Een volle metalcore avond vanavond in Dynamo. De grote zaal biedt vanavond ruimte aan een aantal toonaangevende bands in het genre. Met een slordige 200 bezoekers is de zaal lekker gevuld, maar blijft het balkon gesloten. Prima, dergelijke bands moet je gewoon van dichtbij beleven.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Seth Abrikoos

Opener Assemble The Chariots heeft wat orkestrale invloeden in hun deathcore gegoten. We kennen dat geluid wel een beetje van bands als Lorna Shore en Sign of the Swarm. De band komt in eerste instantie niet helemaal lekker uit de verf door het wat doffe geluid. Gelukkig wordt er voldoende aan de knoppen gedraaid om dat te verbeteren. Of het nu aan de relatieve onbekendheid van de band ligt of het nog geringe publiek, ergens lijkt wat van energie te missen. Echt overtuigen doet de band niet.

Het Kopenhagens Cabal is wel de hardste band van de avond. De mannen trekken een muur van geluid op. Het is ook een stuk drukker in de zaal en we kunnen genieten van moshpits en een wall of death. De beukende nummers doen de hoofden schudden en de oren suizen. De hele lichtshow staat ook als een huis. We worden op het laatst nog verrast door een gastoptreden van Sugarspine vocalist Josh Muncke.

Het Australische In Hearts Wake lijkt er vanavond op gebrand de headliner status van landgenoten Parkway Drive the ambiëren. Het geluid is groots en catchy en ze hebben hun best gedaan er een echte show van te maken. Dat doen ze met medewerking van een danser en danseres die eerst gemaskerd en geheel gehuld in het zwart hun danspasjes vertonen. Naar mate de set vordert gaat er steeds meer van de kleding uit, beginnend maar niet eindigend bij de maskers. Wellicht een beetje cheesy, maar het geeft toch weer meer om naar te kijken dan de moshpit voor het podium of een rondspringende gitarist. Ook staat vocalist Jake Taylor bij zijn podiumpraatje nog even stil bij de krachten die ons trachten te verdelen en roept ons op tot eenheid.

De Duitsers van Caliban timmeren maar liefst al vijfentwintig jaar aan de weg. Niet vreemd dus dat we tussen de jongere fans toch ook wat meer grijze koppies zien, die de band ongetwijfeld al sinds het eerste uur volgen. Een leren pet, type Judas Priest, vindt zijn weg naar het hoofd van brulboei Andreas Dörner, tot hilariteit van band en publiek. Zijn harsh vocals worden bijgestaan door puike cleans van gitarist Denis Schmidt en bassist Kenneth Iain Duncan. De kracht van deze band zit hem in die sterke samenwerking, de mix tussen rauwheid en meer catchy stukjes.

Naast crowdsurfen, moshen en stagediven gaat het publiek op verzoek van Andreas ook nog even over naar wat Village People moves. Ook het bekende verzoek aan het publiek om te gaan zitten en op te springen ontbreekt niet. Andreas plukt een enthousiaste blonde dame uit het publiek om even op het podium te dansen. Crowdsurfend verlaat ze het podium. Even later doet een andere blonde dame hetzelfde na eerst een walsje gemaakt te hebben met Andreas. Hardcore stijl zingen een aantal enthousiaste fans in  Andreas’ microfoon. Cabal vocalist Andreas Bjulver zingt ook nog een nummer mee. Uiteindelijk duikt Andreas nog het publiek in om even crowdsurfend door de zaal te gaan. Drietraps toegift ‘Memorial’, ‘Devil’s Night’ en ‘Nothing Is Forever’ sluit de avond af.