Het is dinsdagavond en het publiek moet nog binnendruppelen in de kelder van Dynamo. Prima moment voor een korte hardcore-avond met van die 20-minuten durende sets. Eigenlijk precies zoals het hoort, lekker minimalisisch. We hebben deze avond het Amerikaanse Buggin en Spaced op bezoek en een opwarmronde van het awesome Rites van eigen bodem.

Foto’s: Jostijn Ligtvoet | Tekst: Guido Segers

Rites is namelijk echt heel vet, vooral omdat de band uit Middelburg (hier mag wel een ‘of all places’ achter) variatie in de sound heeft. Zangeres Louisa Steenbakker gaat namelijk alle kanten op met haar stem, van in-your-face brul naar melodieuze zang en soms uitschietende screams. De muziek beweegt daar omheen van snerpende hardcore naar gedreven punkrock en dat houdt de luisteraar scherp. Ze spreekt zich tussendoor ook uit over de liefde voor de scene, maar het gebrek aan representatie. Dat is natuurlijk ook in eigen band beperkt, maar deze avond zien we wel op de mic driemaal niet een witte man en dat is nice. Rites zit vol energie, de nieuwe plaat ‘No Change Without Me’ is net uit en laat een rap ontwikkelende band horen, met toch een meer poppy geluid dan voorheen. Hey, het knalt gewoon live! De drums zijn af en toe wat minder, maar laat dat de pret niet drukken.

Spaced noemt zichzelf een far out hardcore band en gezien de esthetiek van de band is dat een goede benaming. De band uit Buffalo heeft een explosief karakter en dat heeft toch echt veel te maken met Lexi Reyngoudt, die op de rand van het podium met opengesperde ogen het publiek aanspoord. Het geluid van de band bevat veel groove, maar ook wat metal-randjes die aan die vroege metalcore crossover doen denken in sommige songs. Maar dat kan ook mijn associatie zijn, en in alle eerlijkheid is deze band daar niet door geinspireerd. Daar is Spaced veel te jong en fris voor, maar dat maakt ze juist zo opwindend als band; alles net een tikje anders. Far out dus, en er wordt ook lustig gedanst en van muur naar muur gemosht. Volgens mij kwam er ook weer iemand in z’n fanatieke moves die gekke paal tegen die midden in de kelder staat bij Dynamo. Blijf je houden natuurlijk.

Buggin is een beetje een vreemde gewaarwording. Minutenlang staat de band op het podium in voorbereiding, ruggen naar het publiek, voordat een korte, maar heftige set begint. Bryanna Bennett pakt dan de mic en lijkt zich bijna klein te maken op het podium, terwijl ze op vlakke toon het woord neemt. Het is de eerste tour van Buggin buiten de Verenigde Staten, maar ook de eerste trip naar het buitenland, period. Alles, maar dan ook alles valt weg als Bennett begint te zingen op één van die twee-minuten-durende knallers. Lach op het gezicht, gekke poses, wild dansen… Tijdens de songs komt de band tot leven, ondanks dat het niet altijd even strak is. Elk nummer is een explosie, een expressie van van alles en nog wat, en daarna sluit de band zich weer even af. Als we dan het laatste nummer hebben gehad wordt op dezelfde vlakke toon afscheid genomen. Eén bezoeker vraagt om nog een nummer, waarop Bennett reageert grijnzend met: “We only got 25 minutes of music, love…” En toch komt dan ‘Grattitude’ er achteraan. Maakt het dan iets uit dat de band wat vreemd overkomt tussen de songs door? Nee, het past juist om gewoon jezelf te zijn en je eigen manier van expressie te volgen. Misschien verhoogt dat wel de impact van de songs zelf. Maar allez, het is toch wel heel vroeg weer afgelopen vandaag. Oh, Buggin dropte trouwens net ‘Concrete Cowboys’, de eerste plaat. Zeker checken. 

Interesse in de nieuwe golf van hardcore bands uit de Verenigde Staten? De Effenaar heeft op 13 augustus Scowl weten te strikken. Zeker checken dus.