Oké, ik geeft het eerlijk toe. Ik ben een ordinaire ramptoerist als het op Montis Goudsmit & Directie aankomt. En eigenlijk iedere andere band waarin Anton Goudsmit speelt. Niet omdat ik denk dat ik ze op een muzikale blunder kan betrappen. Want virtuozere muzikanten zijn er binnen onze landsgrenzen nauwelijks te vinden.

Nee, het is omdat Anton Goudsmit’s hoofd een eigen leven lijkt te leiden bij iedere gitaarsolo die hij ten beste geeft. Alsof dat hoofd niet, zoals bij normale stervelingen, middels een ruggenwervel met de rest van het lichaam verbonden is. Zijn hoofd is als het hoofd van de tovenaar uit The Wizard Of Oz, een hoofd dat vrijelijk door de ruimte lijkt te zweven. Alleen is Anton geen wizard in de strikte zin van het woord. Maar een heuse gitaarwizard die perfect past in de context van het Bridge Festival in Eindhoven.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto header: Dick Rennings

Maar vlak ook de andere twee heren niet uit. Want dat ze als trio aan elkaar gewaagd zijn bewijzen ze het komende uur (de krappe speeltijd van drie kwartier kan enigszins opgerekt worden met toegiften omdat ze de laatste act zijn) in Café Wilhelmina. De muzikale een tweetjes van Goudmit en Directie, Directie en Montis en Montis en Goudsmit zijn van grotere schoonheid dan de een tweetjes die je in menig Champions League-finale te zien krijgt.

Dat tijdens het optreden enkele covers de revue passeren, zoals o.a. Stevie Wonder’s ‘Boogie On Reggae Woman’, doet niks af aan het spelplezier. Zo’n song lijkt dan slechts een blauwdruk voor een vrolijke improvisatie. Waarbij naast het hoofd van Anton Goudsmit vooral Cyril Directie opvalt die vanavond als spreekstalmeester dienst doet. Het handeltje aan shirts, petjes en elpees passeert dan ook al tijdens het optreden de revue. Want ook al is Montis, Goudsmit & Directie een democratisch collectief, Cyril Directie is overduidelijk de commercieel-leider van het trio.

Maar ik dwaal af. Want muzikaal is het allemaal erg fijn wat de heren ons vanavond voorschotelen. Ik zou zelfs durven te beweren “om te watertanden zo lekker”. Songtitels als ‘Bills’s Plate en ‘He Lobster’ verraadden dat natuurlijk ook al een beetje. Fijn Avondje! En gelukkig zat Anton’s hoofd aan het einde van de show gewoon nog op zijn romp. Tragisch voor de de ramptoerist in mij. Maar een zegen voor iedere muziekliefhebber.

Alle Bridge Festival artikelen vind je hier.