Vandaag (vrijdag 9 mei) trappen we af met de eerste dag van twee dagen Fuzz Club Festival. Het Festival vindt inmiddels voor de vierde keer plaats onder de noemer Fuzz Club Festival (eerdere edities waren in 2018, 2019 en 2024). Terwijl de drie edities van voorloper Psych Lab sinds 2014 in de Effenaar georganiseerd werden. Fuzz Club Festival is een weekend waarin je je onder kunt dompellen in bezwerende en hypnotiserende gitaar-georiënteerde soundscapes, te laag gestemde gitaren, te grote bassverstekers en eclectisch drumwerk van overwegend vrouwelijke drummers, die niet zelden — maar zéér bewust — een floor tom voor een snaredrum verwarren. Deze editie moet je dus niet rekenen op vlinders in je buik maar maar op verliefdmakende bass-vibraties.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Theo Visser

Om 16:00 uur stipt trapt Pretty Lightning af in de kleine zaal. Een trio muzieknerds, allen gezeten op drumkrukjes, dat onderlinge interactie hoger in het vaandel heeft staan dan publieks interactie (Geen unicum deze editie overigens). Maar dat neemt niet weg dat de sound uit de hollow bodygitaren van de heren een aamgenaam galopperend ritme heeft dat associaties oproept met Ennio Morricone en Sergio Leone-spaghetti westerns. Bovendien — en dat is wel een unicum deze editie — bewijzen de heren dat fuzz-georiënteerde-instrumentale songs ook best onder de anderhalve minuut kunnen klokken. Matthijs van Nieuwkerk zou er enthousiast van worden.

Hierna verplaatsen we ons met een tussenstop in de tuin, vandaag omgedoopt tot foodtruck walhalla, richting grote zaal waar Electric Eye als eerste aantreedt. De songs van de meer synthesizer georiënteerde Noren lopen niet zelden naadloos in elkaar over. Het levert een dromerig maar niet persé hypnotiserend geluid op. Al lijkt halverwege de set sound en beeld — Fuzz Club Festivals staan garant voor immer fraaie visuals — wel degelijk dat hypnotiserende effect te hebben dat ik de band ontzeg.

Aansluitend is het in de kleine zaal de beurt aan een heus jongen-meisje duo. In de beste Jack- en Meg-traditie zetten Sandy Carson en Karen Skloss (ook in real life eens stel) als SKLOSS een sound neer die nogal compromisloos is. Zelfs aartsvaders van het stoner rockgenre zouden waarschijnlijk toegeven dat het qua massieve sound best een tandje minder kan. Maar voor de liefhebber is het optreden niet te versmaden. En Karen ontpopt zich deze editie niet eens als de hardst meppende drummer.

De grote zaal blijkt deze vrijdag regelmatig dienst te doen als toevluchtsoord om even bij de komen van de compomisloze geluiden uit de kleine zaal. Het duidelijkst wordt dat bij Orions Belte. Na de massieve gitaarmuur van SKLOSS is het heerlijk wegdromen bij de laid back sound van het Noorse Orions Belte. Al is die relaxte sound, zoals het een Fuzz Club-band betaamd natuurlijk wel voorzien van de juiste hoeveelheid feedback.

Noemde ik eerder SKLOSS compromisloos? Dat was buiten het londense Black Doldrums gerekend. En dan met name drumster Sophie Landers. Deze dame beroerd haar drumkit met zoveel venijn dat je er een beetje bang van wordt. Terwijl ze regelmatig ook nog de vocalen voor haar rekening neemt. Ondanks dat ze achter haar drumkit zit is ze duidelijk het gezicht van de band. Dat heeft ongetwijfeld niet alleen met haar meer dan energieke drumspel te maken maar ook met haar prachtige looks, die de meest duistere periode uit eighties new wave lijkt te accentueren. Dat, anders dan bij de meeste bands, de visuals (die op drie muren van de kleine zaal geprojecteerd worden) bij Black Doldrums niet uit abstract-psychedelsiche visuals bestaan maar veeleer een gestileerde weergave van de de bandleden projecteren, helpt daar ongetwijfeld ook bij. Overigens hebben niet alleen de looks van Sophie een new wave-vibe. De sound van de dame en heren hebben dat ook. Heerlijke galm-vocalen gecombineerd met zware bassen en “Billy Duffy-gitaren”. Een vroeg hoogtepunt dit.

Sonic Boom, de naam van Peter Kember’s eenmansband, die aansluitend in de grote zaal speelt is vandaag de vreemde eend in de bijt. Slechts gewapend met synthesizer doet de sound een beetje camp aan, denk Laurie Anderson ten tijde van ‘O Superman’. Maar de lo-fi synthesizer-pionier Kember combineert zijn bevreemdende soundscapes helaas niet met performance art, zoals de New Yorkse diva. Dus bij dit optreden redden de immer fraaie visuals een anders toch wel enigszins vlak optreden.

Errorr is de volgende band met vrouwelijke blikvanger die acte présence geeft in de kleine zaal. Hoewel zanger gitarist Leonard Kaage de overduidelijke bandleider is is het de slanke gitariste Olga Karatzioti, wiens gezicht geheel verborgen gaat achter haar sluike haar waar een paar olijke flapoortjes tussenuit priemen, duidelijk de blikvanger. Maar Nick Mangione’s lome baslijnen leggen uiteindelijk de fundering voor de sound van de band. Errorr kan vandaag in ieder geval vandoor met de wisseltrofee voor band met de meest authentieke “Fuzz Club-sound”. De band heeft alles wat  een goede fuzz-band moet hebben. Trage lome baslijnen. Een lekker overstuurde gitaarsound. En een schorre zanger wiens stem lekker ver achter in de mix zit. Het duidelijkst wordt dit misschien wel bij opener ‘Heroine’ of in, het tegen het einde van de set gespeelde, ‘Paranoia’.

Van een andere orde is het bijna all female Los Bitchos. Even krijg je het gevoel dat Eindhoven aan zee ligt en dat de zomers geklede chica’s zo juist nog op hun surfplank stonden. De van Dick Dale “geleende” gitaar-riffs laten daar in ieder geval geen misverstand over bestaan. Net zoals het als tweede gespeelde ‘Talkie Talkie’ (de titelsong van hun nieuwste langspeler) er geen misverstand over laat bestaan dat de dames én heer van een feestje houden. Talkie Talkie is namelijk de naam van een denkbeeldige nachtclub. Eveneens denkbeeldig zijn de visuals waarin een geanimeerde muscle car (die verdacht veel lijkt op de van The Dukes Of Hazzard bekende Dodge Charger) door een surrealistisch Bedrock City-achtig landschap navigeert met stuiterende reuzen-donuts. Los Bitchos is minder psychedelisch dan veel andere bands op het affiche dit weekeinde. Maar lekker dansbaar is het allemaal wel.

Als voorlaatste band in de kleine zaal lost Smote een belofte in. Ze spelen namelijk nummers die niet onder de vijftien minuten klokken. Songs bovendien die, dankzij het repeterende karakter en de sound van overstuurde gitaren én viool, je in een heerlijke flow brengen. De kleine nuances die gedurende de drie kwartier durende set in de massieve geluidsmuur worden aangebracht versterken dit alleen maar.

Als Les Big Byrd even na middernacht aantreedt in de grote zaal hebben we nog maar twee bands voor de boeg.De Zweden van Les Big Byrd hebben een ontegenzeggelijk dromerige sound. Een sound die bij tijd en wijle een early nineties band als Stone Roses in herinnering roept. Het is heerlijk wegdromen bij de sound van de heren, al kan dit ook ook komen door de hypnotiserende animaties. Catchy is het optreden ook. Vooral ‘Eyes Like Death Stars’ heeft zo’n aanstekelijk synthesizer-loopje dat dansen verplicht voelt.

Eerder noemde ik Sonic Boom de vreemde eend in de bijt van het festival. Maar die titel zou ook zomaar naar Splitterzelle, een duo bestaande uit Pedro Pestana en Sidney Jaffe, kunnen gaan. Al was het maar omdat gitaren ten ene male ontbreken. In plaats daarvan worden we getrakteerd op breakbeat-achtige ritmes — die overigens wel live gespeeld worden — en stuiterende soundscapes, die gecreëerd worden met loops en samples. Alleen de juiste dosis reverb lijkt hun plekje op het affiche te rechtvaardigen. Een kniesoor die er op let, want lekker klinkt het zeker. En zo dansen wij de nacht in. Op naar dag twee. Een dag waarop Maartje en Justina voor Eindhoven Rockcity de honneurs waar zullen nemen.