Er is nog geen week voorbij en de volgende vette hardcore show staat weer in het Stroomhuisje klaar. Amerikaanse band Coke Bust is weer eens in Europa en gaat daarbij even het klieine podium langs het spoor plat spelen. Dat doen ze met een aardige club lokale support.

Tekst: Guido Segers

De show wordt neergezet door Barnyard Boogie Bookings, Slappe Hap en Bagdaddy Records zetten samen deze leuke avond op en al vroeg is de kiet goed gevuld. Tot onze spijt hebben we Sem Hastro (jammer, want deze band uit Brazilië en de States is een sensatie) moeten missen, maar we zagen vier hele toffe bands op het podium die dapper doorspeelden ondanks technische problemen bij een deel.

De band Cutting Ties teert al even op hun eerste plaat, die vol stond met ouderwetse hardcore met een melodisch randje. De band doet daarin vooral denken aan het quasi-gestructureerde van de vroege scene in het Oosten van de ‘States’. Frontman Jack van Uden heeft een podiumuitstraling, hoewel hij daar zelden op te vinden is, van opgekropte woede die hij sputterend en spuwend ten gehore brengt. Verankert op zijn plek brult hij de vocalen over muziek die er af en toe een beetje naast zit, maar al met al precies doet wat het moet doen. De bas van Geert de Jonge rammelt er vervent op los en samen met de puike drums houdt het dit gezelschap bijeen.

Raylin heeft de volgende dienst op het podium en gewapend met hun favoriete Schutters Bier, wat ook de inspiratie was voor de cover van debuutplaat ‘ Hardcore Straight From The Barn’, gaat de band lekker los. De live ervaring bij Raylin zijn korte, genadeloze explosies van vurige hardcore, waarbij zanger Roy van Lierop het publiek eigenhandig de zaal door komt slingeren. De meeste songs voelen aan alsof ze nog geen 30 seconden duren, maar dat is genoeg om de tent op stelten te zetten voor de band uit Mierlo. Technische issues slaan toe en gitarist Moritz van der Kaaden vraag of iemand snaren overheeft. Geen respons. “Heeft iemand dan een gitaar?”, vraagt hij dan maar. Gelukkig is Tarantino-gitarist Joep van der Weide bereid even de zijne uit te lenen. En zo raast de spontane buikgrieptornade Raylin even voort. Korte hevige buien, met daar tussen het relatieve gevoel van veiligheid. Dat dus.

Tussendoor lijkt het in het PSV-Stadion klaar te zijn met de festiviteiten rondom Guus Meeuwis. OPp eeen gebouw zien we zelfs vuurwerk weerspiegelen. “Zal wel voor Tarantino zijn…”, mompelt een bezoeker. Het zou passen bij de explosiviteit van de bands deze avond.

En dan moet Tarantino nog maar beginnen. Tarantino is een soort sloopkogel met een smiley erop geschilderd, rauw en ongetemd, maar altijd met een poppy randje. De band is goed op elkaar ingespeeld en lijkt het vooral ontzettend leuk te hebben op het podium zo tezamen. Zanger Randy van Boxtel hoort daar dan niet bij, die is veel te druk met ijsberen en brullen voor het podium. Zelfs de NOFX cover klinkt lomp en boos als hij deze woest de zaal in brult. Gelukkig zijn er tijdens de set van Tarantino geen problemen, de band uit West-Brabant weet dan ook een solide reeks nummers neer te zetten en de zaal behoorlijk in beweging te krijgen. De band bracht een tijdje terug hun full length ‘Seven’ uit.

En dan is het de beurt aan de Amerikanen. Frontman Nick Tape is onder de indruk van de locatie, die hij tussen de nummers door ook even prijst. Goed, Coke Bust komt nogal eens ergens, de band vertelde Noisey that ze willen spelen ‘Wherever’. De laatste plaat kwam uit in 2013, maar er zit nog genoeg in de tank om die in Europa ten gehore te brengen en dat lijkt te zorgen voor een absolute explosie vandaag in de kleine zaal van het Stroomhuisje. Thrashende, beukende hardcore, waarop je eigenlijk de ledematen alle kanten op wil doen zwaaien zorgt voor een publiek dat met dezelfde intensiteit op en neer vliegt. De energie is enorm hoog en de band neemt maar een paar keer tijd voor wat woordjes tussendoor. Het gemoedelijke van de voorgaande bands is compleet weg, dit is die hardcore waar je een beetje bang van wordt, waarbij je jezelf geen moment meer veilig voelt. Het is godverdomme menens voor Coke Bust dat een snoeiharde set neerzet die zelfs buiten de glazen doet trillen.

Dit zijn de showtjes die ervoor zorgen dat je weer van hardcore gaat houden. Heerlijk.