Een concert meemaken van Carpenter Brut is een bizarre ervaring. Het voelt alsof we de hoofdrol spelen in een horrorfilm en we op de vlucht moeten voor een vreselijk monster. Een paar tellen later zijn we gelukkig weer in veiligheid en lopen we rond in een wereld die zo uit een oude Nintendo spelcomputer lijkt te komen. Wij en de bezoekers van de Effenaar in Eindhoven maakten het zondagavond allemaal mee tijdens de korte, maar zeer krachtige set van Carpenter Brut.

De Fransman Franck Hueso begint met zijn artiestenpseudo Carpenter Brut langzaamaan uit te groeien tot de meester van de synthwave. Met een klasse debuutalbum, meerdere succesvolle ep’s en lucratieve wereldtournees kunnen we deze mysterieuze dj onderhand beschouwen als de ongekroonde koning in zijn genre. Zelf blijft hij nuchter onder alle lovende kritieken: het liefst blijft hij anoniem, veilig verscholen achter zijn toetsen.

Tekst: Sebastiaan Quekel | Foto’s: Patrick Spruytenburg

Na een overtuigende set op Roadburn, waarmee hij definitief de harten van de Nederlandse metalheads veroverde, doet de Fransman opnieuw ons land aan, met twee shows in de Melkweg en de Effenaar. Het zal vast aan het barre winterse weer hebben gelegen, want de grote zaal van het Eindhovense poppodium is met zwarte doeken een stuk kleiner gemaakt. Voor de mensen die er wel bij zijn een unieke kans; zij krijgen nu in een intieme setting een grootheid in wording te zien.

Opener Leather Teeth komt meteen als een mokerslag binnen en zet direct de toon voor de avond. Het lijkt een beetje op de muziek uit Stranger Things maar dan op steroïden, met loeizware synthesizerakkoorden, spannende beats en hysterische gitaarsolo’s die zo uit een videogame lijken te komen. De energie die Carpenter Brut losmaakt is vreselijk intens. Het blijft erg vreemd om te zien hoe oudere mannen in leren jassen – duidelijke liefhebbers van zware rock – dit kunnen waarderen.

Helaas is het voor de drummer van Carpenter Brut allemaal niet genoeg. Tijdens de show laat hij op meerdere manieren doorschemeren dat de bezoekers zich best wat meer mogen uitleven op de muziek. Halverwege de set maakt hij zelf een slaapgebaar, dat terwijl de bezoekers op de eerste rij continu op en neer deinzen en trots hun duivelshoorntjes laten zien. Terecht ook, want dankzij het stevige gitaarwerk in Roller Mobster en publieksfavoriet Turbo Killer voelt het alsof we stiekem bij een metalshow staan te kijken.

Op vakkundige wijze wisselt Carpenter Brut deze snoeiharde tracks af met luchtige synthpoppers. Inferno Galore en Beware The Beast leunen zwaar op het geluid van de jaren tachtig disco, met aanstekelijke refreinen en zanglijnen. Cheerleader Effect wordt zelfs opgesierd door Tears for Fears-achtige vocalen, maar helaas komen deze van een bandje. Jammer, want optredens van gastartiesten had deze set nog meer glans kunnen geven.

Tot verbazing van de fans kondigt Carpenter Brut al na een uur spelen het einde van de show aan, maar gelukkig worden zij nog verwend met een heerlijk overstuurde versie van de ultieme discokraker Maniac van Michael Sembello. Alles wat Carpenter Brut zo goed maakt komt hier in slechts een paar minuten voorbij: harde beats, heerlijke visuals en lichten en weer dat beklemmende gevoel van onveiligheid.

Wat een vette muziek.