Een doodgewone dinsdagavond in Eindhoven, maar toch staat er een barbaarse beleving te wachten op de bezoekers van het Stroomhuis. Conan is namelijk weer in de stad en dat betekent cavemanbattledoom op het podium. Ongeduldig staat er al een groot aantal bezoekers te wachten bij binnenkomst.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Paul Verhagen

Het Stroomhuis is een zaal met een uitstekend formaat voor dit soort shows op doordeweekse dagen. Het vult lekker, is immersief en sowieso een toffe plek om bands te zien. Om daar dan een mooie naam als Conan live te mogen zien is zeker een feestje.

Opener deze avond is Obese uit Utrecht, een band die toch al even meedraait en waar je eigenlijk niets over kunt schrijven zonder termen als dik, vet en heftig erin te gooien. Je kunt er namelijk niet omheen (pun intended), Obese speelt een massieve bak sludge met de groove van stoner. Met nieuwe vocalist Alex Schenkels, voorheen actief in Yama, heeft de band de agenda weer aardig vol staan en live hebben de mannen er zin in.

Het rockt en beukt alle kanten op, welliswaar netjes in pak, en Schenkels past met zijn brullende stem prima binnen dat geluid. Snerpende tracks als ‘Behexed’ hakken er lekker in, wanneer die gitaar je mee sleurt door de set heen. Maar het zwaartepunt zit ‘m in het knalwerk dat de ritmesectie aflevert op elke track, wat er een hele heftige groove aan hangt. Zo swingen we de set uit met ‘The Bitter Blast’.

Dan is het tijd voor de helden van Conan. De band heeft een nieuw stuk sonisch geweld in de schappen liggen (of digitaal, zoveel schappen zijn er niet meer), met de titel ‘Exisistential Void Guardian’. Hoe klinkt dat? Nou, als een stel noeste holbewoners dat hun instrumenten te lijf gaat alsof het enkel percussiemiddelen zijn. Als mokerslagen rammen zetten de heren het ritme in en kopjes gaan daarbij ritmisch op en neer. Prima geluid blaast de zaal in met een flinke stack speakers en pakkende riffs die misschien niet supercomplex zijn, maar wel effectief!

Jon Davis schreeuwt over die stoomtrein van bas, gitaar en drums, met zijn vinnige stem alsof alles en iedereen in brand staat. Lomp geweld, maar met een scherpe rand dankzij het frequente bekkenrammen en die zang, met een botte baslijn om het allemaal aaneen te rijgen. Het publiek lijkt het verder nogal bedeesd te ondergaan, maar bij een aankondiging van ‘Volt Thrower’ klinken er toch wat blijde kreetjes. Natuurlijk zit er ook nieuw werk in de set, maar laten we eerlijk zijn… We willen toch gewoon die zelfde krachtige klanken van Conan op plaat nummer vijf als op de eerste vier? Gelukkig blijft dat ook het geval en met krachtige schreden en het nodige geweld, ramt Conan door die setlist heen vandaag voor een gevuld Stroomhuis. Net als de naamgenoot, is dat denderend, met vlijmschere riffs in de aanslag!