De Bokito Freejazz Experience kende je natuurlijk als onder de naam Bokito Hatejazz Ensemble. Een aantal optredens brachten het ensemble tot de keuze voor deze switch, die nu bezegeld wordt met de laatste plaat van deze muzikale apenkooi: Koning Bokito.

De experimentele noise klanken van deze primatenbende lijkt daarmee wat meer een serieus project te worden. Was dat voorheen dan niet zo? Dat weten we natuurlijk niet zeker, maar de verwachtingen bij de eerste releases zijn toch anders geweest. Deze plaat luistert ook anders, maar natuurlijk niet minder destructief.

‘Bokito Ontwaakt’ is een speels jazz stukje, met samples van zingende vogeltjes. Alles is vredig, tot Bokito weer begint met brullen en alles te slopen. Het rime wordt hectischer, grillig, maar behoud een bepaalde controle. Zelfs op ‘Bokito is kwaad’ blijft het behapbaar. Er zit zelfs een synthesizer door de warse klanken heen, die af en toe even vrijelijk op je af komen als een arsenaal instrumenten dat de trap af komt donderen. Toch herpakt de band telkens een soort rust vol getokkel.

Hetgene wat blijft is het noeste geschreeuw op ‘Bokito in paniek’ en ‘Bokito krabbelt op’. Het geeft een thema aan de nummers, een gevoel dat uitgedrukt wordt in nerveuze muziek of muzikale bewegingen. Nooit al te zuiver, altijd met wat randjes. Vooral de piano doet veel. Het drumwerk blijft primitief, verward en aggressief, wat in zo’n raar contrast staat met wat er verder gebeurt in de nummers. Dat hoor je in het sluimerende geluiden op ‘Bokito ontredderd’. We zien de grote aap om zich heen kijken, zoekend, beduusd. We voelen de furie opkomen en plots beginnen de drums wilder te worden.

We nemen afscheid van koning Bokito met ‘Bokito ontroert’. En gek genoeg, is dat er ook wel een beetje in te vinden als je het verhaal van Bokito erbij leest. Misschien moet iemand een documentaire maken met dit als soundtrack. Ik stem voor.