Het is alweer een tijdje geleden dat Cancer Bats zich weer hebben laten gelden in Eindhoven. Dinsdag 4 februari 2016 om precies te zijn, dus om en nabij drie jaar. Maar gelukkig hebben de mannen niet stil gezeten; ze hebben als Black Sabbath-tribute de wereld rond gereist, een ere-rondje gedaan ter ere van tien jaar knalplaat ‘Hail Destroyer’, afgewisseld met een onverwachtse release van het album ‘The Spark That Moves’ droppen. Een ‘spark’ die de Canadezen vanavond ook weer meegenomen hebben en snoeihard laten overslaan. Het leven kent twee zekerheden: ooit ga je dood, en stilstaan bij een show van deze vleermuizen is onmogelijk. Zo ook vanavond in de kelder van Dynamo

Tekst: Roy Verhaegh | Foto’s: Bram van Dal

Opener van de avond is het Utrechtse WRCKG (spreek uit Wreckage), waarbij de bandnaam volgens Liam van de Cancer Bats hem heel erg aan een radiostation doet denken. Muzikaal gezien doen ze denken aan een metalcoreversie van de band Counterparts, waarbij melodieuze gitaarlijnen worden afgewisseld met brute breakdowns. Dat, zonder dat er echt refreinen te bespeuren zijn en de frontman zijn gepassioneerde screams er op los laat. Als dit viertal begint is de zaal gevuld met een handjevol mensen, die nog wat onwennig naar de band staan te kijken. WRCKG maakt zelf ook een wat bescheiden en onwennige indruk, waardoor het geheel ook nog wat rommelig overkomt. De ambitie is er wel; onder dit alles is te horen dat ze duidelijk weten hoe een goed melodische hardcoretrack in elkaar hoort te steken, maar het slaat vanavond nog niet helemaal aan. Ook zijn ze er niet vies van om een nummertje volledig hardcore te gaan, of met een beatdownoot te eindigen, dat dan weer wel.

Meer opzien baart Underside. Deze metalband is in thuisland Nepal en buurland India al uitgegroeid tot één van de grootste metalbands. Hier in Nederland moeten ze het voorlopig nog even doen als support act, maar lang hoeft dat niet te duren. Zo is er in de introductie een soort Indiase volksmuziek te horen. Dat is al opvallend, maar dat wordt nog een tandje opgevoerd als aan het begin een soort Predator-achtig uitziende sjamaan met de band het podium opkomt. Hij vergezelt de eerste brute klanken van de meest bizarre en spastische dansjes. Denk aan wat Eddie voor Iron MaIden doet; dat idee. Voor de publiciteit van de band werkt het meteen; de telefoons vliegen de lucht in en gegarandeerd dat na vanavond verschillende mensen die niet bij het optreden waren de band ook hebben leren kennen.

Gelukkig is de band meer dan deze gimmick en weet ze zich ook muzikaal staande te houden. Ze zijn misschien klein van stuk, maar des te groter en en intenser is het geluid dat ze neerzetten. En opvallender:  er is geen bassist te bespeuren op het podium. Vreemd genoeg is dat is geen gemis in het muzikaal geweld wat op het publiek wordt afgevuurd. Dit staat als een huis en er gaat absolute vastberadenheid van uit. Met een nummer als ‘Wild’ weten ze de zaal al op temperatuur te brengen met Pantera-achtige grooves en onze vriend de dansende sjamaan laat weer zijn gezicht zijn tijdens ‘Sky Burial’. Kortom, bands als Crossfaith en Crystal Lake hebben aan Underside een goede derde partij, mochten zij ooit samen een tourtje doen met Aziatische metalbands.

Aan het begin van de set van Cancer Bats vertelt frontman Liam Cormier een verhaal over hoe hij later dan de rest van de band is aangekomen in Europa. De overige drie leden zijn wel uitgerust, maar Liam was vandaag pas in Europa aangekomen en heeft moeten teren op 2 uur slaap. Reden hiervoor was een 10-jarig jongetje in het vliegtuig dat hem maar constant wakker hield met zijn enthousiasme. “Look there, the ocean!” vertelt Liam in de persoon van dat jongetje. “Oeh, it is minus 45 degrees up here!” Eerst stoorde hij zich hieraan, maar hij werd aangestoken door het enthousiasme van dat jongetje. Die passie, die vreugde, dat hield hem ‘stoked up’ en datzelfde enthousiasme wil hij vanavond terugzien in het publiek.” Dig into that same excitement as that little 10 year old kid!”, stookt hij het publiek op. Het is niet zo toevallig dat de band de set begint met ‘Sleep This Away’, waarbij hij het uit volle borst kan uitbrullen: “I am sooooo tired!”.

           

Maar toch, zelfs met een frontman als Liam op de helft van zijn krachten met twee uur slaap, levert genoeg energie op de hele kelder op stelten te zetten. Hij is goed gemutst, as usual, en niets weerhoudt hem om op de speakers en het drumstel te klimmen of over het podium te stuiteren. En dat terwijl de muziek totaal niet technisch of heel moeilijk is. Sterker nog, het is hardcore gemixt met southern rock en een dikke Black Sabbath-groove. De kern is pure, rauwe energie die verdomd catchy is en goed overslaat op het publiek vanavond. Dikke grooves op gitaar, die ondersteund worden door vettige baslijnen.

 

De band moet het deze keer met een invaldrummmer uit Belgie doen, omdat originele drummer Mike Peters onlangs voor de tweede keer vader is geworden. In een korte tijd heeft de invaldrummer 19 nummers moeten leren, waarbij Liam opmerkt dat ze hierbij niet voor de gebruikelijke 19 nummers zijn gegaan. “We threw in some curveballs”, waarbij hij verwijst naar nummers die ze als band überhaupt niet meer zo vaak spelen. Één van die curveballs is ‘Butterscotch’ van het eerste album ‘Birthing The Giant’, maar verder blijft het eigenlijk toch redelijk vertrouwd.

Die curveballs zitten er echter meer in dat gebruikelijke nummers niet gespeeld worden, zoals ‘Scared To Death’, ‘Dead Wrong’ of ‘Deathsmarch’. Hierin kregen nummers als ‘Brightest Day’, ‘Gatekeeper’ en ‘Space And Time’ van de laatste plaat The Spark That Moves de voorkeur, net als de meest recente single ‘Inside Out;’. Uiteraard worden de fans ook op hun wenken bediend met klassiekers als ‘Hail Destroyer’, ‘Pneumonia Hawk’, ‘Old Blood’ en de Beastie Boys-cover ‘Sabotage’. Enige jammer is dat door het overall geluid de nummers niet altijd meteen goed uit de verf komen. Maar dat neemt echter niet weg, dat overal waar de “motherfucking” Cancer Bats komen, ze vernietiging en enthousiasme weten te zaaien, zo ook vanavond weer.