van eerder dit jaar: Une Misère. Met het bikkelethos van de IJslandse hardcore-scene en de toewijding van Amenra is deze band live een absolute sensatie. Misschien wat clean op deze bill, misschien ook wat vroeg op een groot podium, maar voor de performance gaan de heren niet voor minder. Met zijn typisch lijzige aanspreekvorm vraagt zanger Jón het publiek dichterbij te komen, waarna hij op een speakerstack klimt en de show zijn wervelende voortgang vindt. Er is iets met het geluid van Une Misère, wat je raakt. Vooral het slotsalvo, is als altijd krachtig en aangrijpend, maar het is vooral de Ijslandse koude furie die deze band zo goed maakt. Ook zonder intense mosh.
In de kleine zaal begint Whoresnation met een bak allesverzengend geweld. De Franse grinders brachten eerder dit jaar hun laatste plaat, getiteld ‘Mephitism’ uit en een entousiasme klinkt inderdaad door in de live verolking. Even helemaal wat anders boven, want daar staat Spectral Voice. Ondertussen pakken we een ‘Bloedgijt’, het biertje van brouwerij de Natte Gijt, speciaal voor Bloodshed Fest gebrouwen. Lekker, net als het sonische bad vol death doom waar je in valt bij het binnentreden van de grote zaal. Met blauw licht en genoeg rookapparaten voor een heel serieuze brandweeroefening krijg je het geluid als een dikke deken over je heen. Ergens in de mist staat de band doomy passages er uit te rammen, terwijl onaards gegorgel de vocalen voorziet. Er is iets enorm rustgevens aan het geluid van de groep uit Denver, een zeldzaamheidje deze dag.
Friendship start hun set alsof er een pistoolschot afgevuurd is. Dat is dan ook de zanger van de Japanse band die bij de eerste noot het publiek in vliegt en midden in een pittende cirkel (heel gevaarlijk volgens RTL Boulevard) de reset van de set te vinden is. Zompige sludge wisselt af met puike d-beat en de band staat continue op het randje van het podium gas te geven. Energiek, luchtig, maar ook erg strak gespeeld, valt deze band zeker op vandaag. Dat wisselt dan ook lekker af met het geluid uit de afgrond van de band Afgrund in de grote zaal. Er zijn twee bands met die naam en dit is de samenstelling met Panu Posti, Patrick Howe en Andreas Baier. Je mag zelf zeggen welke de échte is. Zompige d-beat grind met een onheilspellend tintje, die helaas een beetje verzuipt op het grote podium. De performance is dan ook niet echt energie, maar het is dan ook een veeleisend stukje geluid dat geproduceerd wordt. Nog altijd trekt het niet écht aan voor het podium. Dat doet toch een beetje af van de beleving.
Dawn Ray’d is een kleine sensatie in het black metal landschap, zeker door de politieke polarisering. Het drietal noemt zich anarchisten en de symbolen zijn dan ook verwerkt in de wapenschilden en banieren die bij het folksy geluid van de Britse band niet mogen ontbreken. De muzikaliteit is namelijk anders dan je zou verwachten en de electrische viool van zanger Simon Barr speelt een specifieke rol in het geluid van de band. Ergen schuurt en wringt het een beetje, de klassieke uitstaling van black metal met een toch botsende, moderne politieke boodschap. Anderzijds, rebellie heeft vele gezichten en met zo’n knappe set is dit een band die je benieuwd maakt naar de toekomst. Snel even een stukje van Nightfell meempakken, Met Todd Burdette van Tragedy in de gelederen een must-see voor velen, maar de death/doom van de heren laten we na een paar nummers varen voor de vegan snack corner en sake bar. Sake bar? Ja, die is er eentje. Nog een bonus van Bloodshed Fest.
Er is trouwens een derde podium tijdens dit festival, wat buiten staat en maar 20 plekken heeft. Je kan ook van buitenaf meegenieten. We hebben het dan over de Crustbus, waar vandaag DMDN en A Million Squeeks Will Do You No Harm een show neerzetten.
In de kleine zaal is de volgende act die we gaan meemaken PALM. Kneiterharde hardcore punk uit Japan met een hoog stuitergehalte op het podium. We zijn ook op het punt gekomen, waar er lekker op los gebeukt wordt voor het podium. Het geluid heeft een eigen smaakje, wat ook tot uiting komt op hun net uitgekomen plaat ‘To Live is to Die, To Die is to Live’. Frantisch bij vlagen, maar continue gedreven, zetten deze mannen een showtje neer. De volgende op dit podium is wederom een act uit de black metal hoek, namelijk Ultha. De band zet vandaag in op groots en meeslepend met een set vol trage opbouw met nummers die gen einde lijken te hebben en een statische performance, waarmee elke beweging in de muziek twee keer zo groot lijkt te worden. The Inextricable Wandering’ komt over een paar weken uit en als we mogen tellen op een ervaring zoals deze avond, staat daar wat moois te wachten.
Agoraphobic Nosebleed mag dan op het podium in eerste instantie de indruk wekken een band boze middelbareschool-leraren te zijn, dit gezelschap is een klassieker in de scene. De wisseling in vocalen tussen Kat Katz en Richard Johnson zorgt voor een rappe performance die continue de luisteraar op en neer trekt tussen de twee, waarbij de beukende, snerpende grindcore er flink tegenaan knalt. De band startte in 2016 met een reeks solo platen van elke artiest en lijkt te zoeken naar een nieuwe koers, maar met een back catalogue van zo’n 24 jaar staat de set klassiek als een huis deze avond en mag dit terecht de headliner van de dag heten dankzij een ijzersterke set.
We sluiten af met de knetterende d-beat van Massgrav met een toch wat losser en vermoeid publiek. Voor wie meer wil is er een afterparty, Want Bloodshed Fest draait gewoon door van donderdat tot zondag.
Follow Us