Op ‘Mobius, pt.1: Low Key’ mochten we fijn wegdromen met de triphoppy/drony passages, maar nu is capcap…cap terug met deel 2 van de plaat en die draait toch een andere richting op. Daar mochten wij eens even naar luisteren en die hakt er toch wel in.

Lees het eerste deel van de review dus hier terug, want ondanks het hanteren van twee delen, is het een reis die doorloopt. Vandaar ook niet heel verwonderlijk dat de eerste song van ‘Mobius, pt. 2: Pieces’ een brug biedt van het kalme, bedwelmde the xx geluid naar een meer synth-rijke, grootsere spanningsboog op ‘Jacky’.

Zangeres Lydia Roos klonk vooral mijmerend en ingetogen eerder, maar nu zwelt haar zang aan naar het klaaglijke. De muziek zwelt aan, groeit en ontvouwt en voor je het weet zijn we bij ‘Pieces’ aangekomen. Monotoon gezongen, met een vlakke, maar volle beat, pakt het nummer meteen flink door. De gitaren zijn als flarden rondom dat ritme, rafelend, schurend. De track voelt ondergronds aan, donker en catchy. Er is ook een video die jou als luisteraar in staat stelt om nog dieper meegesleept te worden de muziek in. ‘Tightrope’ pakt dan weer terug op een diepere spanning met een lage baslijn en een centrale plek voor de zang, met die melodielijntjes die zo in de lucht blijven kleven met die galmklank.

We vervolgen de weg met het mijmerende ‘Marble & Mud’, dat een diepe melancholie heeft die gevangen wordt in de tegenstelling van de dronende, diepe bas en de iele, bijna ethereale toetsen. De lijzige stem vertelt je over marmer en modder, de twee componenten van het leven. Dan rest er ook alleen nog maar de stilte die volgt op het sacrale ‘Silence’, waar capcap…cap wederom het meeste maakt van minder. Telkens weer wordt het ritme als een continue golf ingezet, die versiert wordt met minimale ornamentatie om zo de songs kracht te geven in hun directheid. Een bijzonder sterk wapenfeit.