Nirwana Tuinfeest 2017 laat er geen gras over groeien en programmeert de hardste acts op vrijdag. Metal- en rockliefhebbers kunnen hun borst natmaken, want bands als het Nederlandse The Charm The Fury en het rauwe Fleddy Melculy uit België gaan er vol in.

De weergoden zorgen er vervolgens voor dat je bovenstaande opmerking letterlijk mag nemen. Onweer en een stevige plensbui zorgen ervoor dat de dresscode in het Brabantse Lierop universeel is: een nat pak. Lees hieronder ons verslag van dag 1. Morgen zijn we terug met onze bevindingen van dag 2.

Tekst: Frank van de Ven | Foto’s: Emily Parry

Het onderschatte Audrey Horne is één van de eerste bands die de festivalgangers in beweging mag brengen. De Noorse band maakt classic rock met een dikke scheut metal en blust deze geluidscocktail af met een zwik melodie. Het wiel wordt niet opnieuw uitgevonden, maar deze gasten weten precies wat ze doen. Deze tijdloze rock spreekt jong en oud aan en dat is erg knap. Audrey Horne zorgt voor verbroedering en verdient daar meer lof voor. De charismatische frontman Toschie krijgt het veld nog redelijk mee en heeft er vast weer een paar zieltjes bijgewonnen. Een latere programmering had hen waarschijnlijk een heel legioen hondstrouwe volgers opgeleverd. Deze band verdient beter!

Na de Noorse sloopkogels is het tijd voor The Charm The Fury om zich te laten gelden. Laat dat maar aan frontvrouw Caroline Westendorp en haar mannen over! De Amsterdammers gaan ervoor en laten Lierop horen hoe goede metalcore hoort te klinken. Westendorp is goed bij stem. Haar screams en cleans klinken zelfverzekerd en sterk. De band heeft er zin in en slaagt erin om het amper opgewarmde publiek op de vroege avond al een wall of death te laten uitvoeren. Ook zijn de eerste circlepits op het festivalterrein waarneembaar. The Charm The Fury maakt er in de tent een feestje van en hun enthousiasme werkt aanstekelijk. Toffe show!

Na moderne metal wordt het tijd om de tent te verlaten en naar het hoofdpodium te gaan voor de lome bluesrock van DeWolff. Deze Limburgse retrorockers sleuren Lierop terug naar het verleden toen hippies, flowerpower en wapperende haren het straatbeeld domineerden. Alsof je een tijdreis naar de seventies maakt! De vintage kleding en de inzet van een Hammond orgel laten je in de jaren 70 wanen. De eerste joints worden aangestoken en voor het podium is een zee van meedeinende hoofden te zien. Het trio uit Geleen krijgt Lierop moeiteloos mee.

Na dit Nederlandse blok mag het Belgische Fleddy Melculy het festivalpubliek vermaken in de tent. Frontman Jeroen Camerlynck en zijn kompanen laten er geen gras over groeien en geven drie kwartier lang vol gas. Dit verschroeiende mengsel van hardcore en metal bevat geen rustpunten en blaast iedere festivalganger van zijn of haar sokken. Camerlynck’s geestige teksten komen helaas niet goed over door de geluidsmix. Wat rest is vooral een lompe, maar niet erg gevarieerde crossover. Het volume staat op standje elf (yep, dit is een Spinal Tap referentie), dus kan niemand om dit optreden heen. Ook alle overleden dierbaren van het festivalpubliek moeten deze Belgen gehoord hebben, want het wolkendek trekt open en overlaadt Lierop met een flinke bak regen. Door de forse regenbui wordt de tent nog voller en trekt Fleddy Melculy nog feller van leer en profileren onze Zuiderburen zich zonder twijfel als de hardste band van de dag.

Na de regenbui en het sonische onweer van Fleddy Melculy sjokt het publiek naar het hoofdpodium waar het de beurt is aan White Lies. Deze Britse band is gespecialiseerd in bombastische postpunk die zo uit de eighties had kunnen komen. Dikke synths en veel galm in combinatie met hoekig gitaarspel en theatrale teksten over het zware bestaan in dit aardse tranendal vormen de formule. De Britten vallen goed in de smaak en trekken veel bekijks. In maart dit jaar maakte de band echter meer indruk. Tijdens de show in De Effenaar klonk frontman Harry McVeigh een stuk beter dan hier in Lierop. De zanger klinkt namelijk behoorlijk schor. Ook leent de galmrock zich minder goed voor festivalweides. De statische podiumpresentatie van deze mannen komt niet goed over. Het strakke gitaarspel en de zichtbaar genietende McVeigh vergoeden echter veel. Leuk, maar er had meer in gezeten.

Na de zwelgmuziek van white Lies neemt de woede van Undeclinable Ambuscade het over. Fans van punkrock kunnen hun hart ophalen in de tent. Na afloop van die show is het de beurt aan De Staat. Aan één van de meest gewaardeerde bands uit Nederland de eer om de eerste dag van Nirwana 2017 af te sluiten. De formatie rond Torre Florim blaast dit jaar tien kaarsjes uit. Op het hoofdpodium laat de rockband weten dat De Staat er gewoon staat. Slimme composities, fraai gitaarspel en de tomeloze energie van Florim zorgen ervoor dat geen enkele festivalganger teleurgesteld huiswaarts keert. Geslaagde eerste dag!