Ik wil eigenlijk gaan schrijven wat ik van de plaat van Cor vindt. Cor is singer/songwriter, en speelt ook in de band Highway Orange. Maar eigenlijk had hij zelf een heel mooi verhaal erbij geplaatst en dat wil ik je niet onthouden. Dus in plaats van dat ik hem hier ga parafraseren over de inhoud en motivatie achter die plaat, zet ik dat gewoon hieronder in italics. Goed?

Maar wel heel kort dus, het is een EP uit coronatijd, dus een solowerk omdat de band in de vrieskast zat. Cor moest opnieuw leren gitaarspelen en daarom is het, denk ik, een vrij naar binnen gerichte plaat geworden. Een ding van hemzelf, voor hemzelf, maar waar iedereen naar mag luisteren. Nederpop, maar zonder toeters en synths. Stem, gitaar, punt.

Cor heeft een moeilijk te grijpen soort humor, wat deze nummers doorspekt. Noem het cynisch, soms een tikje wrang en lastig te plaatsen zonder de context die Cor graag biedt. Muzikaal is het niet heel ingewikkeld, maar dat is eigenlijk ook fijn. Iets simpels goed doen, dat is toch iets wat we vaak over het hoofd zien. Wat knap is van Cor, is dat hij in zijn teksten nooit direct naar de pandemie verwijst, waardoor nummers een tijdloosheid krijgen. En soms een randje hoop, zoals ‘Er is geen geld meer’.

‘Een enkeltje’ is dan het donkerste randje van de plaat. De omschrijving hieronder geeft genoeg uitleg daarover. Ik voel dit nummer ook wel, moet ik zeggen. Vooral dat slotstukje, waar Cor van luchtig naar pijn gaat in een paar tellen… Dit is misschien geen hitparade materiaal. Het is wel oprecht, uit het hart. Cor zegt dingen die je soms niet gewoon met woorden kan zeggen in muziek en dat is mooi. Goed gedaan, Cor.

 

Wat Cor zelf zegt

Witte Wereld was een belofte aan mezelf. Lockdown ergens in 2020. Repeteren en optreden met mijn band Highway Orange was niet mogelijk. Maar creativiteit moet stromen en ideeën moeten eruit. Ik kreeg een gitaar van onze gitarist. Mijn actieve gitaarcarrière stopte ergens in 2005. Dus, weer “trainen”, eelt kweken en oh ja, al die akkoorden weer oprakelen. En schrijven maar! Liedjes over het leven. Losse gebeurtenissen, fragmenten die een rode draad kunnen vormen, of juist niet? Het kan ingewikkeld zijn met veel lijnen om te ontwarren, of om lekker in de knoop te laten. Ook verhalen van andere mensen kwamen aan bod, gedurende het project “tonen over toen”, georganiseerd door PopEi, Vitalis ouderenzorg en het CKE. Daar heb ik gesproken met drie mensen met elk hun eigen levensverhaal. Van fascinerend, tot beangstigend, van beklemmend tot weemoed. Deze verhalen werden ook songs waarin hun verhaal zal doorleven, ook als zij er niet meer zullen zijn. “Het mooiste kado dat ik ooit kreeg” vertrouwde Jan me toe nadat ik het lied dat ik voor hem schreef voor hem speelde. Hier zal ik later iets van uitgeven.

Over de nummers op dit album:

IK DANS DE HELE AVOND – Sarcasme is een wapen om te relativeren wat niet klopt. Dit lied is het standaard verhaal van een jongen in de kroeg, heeft het naar zijn zin, meisje wil al een uur naar huis. Die twee matchen bij nader inzien niet met elkaar. Dat wordt een week op de bank slapen, denk ik, zover gaat het liedje niet, maar dat mag je erbij denken.

Titelnummer WITTE WERELD brengt ons terug naar iemands jeugd. Een jeugd met veel pesten omdat je anders bent dan de anderen. Omdat je niet wil voetballen, maar de wereld wil ontdekken. En fascinatie, fascinatie voor sneeuw. Omdat sneeuw rust geeft.

ER IS GEEN GELD MEER, dat zou mooi zijn. Want het schijnt de bron van alle kwaad te zijn toch? Daarom maar eens een luchtig liedje geschreven over dit thema.

EEN ENKELTJE kon ik helaas niet meer live spelen voor Geert. Ik kende Geert van concerten waar we elkaar troffen, ook bij mijn band kwam hij geregeld kijken. Autisme en ADHD, gecombineerd met een steeds gekker wordende maatschappij zorgde ervoor dat hij zijn laatste reis heeft gemaakt. Vaarwel muziekvriend, hopelijk heb je gevonden wat je zocht op je eindbestemming. Het lied aanhoren was je drie dagen voor het einde teveel qua indrukken. Maar je zult van boven zeker meeluisteren als het gespeeld wordt. Iedereen verdient eigenlijk een lied over zijn leven, jij dus zeker. Als ik aan je denk vraag ik me af waar het toch mis is gegaan als samenleving dat we dit toestaan.