Bömbers in de Effenaar in december, het is een goed moment. Lemmy is al 7 jaar niet meer onder ons. Gek eigenlijk, het voelt alsof z’n geest nog altijd ergens aan de bar van elke concertzaal waar wel eens flinke gitaren klinken rondwaart. Ik denk bij elke fles Jack Daniels meteen aan Lemmy. Ik snap trouwens ook prima dat hij er altijd cola in gooide, want anders is het niet weg te krijgen. Iconisch, onnavolgbaar, uniek, legendarisch, zo zijn er niet veel.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Paul Verhagen

Abbath is ook iconisch. Alleen ja, in een scene waar edgelords en keyboardkrijgers de dienst uitmaken, kan je Abbath zien als controversieel, als een clown. Met Immortal zette hij black metal onbedoeld om in een cliché (want dat was het nog niet van zichzelf),, maar gaf hij er ook een episch karakter aan wat het toch tamelijk onsterfelijk maakte. Zijn solowerk onder eigen nom de guerre is fenomenaal, maar dat toegeven kan je de hoon opleveren van boys met coole Insta-handles, die wel trve zijn. En toch… toch… is Abbath een beetje het figuur wat in de voetsporen van Lemmy kan stappen. Misschien is ‘ie ook al de Lemmy van de black metal en is het feit dat hij de frontman is van ‘The Ultimate Motörhead Tribute’ Bömbers niks meer dan logisch. (we hebben trouwens ook een Motörhead tribute act uit Eindhoven, Deaf Förever, goed om te weten als je deze avond mistte en toch Motörhead wil). En ondertussen staat Heino in de grote zaal, ook een naam in de traditie van ‘hoeksteen van je genre zijn’. Ergens staan de sterren in lijn.

Bömbers draait al langer mee. Het is een project van Abbath, samen met Pez (Punishment Park, Jef) and Tore (Old Funeral, The Batallion, Studfaust). Een solide, ronkende combo van drie muzikanten die zichzelf graag elke avond even de legende zelf wanen. De sound is moddervet, dankzij die dikke Rickenbacker van Abbath en een strot die klinkt alsof er een bandje met vocalen afgestpeeld wordt. Het is een oud bandje, wat niet altijd gelijk loopt met de muziek en soms ook gewoon wat te snel gaat, maar wel klinkt zoals het hoort. En geen flauwekul tussendoor; slokje drinken en weer spelen dan! Vanaf de eerste noten gaan fans los voor het podium en er zijn zelfs Motörhead veteranen van ver gekomen uit omliggende landen om zich zeven weer bij de ‘real deal’ te wanen.

Al vrij vroeg krijgen we de hitjes om onze oren, beginnende met ‘Bomber’ natuurlijk. We komen natuurlijk niet voor het obscure werk, maar voor songs als ‘Stone Dead Forever’ en ‘(We are) The Road Crew’. Drummer Pez slaat er flink op en mag vooral op ‘The Hammer’ even de spotlight pakken, want de drums voel je door je botten heen rammelen. Abbath zelf staat met z’n kin omhoog te grommen zoals de oude baas dat deed, gehuld in ’n zwart overhemd en zelfs met de herkenbare snor. Ik weet trouwens vrij zeker dat de pukkel van Lemmy op zijn linkerwang aan het reïncarneren is. De bas gromt trouwens net zo goed, maar misschien niet altijd even strak en natuurlijk zien we door de Lemmy-act heen ook de nodige Abbath trucjes. Af en toe is het wat minder, maar dat kan ook zijn omdat ik een track als ‘Over The Top’ gewoon iets vind missen aan kracht.

De hoogtepunten laten wat wachten op zich, met ‘Orgasmatron’ laat in de set. Er is zelfs een korte encore om ‘Ace of Spades’ erin te gooien. De zaal gaat natuurlijk helemaal los daarop, alsof het nog geen feestje was daarvoor, maar het is vooral op ‘Overkill’ dat alle glazen in de Effenaar staan te rammelen. Man, oh man wat een salvo is dat. Geen idee trouwens wat Abbath tussen de nummers door brult trouwens, gelukkig is Fast Tore beter te verstaan!

‘Rock’n’roll’ komt dan ook nog langs en ergens is dat het perfecte nummer voor deze avond. Lemmy begreep het namelijk al; rock-‘n-roll is ontzettend mooi, het is belangrijk, het kan je iets geven om voor te leven, maar het is ook ‘maar’ rock-‘n-roll. Een grap die al decennia doorploetert, waarin je jezelf niet te serieus moet nemen en vooral lol moet hebben. Carpe diem, want voor je het weet is alles weer voorbij. Abbath snapt dat ook, en als hij weer met zo’n Abbath-grimas de zaal in kijkt, voel je dat. Sure, hij klokt heel veel water weg en verdwijnt weg van de verleiding van alle drank direct na de show. Maar hij staat hier niet omdat het moet, maar omdat hij het wil. Omdat hij thuishoort op zo’n podium, net als Lemmy. Omdat het vet is om nummers te spelen van een onsterfelijke, iconische band en omdat de wereld clowns nodig heeft. Omdat het fucking rock-‘n-roll is. En als dat alles is wat we hebben, dan is het allemaal best ok, toch?

I got rock ‘n’ roll, it satisfies my soul
If that’s how it has to be, I won’t get mad
I got rock ‘n’ roll, to save me from the cold
And if that’s all there is, it ain’t so bad
Rock ‘n’ roll
– Motörhead – ‘Rock’n’roll’