Soms zijn er van die platen die tijd nodig hebben om te landen. Abandoned van Call It Off was er zo eentje. Hun eerste release op het Sony label is inmiddels alweer een half jaar oud en de release party was een uitstekend feestje, zoals hier eerder ook te lezen was. Qua productie een hele stap vooruit ten opzichte van Lovers & Liars – maar dat mag je verwachten als je door een van de ‘big four’ aan de hand genomen wordt. En dat is precies waarom dit album hier zo lang onderweg is geweest.

Menig muziekliefhebber zal bekend zijn met het concept ‘selling out’: een band maakt zich los uit het lokale of underground circuit en wordt ervan beschuldigd zijn muziek aan te passen naar iets dat beter verkoopt. Metallica’s Nothing Else Matters is hier een van de bekendste voorbeelden van. Nou is dit een aantijging die de heren van Call It Off niet zomaar bedeeld kan worden. Ook voordat Abandoned verscheen waren hun nummers over het algemeen lekker upbeat, met hier en daar een scherp randje dat niets afdeed aan de toegankelijkheid ervan. Ook de keurig uitgevoerde tweede stemmen zaten al langer in hun werk. Al met al zijn er veel meer overeenkomsten tussen de twee albums dan er verschillen zijn.

Maar die zijn er wel degelijk. Sommige zijn heel subtiel, andere veel duidelijker, maar hoe vaker je de nummers luistert, hoe meer je er ontdekt. Ze maken dat de nieuwe sound hun eerdere werk enerzijds overstijgt; anderzijds gaat het ten koste van identiteit, en klinkt Abandoned meer als een massaproduct dan hun vorige release. Er is veel aandacht besteed aan de vocals. De dubbele zanglijn op Anesthesia is hier een goed voorbeeld van, die verder wordt uitgebouwd met meerdere harmoniëen als het refrein aanbreekt. Ook in Sorry is dit goed terug te horen. Dan nog een filtertje hier en daar – neem het intro van Something To Believe In bijvoorbeeld – en dan hebben we het grootste deel van de gangbare studiopraktijken wel gehad.

Ook het instrumentarium is uitgebreid. Om te beginnen wordt de akoestische gitaar hier en daar ter hand genomen. Vooral in Scream Your Heart Out, dat per definitie al geschreven lijkt te zijn om zoveel mogelijk mensen aan het lallen te krijgen, zou het in Sony’s handen vreemd zijn als deze niet de revue zou passeren. Ook de toetsen leveren een aanzienlijke bijdrage aan het album. Ook hiervoor is een intro weggelegd, en wel bij het laatste nummer van de plaat. We Will Be Better Tomorrow is met ruim acht minuten een uitzonderlijk lange uitvoering, maar dat betekent helaas niet veel meer dan nog eens acht minuten om zoveel mogelijk cliché’s uit de kast te trekken – sterker nog, met een gevoelige opening op piano is de toon al meteen gezet. Extra zanglijntje ingelast (met weer een filtertje erover), even lekker stampen om terug te keren naar de piano, xylofoontje eroverheen en dan – jawel – de theatrale grande finale inclusief transpositie (een halve toon omhoog voor extra good vibes). Wie is er niet groot mee geworden?

Is het dan allemaal echt zo verschrikkelijk? Nou, nee – in tegendeel. Het ligt er alleen aan met welke oren je ernaar luistert. Als je vooral geneigd bent je af te zetten tegen popproducties, is Abandoned waarschijnlijk niets voor jou. Als je echter staat te springen om feel good energie, om muzikale zonneschijn en om iets dat door je speakers scheurt maar toch stijf staat van de melodie, dan is dit de plaat voor jou. Er is zo ontzettend veel aandacht in alle aspecten van de productie gestoken dat er binnen het behoorlijk verzadigde genre geen onvertogen woord over te zeggen valt. Alles klopt, zo hard dat het bijna griezelig is.

Conclusie: is het een goed album? Ja en nee. Tot in de puntjes verzorgd, maar daardoor niet meer te onderscheiden van andere grote producties. Jammer of niet? Oordeel zelf: