Het is zondagavond en het is een beetje een rare samenkomst in Dynamo. Cro-Mags speelt, dat is altijd al een ingewikkeld verhaal, daar dus zo meer over, maar ook het Weertse Hometown Crew en het soort-van-eigen-Eindhovense Pressure Pact. Het is nog even rustig in de zaal, maar er staat verdomme weer ouderwetse hardcore in Dynamo!

Foto’s Paul Verhagen | Tekst Guido Segers

Hometown Crew uit Weert dus, een band die hardcore speelt alsof er de laatste 15 jaar niet heel veel veranderd is in de wereld. Dat is niet zo raar, want ondanks dat het debuut 2 jaar geleden uit kwam, gaat de band al sinds 2014 Europa door. Dynamische podiumpresentatie, veel high kicks van rechts op het podium en een zanger die als een opgejaagd dier in z’n kooi op en neer marcheert. Denk Have Heart, Carry On en zulks, maar helaas ook met technische issues vroeg in de set. De band heeft twee fans bij die lekker los gaan en dat is prima zo in een zaal die langzaam voldruppels.

Het is een stuk drukker als Pressure Pact het podium opkomt. De soort-van-Tilburgs-en-Eindhovense band is eigenlijk wel een van de beste uit de regio. Dat kan je best zeggen met volle overtuiging. Een rauwe mix van primitieve hardcore, Oi! en punkrock venijn, die zich misschien het beste laat uiten via de altijd ongemakkelijke grappen van frontman Lennard. Het is een band die het leuk vindt om op het podium te staan. Geen ongemakkelijke blikken en spanning, maar gewoon gaan en lol maken. Daarbij klinkt de band ook als alles wat je wil horen bij een hardcore show. Ze spelen ook 130 nummers ofzo. Heel snel, hard, en geen flauwekul.

Cro-Mags… Wie zijn dat? De beste grap deze avond op Instagram is over een rare bult op het been van Harley Flanegan die na een hoop geruzie de naam van de band mag voeren in plaats van  ‘de andere zanger en gast met een grote bek’ John Joseph. De grap was dat die bult ook een eigen Cro-Mags gaat oprichten en de rest gaat aanklagen. Dat is een beetje de sneue voorgeschiedenis van deze hardcore pioniers, die evengoed met hun crossovergeluid door de metalscene zijn omarmt. Harley Flanegan stond op zijn 12de al bandjes te kijken in CBGB’s en heeft sindsdien zo ongeveer iedereen die hij tegenkwam op z’n bek geslagen. Het is een fijne vent, die dan wel weer oplet of alles veilig eraan toe gaat in de zaal. Alles mag, kom vooral stagediven, maar: “If you break my bass, I’ll break your face!” Overigens mogen er geen bekertjes op de rand van het podium staan.

De band is goed, maar het draait toch allemaal om de kleine, hypermusculaire frontman die met een veel te grote bas staat te zwaaien en al zijn spieren op knappen heeft staan. Energiek en agressief, maar ook met wisselvallige energie in z’n setlist te verwerken. Het valt af en toe door om vervolgens weer los te barsten bij tracks als ‘We Gotta Know’ en ‘Malfunction’. Misschien is dat niet zo erg, want het is ook vooral een oldschool publiek (dat is netjes voor ouder publiek) dat op de band afkomt en zo wat rust kan pakken. De moshpit wordt bevolkt door een beperkt aantal enthousiastelingen. Oh, en de dronken dame die toevallig is binnen komen lopen, een gast die stiekem tegen het podium staat te kotsen, een laveloze dude met een straight edge shirt aan (die overigens niet kotst),en een dude die eindeloos op de grond staat te spugen en sigaretjes te paffen (om vervolgens één keer te stagediven en keihard op z’n bakkes te vallen). Het is alsof Harley Flanegan gewoon een soort bonte avond te boven brengt bij mensen. En ja, ik sta ook tussen deze weirde populatie, dus dat zegt wat over mij.

Flanegan krijgt op een gegeven moment ook twee pretsigaretten aangereikt die hij gelijktijdig aansteekt. Later zal hij er eentje overhandigen aan zijn zoon, die de merch doet vanavond. Fijn dat ze zo’n goede band hebben. Geen moment lijkt de kleine baas moeite te hebben met zijn songs, en met samengeknepen ogen brult hij de teksten van ‘Hard Times’ en ‘Apocalypse Now’ om de set tot een einde te brengen. En tussen al die wilde shit door, is hij continue bezig met het welzijn van z’n publiek en dankbaar. Dat maakt het een mooie, maar bonte avond.