Een nieuwe band komt Eindhoven binnengestormd! Gewapend en agressief zijn de mannen van Crusade, die met hun eerste plaat er op uit zijn om nieuw territorium te veroveren bij wijze van een daadwerkelijke kruistocht. Ze doen dit in de stijl van Hardcore, kortom: tijd om te kijken wat de band allemaal in het wapenarsenaal heeft zitten.

Geen tijd voor strategiebespreking, ze gaan er gewoon meteen met een volle charge in.
‘the Void’ opent met primitieve ritmes en riffs die daadwerkelijk aan oorlog doen denken. De drums en gitaar spelen vaak met de materie en weten zo iedere keer een nieuwe smaak aan coupletten, maar ook refreinen te geven. De gitaren zijn ook niet bang om daar doorheen af en toe een aanstekelijke melodie te verweven. Dit maakt het dan mogelijk dat de zanger continu in zijn comfortzone kan blijven, hij wordt namelijk iedere keer op een andere manier ondersteund en daardoor wordt er iedere keer een andere ‘klank’ aan de zang gegeven als het ware. Een beetje hetzelfde wanneer je bijvoorbeeld dezelfde kleur iedere keer met een andere kleur mengt, dan is de uitkomst ook anders. Het is ook belangrijk om in deze stijl een breed kleurenpalet te hebben met genoeg complementaire kleuren, en deze formatie heeft dat. De nummers rollen daardoor in ieder geval heel soepel en leveren daarbij nooit in op agressie, de band houdt zo op een constant level dat In-Your-Face-gehalte vast.

De sound is dan wel erg rauw en het is te horen dat de opnames tussen vier niet al te ruime muren plaatsvonden, dat is niet erg want een debuut mag rauw zijn, die ruimte heb je. Het is alleen jammer dat het algehele geluid van de band hier veel helderheid verliest, hierdoor lijken strakke stukken soms minder strak en brandt het hevige vuur van Crusade je niet zoals je dat zou willen. Enfin, het is wat inkomen qua geluid, maar dat is het dan ook helemaal waard.

De band blijft namelijk voortborduren op haar sterke creativiteit door alle nummers heen, en brengt daarmee potentie. ‘Foe of many’ bijvoorbeeld is er een met een zekere hitgevoeligheid, het nummer heeft een originele vibe en beukt daardoor extra lekker. De meeste subgenres van Hardcore berusten veelal op sterke (bestaande) formules en het overbrengen van een boodschap binnen die afgebakende kaders. Crusade geeft daar niks om, de band is niet bang om de horizon van het genre wat te verleggen en brengt binnen deze nieuwe kaders wel hun boodschap. Zo werken ze compleet de andere kant op van de grote namen in het genre die het bestaande fundament in een eigen jasje steken, Crusade legt namelijk juist het fundament anders neer en steekt dàt in een Hardcore jasje. Het verschil ligt hem voornamelijk in hoe de band op eigenzinnige manier met ritmes blijft spelen zonder daarbij de melodie uit het oog te verliezen. Daarnaast zit de EP vol met elementen die je minder snel in het genre verwacht: melodieuze intro’s of effecten als flangers bijvoorbeeld.

Zo is de band, die zichzelf als ‘Fresh Hardcore’ omschrijft, een nieuwe wind voor het hardcore publiek. Wat dat betreft is de omschrijving ook een schot in de roos voor de zelfgetitelde EP, Crusade heeft namelijk potentie, een goede dosis energie en originaliteit. Ze hebben dan ook nog even te gaan in hun kruistocht, maar ze zijn met stevige passen binnengevallen, hebben hun tanden laten zien, en hun vuurkracht laten meten. de Extended Play creëert daarmee vraag naar meer en wekt nieuwsgierigheid op naar hoe deze creativiteit en nieuwe energie zich dan zouden vestigen in een productie van hoger niveau. Al met al is de EP stevig en verfrissend, en daarmee is het geheel als debuut zeer geslaagd.