Voorafgaand aan haar song ‘CAT 13’ bekent Robin Kester dat de brand in de Lichtstraat achter het De Witte Dame eerder die middag haar deed denken aan een scène uit de HBO serie Chernobyl, toen ze iedereen naar die brand zag kijken. Met dit verschil dat iedereen in de serie een etmaal later dood zal zijn. Het is een van de “vrolijke” anekdotes en tips die ze ons vanavond geeft.

Een andere tip is het luisterboek Mythos van schrijver en acteur Stephen Fry. Een boek waarbij ze al luisterend in slaap viel waardoor “muze” Fry haar onbewust het idee voor een nieuwe song influisterde. Het zijn dit soort grappige (en apocalyptische) anekdotes waarmee ze de lachers op haar hand krijgt. En daardoor klinkt het ook welgemeend als ze halverwege de set informeert of het nog goed met iedereen gaat waneer een aandachtig luisterende fan het aan de stok krijgt met een luidruchtig groepje achterin de zaal dat “The Dutch Disease” tot ware kunstvorm probeert te verheffen.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto header: Dick Rennings

Eigenlijk komt alles aan Robin oprecht en welgemeend over. Ondanks dat stijlvolle zangeres die nu blakend van zelfvertrouwen op het podium staat een ander persoon lijkt dan het archetypische singer songwritermeisje dat een jaar of vijf geleden nog vooral solo en akoestisch als supportact van gelijkgestemde artiesten optrad. Die metamorfose heeft ze te danken aan een ontmoeting met Moss frontman Marien Dorleijn. Want gezamenlijk doken ze de studio in en raakten gefascineerd door analoge synthesizers. Het zorgde ervoor een heel eigen sound met lekker lome zwaar aangezette bassen. Fijne vintage-synthesizerklanken en spannende gitaar-erupties.

Voor dat laatste tekent sinds het nieuwste album Sam van Hoogstraten. Die sound wordt al gelijk lekker neergezet in openingstrack ‘Fries & Ice Cream’. Maar haar sound kan ook ultiem ingetogen zijn zoals in het hagelnieuwe ‘CAT 13’, dat dan weer zeer folkachtig aandoet, maar waarbij Robin’s prachtige stem misschien nog wel het best tot haar recht komt. Het zijn songs als deze (en het vanavond niet gespeelde ‘Empty Head’) die mij altijd het idee geven dat Robin Kester de “missing link” is tussen Molly Drake (inderdaad de mama van…) en Portishead’s Beth Gibbons.

Met die laatste triphop-grootmeesters kan Robins nieuwste werk zich in ieder geval moeiteloos meten. En dat mag en kan ook allemaal zéér dansbaar uitpakken. Zoals in het afsluitende ‘Sweat and Freight’. Het Brigde Festival zet de pay-off “everything guitar” kracht bij met de boeking van Robin Kester. Al ligt de nadruk bij haar muziek méér op “everything” dan op “guitar”. Sorry Sam!

Al onze Bridge Festival artikelen vind je hier.