De hittegolf over Eindhoven blijkt vandaag geen vat te krijgen op de kleine zaal van de Effenaar. De totale oververhitting blijft uit terwijl de zaal toch met ruim 200 man vol staat. Die zijn nog niet binnen als het Brabantse Tarantino gas geeft op het kleine podium. De band probeert de motor op gang te brengen maar blijft ergens in zijn vier hangen. De energie blijft ergens steken tussen het podium en de zaal. De mix van hardcore, punk en wat rock n’ roll is aanstekelijk maar de genadeklap krijgen we niet ondanks de fraaie Black Flag cover en de grappige commentaren van zanger Randy.

Tekst Maurice van der Heijden

Het Duitse Isolated komt het podium op met een flinke backdrop en de heren hebben qua kleding goed gekeken hoe hardcore bands er in het verleden bij liepen. De zanger lijkt op het jongere broertje van Mike Muir (zijn stem niet overigens) en een basketbal hemd is te ontwaren bij de bassist. Tijdens de nummers wordt er op het juiste moment gesprongen maar muzikaal weet de band absoluut geen potten te breken. Als je doodsimpele hardcore maakt moet er in ieder geval een groove in de nummers zitten of een aanstekelijke harde strot door de zaal gonzen. Er zit ook totaal geen lijn in de nummers, alles wat Hardcore zo tof maakt heeft de band juist niet. Na drie nummers hoop je dat de ‘Hakkie & Takkie’ core voorbij is maar de heren gaan nog even stroef door. Nee, Isolated kan beter in Duitsland blijven.

D.R.I. is een graag geziene gast in de Effenaar. Zo rond half tien gaan de oudjes voor de derde keer alweer als een pletwals tekeer. Kurt Brecht blaft nog steeds als een jonge hond zijn teksten razend snel in de microfoon. De crossover tussen Hardcore, Punk (vooral de begindagen) en Thrash Metal (het latere werk) blijft in Eindhoven populair bij het veelal oudere publiek. ‘Couch Slouch’, ‘I Don’t Society’ of het nieuwe nummer ‘As Seen On T.V.’ doet niet voor elkaar onder. De retesnelle gitaar riffjes blijven heerlijk in je kop hangen en de energie blijft na bijna 35 jaar nog steeds overeind. De heren zien er overigens nog steeds uit alsof ze in de jaren tachtig zijn blijven hangen.

Dat maakt D.R.I. alleen maar echter en je ziet ook duidelijk dat ze nog steeds met plezier op het podium staan. Het publiek maakt er een feestje van, raast en zingt door de zaal als klassieker na klassieker in de zaal wordt geragd. De band doet zijn ding, neemt zichzelf absoluut niet serieus. Met bassist Harald Oimoen als hoofd karikatuur zou de band zo uit een punk comedy gestapt kunnen zijn. Het feest der herkenning is iets voor elf uur voorbij waarna deze Dirty Rotten Imbeciles maar als te graag de fans te woord staan bij de merchandise.