Deze vijfde editie van Come As You Are pakt kleiner uit dan eerdere edities van het festival zoals in 2019, waarbij zowel in de grote als kleine zaal bands acte de présence gaven. Nu is enkel de grote zaal plaats van handeling. Het zal met de corona-perikelen te maken hebben. Want een band als Life Of Agony (die oorspronkelijk in 2020 nog op het affiche stond) is vandaag bijvoorbeeld niet van de partij. Wie wél van de partij is is Simone Holsbeek van CORDS die oorspronkelijk tijdens de editie van 2019 zou spelen maar die toen wegens ziekte moest afzeggen.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Nadia Hagen

Net als in de laatste keer (in 2019) zijn we fashionably late. Daarom pikken we slechts een de helft mee van D Deadly’s toch al niet lange set. Het is in ieder geval vroeg genoeg om de fraaie afsluiter ‘Wieger’ helemaal te zien. En aangezien Everyone Gets The Song They Deserve, het album waarvan het nummer afkomstig is volgend jaar tien jaar bestaat opteer ik voor de herkansing.

Als een band die niet meer bestaat, zo betiteld de Effenaar CORDS. De tegenwoordig vooral van Drive By Wire bekende frontvrouw Simone Holsbeek grapt er tijdens de show ook nog over. Na afloop van het fraaie ‘My Dearest Friend’. Ze steekt haar enthousiasme over dit, en het eerder gegeven reünie-concert op Nirwana tuinfeest, niet onder stoelen of banken. Bovendien is er nog een lijntje met een eerdere editie van Come As You Are. Het idee voor de reünie is namelijk ontstaan omdat ze er destijds met Drive By Wire een paar CORDS-nummers speelden (toch een nineties-feestje dat Come As You Are tenslotte). En dàt beviel zo goed dat de huidige reünie optredens nu een feit zijn. Haar enthousiasme vertaald zich naar een geïnspireerd optreden. En op het podium ontstaat aan het einde van de show zelfs al een vroege moshpit met luidkeels meezingende fans.

SONS is vandaag eigenlijk een beetje vreemde eend in de bijt. De meeste bands komen ook daadwerkelijk uit de jaren negentig. Terwijl de leden van SONS in het gunstigste geval toen nog in de luiers zaten. Terwijl ze met hun energieke punk juist eerder teruggrijpen op de donkere jaren tachtig. Lekker én reuze energiek klinkt het allemaal wel. En met songs als ‘Nothing’, ‘Sweet Boy’, ‘Momentary Bliss’ en ‘Pixelated Air’ klinkt het ook nog eens reuze catchy. Het is helaas voor de mannen nog een beetje te vroeg voor zo’n energieke set. Die rauwe energie weet Dog Eat Dog later op de avond beter te kanaliseren.

Als je oude live videoclips van Maganapop terugkijkt op Youtube. Dan merk je dat de Linda Hopper uit de nineties (die overigens verdacht veel leek op onze eigen Pip Blom), een stuk beter bij stem was dan de Linda Hopper van nu. Het mag de pret, en zeker het enthousiasme van de band en met name de frontvrouw, echter niet drukken. Hun heerlijke powerpopliedjes staan ook nog steeds als een huis met als uitschieter ‘Rip The Wreck’, ‘Here It Comes’ en slotsong ‘Open The Door’.

Vriend Dennis waar ik tegen opbots voor aanvang van Dog Eat Dog is zich al helemaal aan het  verkneukelen. Hij verteld enthousiast over de allereerste keer dat hij ze zag. Pinkpop ’93, op de festivalcamping. Er zijn vast meer van zijn generatiegenoten. Want de zaal die tijdens SONS en Magnapop gewoon nog goed gevuld was puilt inmiddels uit.

Terecht zo blijkt want Dog Eat Dog is een cross-over act met een heerlijk dissonante saxofoon, die aan energie nog niks ingeboet heeft. Een enthousiaste moshpit, compleet met crowdsurfers is een feit! En hits als ‘Isms’ en ‘No Fronts’ worden luidkeels meegescandeer. Maar het meest memorabele moment is wellicht toch de Ukelele-versie van Nirvana’s ‘Come As You Are’ helemaal aan het begin van de set. Daarmee zetten ze gelijk op ludieke wijze de toon.

Als er een prijs zou bestaan voor band die er het méést jaren negentig uitzag dan zouden Dave Pirner en kompanen ’m verdienen. Maar ondanks hun “grungy-looks” is een Soul Asylum een vreemde eend in de bijt in dat genre. Hun meest heavy nummers hebben hebben ontegenzeggelijk een “grungefeel”.

Maar de aan het begin en het einde van de set gespeelde hits als ‘Somebody To Shove’ en ‘Runaway Train’ hebben meer raakvlakken met de songs van generatiegenoten The Lemonheads of The Jayhawks. Echt mooi wordt het meestal pas als Pirner zijn elektrische gitaar inruilt voor een akoestische. Zoals in ‘Summer Of Drugs’ een song die ze ooit opnamen voor het Victoria Williams tribute-album Sweet Relief. Eigenlijk zouden ze meer van dat soort fraaie songs moeten hebben, want nu voelt het optreden toch een beetje plichtmatig aan.

Rudeboy plays Urban Dance Squad ft. DJ DNA
Aan het begin van de middag refereerde Dennis Grotenhuis nog aan de boze tweets waarin Rudeboy een couplet van The Smile’s ‘You Never Work In Television Again’ citeerde in reactie op “Matthijs-gate”. Vanavond maakt hij echter geen enkele toespeling op de ooit zo populaire TV-host. Maar enig activisme is de band niet vreemd. En dat bewijzen ze het komende uur met een ongemeen strakke set waarin oerleden als Patrick Tilon (a.k.a. Rudeboy) en Arjen de Vreede (a.k.a. DJ DNA) bijgestaan worden door een nieuwe gitarist en ritmesectie.

Soms denk je dat de band nog strakker speelt dan in hun jaren negentig-hoogtijdagen. En dat zou stiekem zomaar kunnen. Als Dog Eat Dog vandaag de prijs wint voor energiekste act, dan wint Urban Dance Squad ’m voor lekkerste groove. Uw recensent heeft vandaag namelijk voor het eerst het gevoel. dat hij even zweeft. Enige minpuntje is dat het lijkt alsof de set afgekapt wordt door strenge stagemanagers. En daardoor gaat het optreden na sterke laatste songs als ‘Demagogue’, ‘Fast Lane’ en ‘Bureaucrat Of Flaccostreet’ toch een beetje als een nachtkaars uit. En dat is jammer, want dit was een meer dan geslaagde (gedeeltelijke) reünie.

Al met al was ’t weer een fijne editie van Come As You Are. Van charmant (Magnapop), tot hyper energiek (Dog Eat Dog), tot héérlijk groovy (Rudeboy plays Urban Dance Squad ft. DJ DNA). Maar volgende keer weer gewoon in twee zalen graag Effenaar! Dat maakt de festival-beleving toch net wat completer.