Met een lekker zonnetje op de eerste dag van december en een zwaar metal matinee voor de boeg is het leven goed! En het blijkt nog beter te worden.

Tekst: Stefan van Vlerken | Foto’s: Paul Verhagen

Omdat de aanvangstijd op de Effenaar website op 14:00 stond en we later pas zagen dat het uit Portland, Oregon afkomstige Vitriol om 13:45 al begint komen we iets te laat een volle zaal binnenlopen. Daar rent een gestreste Kyle Rasmussen (zanger/gitarist) over het podium heen en weer, en is het opvallend stil.

Al snel blijkt dat er technische problemen zijn. Drummer Matt Kilner zit rechts vooraan het podium geduldig achter zijn kit te wachten tot hij kan gaan meppen. Waar de rest van de line-up vandaag een crew tot hun beschikking heeft, moet Kyle alles zelf uitzoeken. Uiteindelijk blijkt een gitaarkabel de boosdoener. Als deze vervangen is grapt hij in de microfoon: “That’s a new thing we’re trying. Helps us to get angry on stage”. Eindelijk kunnen ze aan hun set beginnen.

Het overwegend vrij jonge publiek reageert erg goed op de band, want er wordt direct veel bewogen en de eerste pit is al snel een feit. Omdat bassist en mede-oprichter Adam Roethlisberger tijdens de vorige tour (met o.a. Goatwhore) de band heeft verlaten, is Vitriol nu een tweemansformatie. De instrumentbeheersing van beide heren ligt enorm hoog. Iets wat op de albums al duidelijk wordt, maar live is dit nog veel indrukwekkender. Op zijn relatief eenvoudige kit weet Matt razendsnelle blastbeats af te wisselen met midtempo ritmes om weer naadloos terug te keren naar de snelle stukken.

Kyle is ook een klasse apart. Hij ziet eruit alsof hij zo een ‘God of War’ game uitgelopen is met zijn getatoeëerde bovenlijf. En het gemak waarmee hij de meest complexe riffs en solo’s speelt, zal menig geoefend gitarist stikjaloers maken. Het zit de mannen niet mee vandaag, want er knapt een snaar van Kyle’s gitaar en er is nog wat aan de hand op zijn extreem goed gevulde padelboard. “Lot’s of Benny Hill moments today….”, besluit hij met een lach, waarna het laatste nummer, ‘Shame and Its Afterbirth’, met het creepy gitaar intro wordt gestart. Als Vitriol op dreef is, zijn ze niet te stoppen. Volgende keer hopelijk met bassist en zonder Benny Hill!

Het is aan het Canadese Despised Icon om het opgewarmde publiek verder op te hitsen. Met de twee frontmannen, Alex Erian and Steve Marois, lukt hen dat gemakkelijk. De band staat bekend als mede-grondleggers van het death-core genre, maar ze mixen een veel breder scala aan stijlen in hun repertoire. Lompe breakdowns en zompige metalcore riffs worden afgewisseld met snelle death metal passages, slam-hardcore en meer.

Gooi daar wat dikke growls, screams en jawel…. pig squeals bij, en je hebt een publiek dat compleet los gaat vanaf de eerste tonen. Alex is duidelijk de gangmaker, en telkens als hij om een circle pit vraagt, wordt hij op zijn wenken bediend. Ook een flinke wall of death is geen enkel probleem om te organiseren bij ‘Retina’. Ik denk dat menig ouder jaloers op hem zal zijn als blijkt dat hun tieners wél kunnen luisteren….

Er wordt ook naar hartenlust ge-crowdsurft. Met ‘gevaar voor eigen camera’, stapt fotograaf Paul de pit in voor een aantal up-close-and-personal-kiekjes. Als er geen barrière voor het podium zou zijn, hadden we bij deze band een regen aan stagedivers gehad. Er komt nog even iemand vol op mijn tenen staan, waarna hij zich omdraait en zich uitgebreid verontschuldigt om vervolgens de pit in te stuiven om alles tot pulp te slaan. Mooi contrast.

Na afsluiter ‘Purgatory’ van het gelijknamige album uit 2019 bedankt de band het publiek uitgebreid met een welgemeend: “Thank you for the best show of the tour”. De mannen staan zichtbaar na te genieten, dus die claim zou zomaar eens waar kunnen zijn.

Terwijl de crew druk bezig is om de boel om te bouwen voor Chelsea Grin uit Salt Lake City wordt eindelijk de bar links van het podium ook bemand. Dat scheelt weer een hoop gefrot om bier te halen. Intussen horen we iets dat moeilijk te plaatsen is in deze setting: house muziek van David Guetta (tenminste, dat vertelt iemand ons). Een ander vat het treffend samen en roept: “Wanne schijtmuziek!”.

Wat blijkt: sommige bands laten door de PA-installatie muziek afspelen die ze vóór hun show willen horen. Misschien omdat dan het contrast des te groter is wanneer krijser Tom Barber en zijn band de eerste lage death-core riffs de zaal in blazen. In tegenstelling tot mijn verwachting is het publiek minder fel dan bij Despised Icon. Ook lijkt de band wat routinematig te spelen.

Tom blijkt een sympathieke frontman die tussendoor een praatje maakt en mensen vooraan een box geeft. En muzikaal leveren ze wel degelijk kwaliteit, alleen mist er ‘iets’. Toch zijn er weer de pit, de surfers en een tweede wall of death. Maar alles net een tandje minder dan voorheen. De wall of death zal overigens op veel socials terug te vinden zijn, gezien het aantal telefoons in de lucht op dat moment.

Bassist David Flinn en gitarist Stephen Rutishauser wisselen veelvuldig van instrument, ongetwijfeld voor afwijkende stemmingen van specifieke nummers. Van het laatste album ‘Suffer in Heaven’ wordt alleen ‘Sing to the Grave’ gespeeld. Verder komen o.a. ‘My Damnation’, ‘Dead Rose’ en als laatste de kraker ‘Recreant’ voorbij.

Tijdens de ombouw voor de set van headliner Dying Fetus komt de indrukwekkende drumkit van Trey Williams tevoorschijn onder het genot van muziek van Bon Jovi en Wham (ja, je leest het goed). Wanneer de mannen uit Maryland gereed staan is iedereen klaar voor nog een rondje beuken, want vanaf de eerste noot is het weer feest. Mensen worden vanaf de PA richting podium letterlijk en figuurlijk op handen gedragen. Wat een paar vette foto’s oplevert.

Telkens als ik Dying Fetus live zie ben ik enorm onder de indruk van de complexiteit van de riffs en het gemak waarop de brute deathmetal door de heren Gallagher (gitaar/zang) en Beasley (bas/zang) afgeleverd wordt. Sean bespeelt zijn bas alsof het een gitaar is en verzorgt daar ook nog eens een groot deel van de zanglijnen bij. De combinatie met de razendsnelle riffs (zonder naar zijn gitaar te kijken!) en guttural growls en grunts van John maken dit alles tot brutal deathmetal perfectie.

Met hoogstandjes als  ‘From Womb to Waste’, ‘Intentional Manslaughter’ en ‘Wrong One to Fuck With’ rammen ze de zondagavond in. John neemt nog even de tijd om samen met het publiek een aantal keer “Fuck the Church” te roepen. Dan is het uiteindelijk tijd voor het ultieme ‘Grotesque Impalement’ van de gelijknamige EP uit het jaar 2000, gevolgd door de afsluiter van vandaag ‘Subjected to a Beating’. Nog één keer is de grote zaal van de Effenaar een golvende massa van haren, armen en benen.

De term ‘matinee’ zal voor mij niet meer hetzelfde zijn na vandaag. Waar ik eerst de associatie had als klein kind, kijkend naar AVRO’s Kinderbios op woensdagmiddag (zoek maar op, zo oud ben ik inderdaad), is ‘matinee’ vanaf nu verbonden met een middag fokking harde deathmetal en death-core en een publiek dat zwaar uit haar plaat gaat. Weer een rustgevende herinnering aan diggelen….