Hardcore in Eindhoven lijkt nog altijd in leven te zijn. Met bands die er nog lekker tegenaan gaan, blijft dat ook wel even zo. Eén van die bands is Crusade. Hoewel het geen broekies meer zijn, zit er genoeg pit in de sound van deze heren.

Tekst Guido Segers | Foto’s: Justina Lukosiute, Gerrit Smalbrugge

Crusade ontstond in de lege uurtjes naast ouderschap en andere volwassen verplichtingen, waar nog gaatjes waren voor flauwe grappen en stevige punkrock. Gaatjes vinden voor het beantwoorden van deze vragen was dan ook een uitdaging, maar uiteindelijk zijn de antwoorden er toch. Over hardcore en volwassen zijn, Dragonball Z, Eindhovense hardcore en pittige boerenkool.

Hallo, hoe is het met jullie?

JP: “Goed. We zijn flink bezig met wekelijks repeteren, hebben enkele optredens in de nabije toekomst, en leggen de laatste hand aan een eerste EP.

Des: Dat is wat optimistisch ingeschat, er moet nog behoorlijk wat aan gebeuren. De druk om het af te maken is alleen nog niet hoog genoeg geweest. Laten we het erop houden dat we de magie der schepping gewoon zo lang mogelijk proberen te rekken.”

Vertel eens wie Crusade zijn. In welke bands hebben jullie in het verleden gespeeld?

Joost: “Vier zotte dertigers die niet willen toegeven dat ze geen 18 meer zijn.”

Des: “We zijn een toevallig bij elkaar terecht gekomen zooitje dat erachter kwam dat met z’n vieren muziek maken toch wel heel goed werkt. Ik bedoel, Joost is m’n zwager, dus die ben ik al wel vaker tegengekomen. Maar JP en René hebben we gewoon per ongeluk ergens opgeduikeld.”

Joost: “Zelf heb ik vanaf m’n veertiende in diverse metal en hardcore bands gespeeld. Hoogte-/dieptepunt moet The Dukes of Violence zijn (inmiddels geëvolueerd in The Golden Wonderboys). Bizar om te zien dat zo’n slechte band met een hoop bravoure en flauwekul toch grote podia kan halen – waaronder twee keer in het voorprogramma van Peter Pan.”

Des: “Ik heb een hele hoop uiteenlopende dingen gedaan, met weinig succes. Dukes heb ik ook nog een tijdje bij gezeten. En hiervoor hadden Joost en ik een op stoner/noise geënt projectje, waar ik eigenlijk wel weer nieuw leven in wil blazen.”

JP: “Ik heb in de jaren ’90 gespeeld in Noise Pollution, Hot Karl, Universal Code en Mudshovel, allemaal punk en metal uit het Zuid-Limburgse.”

Rene: “Ik heb bij een hardcore/metalcore band Jedidah gespeeld, uit Alphen aan de Rijn. Daarna heb ik eigenlijk nooit mijn gitaar of hardcore losgelaten. Zonder band ging ik over op zelf dingen opnemen.”

Hardcore is een stijl die de laatste jaren een beetje lijkt te verdwijnen. Waarom toch deze kant op met de band? Welke bands zijn jullie grote inspiraties?

JP: “In mijn ogen is hardcore nooit weggeweest. Wellicht dat het in de regio op een lager pitje heeft gestaan qua aantal bands en scene, maar de muziek is altijd gebleven. De muziek heeft zich wel verder ontwikkeld, en er zijn meerdere nieuwe sub stromingen ontstaan.

Qua inspiratie haal ikzelf het meest uit de straight edge/youthcrew-scene uit de VS in de jaren 80 (Youth of Today, GB, Judge en de rest van de oude Revelation Records-garde). In die tijd ging het vooral om de energie en positiviteit die een band uitstraalde. Die pure brok energie is in deze tijd vaak niet meer te vinden door nadruk op techniek en overproductie. De basis van hardcore is voor mij die ongepolijste brok energie. De rest wordt om die brok heen gewoven.”

René: “Hardcore is zo groot geworden dat je als liefhebber van gekkigheid niet weet waar je heen moet soms. Elk weekend is het feest. Als vader van een driejarig zoontje maakt het bezoeken van concerten lastig, maar niet minder leuk! De inspiratie bij mij komt vooral uit de metalcore zoals Haste The Day, Comeback Kid, oude Norma Jean en mijn grote favoriet August Burns Red.”

Joost: “Prima uitlaatklep voor de dagelijkse sleur. En ik denk dat, ondanks de uiteenlopende persoonlijke muzikale voorkeuren, HC precies verenigd wat we alle 4 vet vinden.”

Des: “Wat JP al zei, in de meeste hardcore van de laatste tijd ligt de nadruk zo sterk op productie dat alles op elkaar begint te lijken. Wij proberen van die gebaande paden af te blijven en het beste uit elkaars invloeden en kwaliteiten te halen om zo tot iets te komen wat zich toch weet te onderscheiden van een hoop andere bands in het genre. En energie is daarbij inderdaad een belangrijke factor.

Ik luister een hele hoop uiteenlopende muziek, en probeer daar dingen uit te halen die ik mee kan nemen naar de band. Voor de hand liggende voorbeelden zijn Every Time I Die, ouwe Biohazard, Strife en Violation of Trust, maar ik haal ook dingen uit Botch, Helmet, Rollins Band, At The Drive-In, Clutch… Als het werkt, dan werkt het.”

Jullie muziek is deel van een geluid wat eigenlijk altijd geladen is met een boodschap. Wat is de boodschap van Crusade? Wat willen jullie de wereld vertellen?

René: “Ik ben trots op onze diversiteit. De dingen niet te serieus nemen, maar toch fanatiek band zijn, maakt Crusade voor mij tof! Qua boodschap is denk ik het plezier maken, de broederschap en genieten van hardcore het belangrijkste.”

Joost: “Ik schrijf niet per sé teksten om een boodschap over te brengen of een statement te maken. Meestal zijn het kleine frustraties uit het dagelijks leven, of juist zaken die ik erg leuk vind. Foe of Many bijvoorbeeld gaat over Dragonball Z, schreef ik na een weekendje binge-watchen. Ander voorbeeld: ken je dat gevoel dat je na een kloteweek eindelijk aan de bar zit met een groot glas schuimend bier en dat je niets anders wilt dan rustig 3, 4 of meer van die rakkers wegwerken en dat er dan zo’n figuur continu aanspraak komt vragen, ondanks dat je aangeeft met rust gelaten te worden? Dat is voor mij al weer meer dan voldoende om een tekst over te schrijven.”

JP: “We zijn geen uitgesproken politieke band. Vaak is een politieke boodschap gedateerd. Onze muziek en teksten zijn vaak van persoonlijkere aard. Het kan een product zijn van iemands interesse, persoonlijke leven of een spontaan idee. Verder hebben we zeker ideeën over de hardcore scene, de huidige politieke stand van zaken. Die komen echter eerder als post op onze sociale media terecht, dan verpakt in een songtekst.

Aangezien we alle vier uit een totaal andere achtergrond komen qua geloof, seksualiteit, politiek en zo, zal diversiteit en respect voor andersdenkenden onbewust een deel van onze boodschap zijn. Dit lees je echter niet terug in onze teksten.”

Des: “Ik vraag mezelf bij een hele hoop politiek georiënteerde hardcore bands altijd af of ze zichzelf wel serieus kunnen nemen, zeker bij de jongere generatie. Wat weet een gemiddeld clubje West-Europese blanke jongetjes die net haar op hun piemel hebben nou helemaal van discriminatie of onderdrukking of de werking van kapitalisme? Ik kan niet ontkomen aan de gedachte dat ze gewoon een bek opzetten omdat het erbij zou horen. Kijk naar Wolf Down: in 2016 een knijter van een album uit, in 2017 vallen ze uit elkaar omdat hun extreem linkse straight edge praatje niet meer dan een leeg imago bleek te zijn. Triest. Lol en respect, dat zijn wat mij betreft onze kernwaarden.”

Leeft hardcore nog een beetje in Eindhoven? Op wat voor manier voelen jullie je onderdeel van de scene in Eindhoven?

Joost: “De scene is klein, soort ons kent ons gevoel.” Des vervolgt: “Ja, als je zoals wij de goeie connecties mist moet je shows geven om aan volgers te komen en volgers hebben om aan shows te komen. Dat gaat dus erg langzaam. Gelukkig zijn we te oud om haast te hebben.”

JP: “De scene hier in Eindhoven lijkt de laatste jaren, en dan met name het afgelopen jaar, weer bezig aan een flinke opmars. Er zijn een aantal goede bands in omloop, en er is een gunfactor die je kunt aflezen aan het aantal shows waarin bands samenspelen en elkaar vragen voor optredens. Dynamo organiseert regelmatig shows met wat grotere bands en een lokale act, en niet te vergeten is er nu natuurlijk het grote festival The Sound Of Revolution in het klokgebouw. Hier zie je elke zichzelf respecterende hardcore fan/bandlid rondlopen om samen een biertje te doen. We hebben in de twee jaar waarin we samenspelen slechts twee shows gespeeld in Eindhoven, maar we voelen ons zeker onderdeel van de scene hier. We kennen de meeste andere bands persoonlijk en komen elkaar regelmatig tegen bij de lokale shows. Gotta support your locals!”

Het soort muziek dat jullie spelen is normaal voorbehouden aan jonge honden. Je weet wel, die dan later zeggen dat het een ‘fase’ was. Volgens mij zitten er een paar huisvaders tussen bij jullie. Hoe is het dan om toch de gitaren weer op te pakken?

Joost: “Eh, tja, de heren van Madball, Sick Of It All, en Agnostic Font zijn ook de jongsten niet meer. Hardcore, metalcore en metal zijn wat dat betreft tijdloos.”

JP: “Het voelt geweldig om eens per week alle energie eruit te gooien in een oefenruimte. Het lijkt alsof we die uitlaatklep ook allemaal echt nodig hebben. Het klikte vanaf de eerste repetitie en we voelen elkaar heel goed aan. Dat maakt nummers schrijven een feest. We zijn zeer zeker nog niet toe aan het slijten van ons bandleventje in de zoveelste softe coverband.”

René: “Wat ik al zei, ik heb mijn gitaar eigenlijk nooit losgelaten… Maar goed, ik ben ook nog ‘maar’ 30.”

Jullie zijn stiekem aardig wat aan het optreden. Hoe pakken jullie dat aan? Is er een samenwerking tussen bands hiervoor?

JP: “De meeste optredens werden ons aangeboden door bevriende bands, of bands die ons hebben gezien of gehoord via filmpjes op YouTube of Facebook. We hebben enkele shows zelf georganiseerd. Daarbij konden we dan weer putten uit het netwerk van bevriende bands of bands die we zelf kennen. Er is wat dat betreft zeker samenwerking tussen bands. De kleinere bands zitten in hetzelfde schuitje. De scene is specifiek en landelijk gezien klein en in de marge. Je hebt elkaar nodig.”

Des: “Die verbroedering is wel heel mooi om mee te maken. Je moet gewoon een hoop netwerken, en andere bands zijn daar een hele goeie eerste stap in. Je helpt elkaar omdat je weet dat je allebei met dezelfde shit te maken hebt. En wat je terugkrijgt is een groep contacten die je niet alleen maar zien als een potentieel stukje vulling van hun programma, die echt enthousiast zijn over wat je doet en dat laten blijken.”

Hoe staat het met de Crusade EP?

Joost: “Ongeveer hetzelfde als met dit interview… Duurt lang… Heeeeeel lang…” Des: “We hebben ervoor gekozen om alles in eigen beheer te doen. Ik heb thuis iets wat je, als je niet al te streng bent, een studio zou kunnen noemen, dus we hebben vooralsnog geen cent uit hoeven geven. Maar dat betekent wel dat we ook alle effort zelf erin moeten steken, naast werk, vrouwen, kinderen, hobby’s… We hebben onszelf ten doel gesteld om voor februari een release show vast te gaan leggen, dan hebben we een mooie deadline om naartoe te werken.”

Wat voor toekomstplannen hebben jullie?

JP: “Lekker doorgaan. Hopelijk wat meer optredens in het buitenland, en ooit een langspeler.
Joost: Keertje Effenaar lijkt me wel leuk, hoewel ik ook niet zal passen voor Dynamo. Album opnemen staat ook op de verlanglijst, hoewel dan eerst de EP geregeld moet worden.” Des droomt alvast een beetje vooruit: “The Sound Of Revolution openen volgend jaar?”

Als Crusade een gerecht was, wat zou het dan zijn en waarom?

Joost: “Eh, iets oer-Hollands (Des en René) met Turkse (JP) en Indonesische (ikke) invloeden. Wat dacht je van Boerenkool-stamp met rode peper en Ikan Pepes en baklava als toetje?”
JP: “Doorgegaarde bloedworst.”
Des: “In me broek.”