Op een warme dinsdagavond is het weer raak in Room 8 van Dynamo: tijd voor een de volgende editie van de formerly-known-as-Stroomhuis Hardcore-avonden van het sympathieke Barnyard Boogie Bookings. De opkomst is groter dan bij de vuurdoop van deze zaal, en dat is goed nieuws. Het concept slaat aan. Vanavond staan er bovendien drie bands op het programma die ik nog niet eerder live zag — altijd een plus om je te laten verrassen.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Theo Visser

We trappen af met twee bands van het Amerikaanse Unlawful Assembly-label. De eerste deze avond is Necron 9. Wat meteen opvalt, is de georganiseerde chaos die deze band uitstraalt. De zanger schreeuwt met zijn rug naar het publiek, maar lijkt op en neer te zwaaien in een halve cirkel voor het podium, wat het publiek dwingt om óf mee te bewegen óf een stap terug te doen. Een enkeling laat dan ook meteen de dansmoves zien, wat meteen die wisselwerking tussen publiek en band realiseert.

Necron 9 heeft ook een goede groove te pakken, en ramt in hoog tempo door de setlist. Het is intens, meeslepend en energiek. Je voelt dat ze al een tijdje aan het toeren zijn; er lijkt een vermoeidheid in het hele postuur van de band te zitten. Juist daardoor hangt alles een beetje en sleept het geluid, wat op de een of andere manier perfect is voor deze warme avond.

Cicada (ook) uit de VS doet daar vervolgens nog een dikke schep bovenop. Vanaf de eerste klanken is het chaos. De frontman perst de vocalen eruit in een soort zelfomhelzing (lees:wurggreep) vol expressie, terwijl de drummer werkelijk alles kapot roffelt. Er wordt meteen wild gedanst en door de beperkte ruimte voelt alles extra intens. Een muur van geluid, bruut en meeslepend.

Volgens hun eigen bio klinkt de band alsof je naar een nachtmerrie zit te luisteren, en eerlijk? Daar zit wat in. De drummer mept zo hard dat de straatstenen die voor zijn bassdrum liggen, en we hebben het hier over joekels zo groot als stoeptegels, constant verschoven moeten worden om de boel bij elkaar te houden. De zanger brult alles recht je gezicht in tijdens een soort bizarre kozakkendans (hoe moet je dat anders noemen). Het is kort, krachtig en laat je hongerig naar meer achter. Je wil eigenlijk meer en dat zijn de beste shows.

Wat ook opvalt: er zijn geen strakke speeltijden aangekondigd. Maar er ontstaat een soort organische flow. Na elke band stroomt de lobby vol met mensen. Er wordt wat nagepraat, een drankje gehaald en vervolgens gaat men collectief voor een sigaretje naar buiten. Daar blijft men even staan en dan ineens beweegt het collectief weer naar binnen. De volgende band begint; je voelt het aankomen.

Als derde band van de avond staat Forbidden Wizards klaar. Favorieten van de organisatie én van Stroomhuis zelf, en dat snap ik volledig. De band knalt erin met hun furieuze energie. De zangeres mept het publiek figuurlijk om de oren om ze los te krijgen. En dat lukt: het publiek gaat los, en de band raast door.

De bassist slaat z’n snaren aan op de hals van zijn bas, wat er wild uitziet maar ook past bij de hectische songs. Er is nauwelijks tijd om adem te halen tussen de nummers. Het tempo ligt hoog, de energie is maximaal. De interactie tussen band en publiek is voelbaar. Die kleine, vierkante ruimte met zijn gekke lockers, gatenplafond en geïmproviseerde bureaulamp-verlichting het werkt allemaal perfect voor een band als deze die je meezuigt in hun turbulentie. The return of the Forbidden Wizards is… inevitable.

En zo komt de tweede Stroomhuis Hardcore-avond in Dynamo tot een eind. De volgende is in augustus, maar ook in september staat er al een show op de planning. Dus als je de bands wil zien die er toe doen in het hier en nu, zorg dan dat je op 2 augustus in Room 8 bent. Had je ook deze avond kunnen zijn natuurlijk…