Charlie & The Lesbians – Paper Trail of Happiness
Review Overview
Score
8.5Eigenlijk moet je wel een beetje gek zijn op Charlie & The Lesbians, want deze band is gewoon zo verdomd goed. Maar ook helemaal de band die je nodig hebt. Nu. Vandaag. Eigenlijk spreekt die bandfoto al voor zich, toch? Ik geef het toe, ik ben fan en zeker na het horen van ‘Paper Trail of Happiness’, de laatste dubbel EP van de groep.
Charlie & The Lesbians draait nu eigenlijk al wel een tijdje mee. Er kwamen al wat EP’s en singles uit, maar het is vooral de live ervaring die de band tamelijk wat faam opgeleverd heeft. Vooral omdat alles kapot gaat. Maar daarnaast combineert de band het beste van Iggy & The Stooges en noem nog maar een sloot primitieve punk en post-punk invloeden. Hoor ik daar een stukje Joy Division met die doordreunende basklanken? Jawel, maar toch weer helemaal fris en anders.
Het viertal laat zich duidelijk inspireren door de primitieve punkvibe met alle middelen waarvan je weet dat ze werken. Een snauwende vocalist (Charlie Hoeben dus), een rammelende set gitaren en stampend ritme. Laten we die fijne buzzsaw gitaar niet vergeten die door alles heen gromt. Zo knalt ‘Losing It’ er met net iets minder dan anderhalve minuut vol in met dat ratelende, paniekerige geluid en het gesnauw en snuif van de Charlie Hoeben voorop. De backing vocalen komen van drumster Soesja Hoeben en geven weer wat meer gevoel aan de rauwe sound. Maar het gaat wel heel rap voorbij. Oh, en die heerlijk rammelende gitaar, die zit op ‘Lucid Situations’, waar de zang omslaat in een soort snotty geklaag.
De baslijntjes van Noortje Pullens staan er ook lekker op, bijvoorbeeld bij ‘Piss On It’, waar de gitaar van Mees Welmers er dat melanchnolische effect overeen hooit terwijl we lekker voort dreunen. Het is dansbaar, het is punk, het is heerlijk, maar dat veranderd al snel met ‘Die Die Die’, wat een rauwe schreeuwtrek is met doomy passages. Traag, beukend en vooral behoorlijk botsend met de vorige track, maar hey, zo blijf je bij de les tot we weer in een stromversnelling komen van het notoire gedreven ragwerk met een flinke hoogspanning op ‘Golden Boy’ en het punky ‘Lovers’. Een beetje spoken word zit er zelfs ingepropt op tracks van nog geen 2 minuten.
Maar misschien de meest donkere track van de plaat en opvallendste is ‘The Light it Dies a Lonesome Death’. Het zijn niet de rare bliepjes en zagende baslijn, maar de manier hoe Charlie Hoeben de vocalen prevelt met een soort fatalisme in zijn stem. Het nummer zuigt letterlijk al het licht weg. Gelukig mogen we dan het feest nog even uitrammen op het losbandige en levendige ‘Vacation’. Wat een plaat!
Charlie Hoeben – Vocals
Soesja Hoeben – Drums + Backing vocals
Noortje Pullens – Bass
Mees Welmers – Guitar
Follow Us