Crimson River komt uit Eindhoven, maar dat had je vast al bedacht. De band bestaat al sinds 2011 en speelt wat het beste te omschrijven is als klassiek hardrock met catchy rifs en, zoals ze zelf zeggen, vlammende solo’s. De New Wave of British Heavy Metal (NWOBHM) vibe is strong in this one, maar ik ga daar toch ook even bij zeggen dat er ook een beetje een Manowar vibe in zit hoor. Het is toch wel spierballenrock, hoe graag de band in hun eigen bio al lekker technisch gaat nerden over gitaren enzo. We gaan het hebben over de plaat ‘Here’s To The End​.​.​. Again’.

Maar Crimson River bestaat al gewoon sinds 2011, dus dat is ook wel een knap feit. Heel snel gaat het verder niet, want er was welgeteld één EP te beluisteren tot dusver en ja, we zijn ons bewust van het feit dat deze plaat al een half jaar uit is. Zo gaan dingen soms, maar net als de stijl, kan een plaat ook tijdloos zijn, toch? (einde zwak excuus).

Afijn, het design van de hoes suggereert een venijnig, scherp geluid, en dat is zeker niet misplaatst. Toch denk ik dat de beeldtaal ietwat misplaatst is. De titeltrack begint met van die snijdende gitaren, die je ook zou verwachten op een Iron Maiden album. De vocalen van Danny Keijsers zijn zijn minder hoogvliegend als die van Bruce, maar hebben precies die rauwe toon en power die goed aansluit bij de sound van Crimson River. Maar wat anders is, is dat deze band soms wat ruimte laat voor die stadion-galm in hun geluid. Dat is wel lekker eigenlijk.

Maar we gaan snel de wat middeleeuwsere toer op met ‘We Are The Knights’. Je verwacht bijna een band in wapengetuig als je deze song hoort met z’n stoere krijgsreferenties. Maar erg vasthoudend aan een thema is de band niet. We gaan vervolgens naar ‘Armada’, wat zeker weer een stuwende kraker is, maar een heel andere tijdsperiode betreft. En ja, ergens op dit soort tracks snap je de Paul Gilbert en Yngwie Malmsteen referenties uit de bio wel. Lang van stof is Crimson River zeker, maar vaak weet het de spanningsboog vast te houden. De daaropvolgende nummers houden echter niet die thematiek vast, of anders wel heel losjes. Opvaller is instrumentale track ‘Katyusha’, een Russisch militair liedje. Je mag je afvragen of dat helemaal fruitig is, midden in de Oekraïne oorlog. Maar hey, er zijn genoeg bands die oorlog alleen als thema nemen.

Op ‘Native’ en ‘The Wild’ gaan we meer de indigenous people-kant op en spreken we meer over het tribal leven. De drums van van Tom Koene en bas van Kevin Megens geven daar een belangrijke invulling aan. Minder gepriegel met de gitaren, wat op de wat meer moderne oorlogssongs beter paste. Kris van Rens houdt zich hier wat meer op de vlakte. Beide songs laten een meer beheerste band horen en dat is tof.

Crimson River is eigenlijk verrassend sterk. Ja, ik zou misschien zoeken naar wat meer thematische eenduidigheid, maar ik heb de biografie van Napoleon op m’n nachtkastje liggen, dus dat heb ik bij Iron Maiden ook wel eens. Of bij Manowar, waarvan ik ook zou willen dat ze nooit meer in wollen broekjes poseren. Dat is echter een geheel ander verhaal. Crimson River verrast dus met deze debuutlangspeler (en lang spelen doet ‘ie).