Het is de eerste zondag van oktober en The Saint is nagenoeg leeg. Vlak voor Koningsdag kwam deze nieuwkomer hier aan het licht, en sindsdien timmert Miriam Bekkers – voormalig drumster van Borehole en Komatsu – hard aan de weg met een respectable programmering, waarop een boel interessante en indrukwekkende namen prijken. We mogen hopen dat dit nog maar het begin is, en dat er nog vele bands aan de lijst toegevoegd gaan worden. Spijtig genoeg oogt opkomst aan het einde van deze middag niet hoopvol, aan twee handen heb je bijna genoeg om alle bezoekers te tellen. En dat is verschrikkelijk jammer, want daarmee gaat een hele mooie gratis show aan een hoop mensen voorbij – waaronder helaas onze fotografen. Maar Eindhoven Rockcity was vertegenwoordigd, en dit is wat er gebeurde.

Tekst: Des | Coverfoto: Dada’s Troost

Het is Ernix dat de eer heeft de zaal voor te verwarmen. Het duo, bestaande uit Ernst en Marnix – u snapt hem – is de helft van het bescheiden collectief Ernix & Zo, waarmee ze zich deze middag beperken tot gitaarpartijen en zang. Maar het Duitse gezegde “in der Beschränkung zeigt sich der Meister” is hier van kracht. De deuntjes, hoofdzakelijk in het Nederlands gezongen, zijn geënt op rockabilly en komen op een heel relaxte manier de versterkers uit. Veelal tweestemmige zang, een toepasselijk gitaarsolo’tje ertussendoor hier en daar – feel good music ten voeten uit. Interactie met het publiek is er niet veel, maar ja – de toch al beperkte mogelijkheden tot een korte verstandhouding worden nog verder bemoeilijkt doordat een aanzienlijk percentage nog te jong is voor cola, laat staan bier. Het lijkt de heren niet zo uit te maken, en het publiek ook niet. Ze doen hun eigen ding en weten ook zonder uitgebreide verhalen te boeien. Geen fratsen, niet te moeilijk, gewoon lekker.

Het fratsentekort wordt gelukkig ruimschoots gecompenseerd door Dada’s Troost. Eerder al gespot op Eurosjopper brengt het Brabantse Primus hun neurotische funk nu mee naar binnen. De heren lijden zichtbaar onder het gebrek aan publiek, als de pogingen tot het ophangen van een verhaaltje of een grap dood neervallen, maar dat is in de muziek zelf op geen enkele manier terug te horen. Want nondejetje wat zet dit drietal een strakke set neer! Alle drie de heren zijn technisch uitstekend onderlegd en net als bij hun grote voorbeeld zijn de verschillende partijen perfect op elkaar afgestemd. De gitarist speelt tussen de nummers door zo eens een lieflijk, melodieus deuntje om de aandacht erbij te houden. Maar dat staat vervolgens in schril contrast tot de agressieve, veelal dissonante licks waarmee hij de gaten die de bassist in zijn spel overlaat opvult. Die baspartijen bestaan vooral uit een hoop slaps, op alle mogelijke hoogten en plaatsen op de zes snaren die ’s mans op de Brabantse vlag lijkend instrument rijk is. Dit zijn niet zomaar wat loopjes, dit is een percussieve machine. En dat aspect wordt dan nog eens extra aangedikt door fantastische drumpartijen: beheerst en ritmisch zonder aan power in te leveren.

Is het raar? Ja, behoorlijk. Zou het een wenkbrauw doen optrekken als het op de radio voorbij kwam? Waarschijnlijk. Maar als je deze machine live in actie ziet, vallen de puzzlestukjes op hun plaats. Het swingt, het beukt, het verbaast. En dat alles gewoon op z’n Hellemonds.

Beide acts zijn aanraders, op hun eigen deugden. Een vreemde combinatie, die niet de liefde kreeg die ze verdiende. Bij dezen bent u gewaarschuwd: bij herkansing, doen!