Zo even uit mijn hoofd, is dit de zesde keer dat ik Ben Caplan live mag aanschouwen, echter gaat daar eerst het Amsterdamse Darlyn aan vooraf. Voor mij was deze band totaal onbekend, dus ik liet me verrassen. Ik trof twee achterlijk mooie dames aan op het podium (ik zag de rest van de band niet eens meer) en dat is super fijn, echter was dat ook de enige verrassing. Ondanks dat deze band zo strak als een eendenkont speelt en dat de muzikanten hun instrumenten goed beheersen, klinkt de band véél te lief. Ik grapte zelfs dat Darlyn als Twarres klinkt met de orchestratie van Marco Borsato. Het zegt dat wat vrienden van me hier serieus op in gingen en mijn opmerking beaamden.

Tekst William Kampen | Foto’s Justina Lukosiute

Van het begin tot het eind van de set, klinken de getemperde poppy tunes alsof een klein elfje suikerspin in mijn oor propt en sorry, man. De naïeve, gladde, uitgekiende loopjes, de lieve stemmetjes en de Prodent-glimlach doen heel veel met me maar overtuigen doet het me niet. Het is zonde, dat een stel muzikanten zo goed als deze, muziek maken die zo ver van oprecht overkomt. Geen emotioneel randje, niets. Bijzondere sidenote: De nieuwe hit van Darlyn begint met “Don’t call me darling”.

Nadat ik de slierten suikerspin uit mijn oren had gepulkt en het elfje plat had gestampt, baande ik me een weg naar voren tussen het in slaap gesuste publiek. Tijd voor de troubadour met spinnenwebben in zijn keel.

Eindelijk betreden Ben Caplan en The Casual Smokers het podium. The Casual Smokers, bestaande uit Taryn Kawaja, Anna Ruddick en Jamie Kronick is een band die je op voorhand in de schaduw van meneer Caplan zou verwachten als begeleidingsband. Gelukkig is niets minder waar. De charmante Anna Ruddick met haar intense contrabas spel en haar harmonieuze vocalen, Jamie Kronick en zijn vrolijke grimas terwijl hij vol overgave op de vellen knotst en de klassieke multi-instrumentaliste en vocaliste Taryn Kawaja complementeren elkaar en de te allen tijde charismatische Ben Caplan.

Meerdere malen weet de band de gevoelige snaar bij me te raken. Alle bekende tracks komen voorbij maar het zijn momenten als bij ‘Beautiful’, wanneer Ben zijn banjo tevoorschijn tovert en een ogenschijnlijk vrolijk riedeltje speelt maar dat het goed luisterend oor “How can you know what we are, if you and I never were?” oppikt en weet dat dit nummer veel dieper gaat. Of het tranentrekkende ‘Drift Apart’, waarbij de ijzingwekkende woorden “I have not been perfect for you, although I think I was back at the start. You have no more patience for me, so now I guess we’re both just drift apart” me recht in de ziel raken.

Heer Caplan was echter niet klaar met zijn vingertje tussen de ribben prikken om die emoties los te krijgen. Met het donker romantische ‘Night Like Tonight’ weet hij menigeen toeschouders dat zijn of haar bek niet hield stil te krijgen. Ook een worthy mention: Het wel héél erg Tom Waitsiaanse ‘Deliver Me’ klinkt als een duivels detective anthem door De Effenaar. Ik zou willen dat de albumversie zo rauw klonk als de live performance. Deze is zo veel beter namelijk.

We zijn nu een paar dagen verder en nog steeds luister ik de opnames van de show terug. Met kippenvel. Alweer fantastisch.