Fire in the disco! Electric Six was weer in de buurt en dit jaar stond de Effenaar opnieuw op de planning. Inmiddels vijf studio albums en drie exclusievere producties verder dan de vorige keer, zeven jaar geleden, en met de helft van de bandleden vervangen, staan ze in de grote zaal nog steeds prima op hun plek. Voor dit gedeelte van de tour hebben ze Mutant Monster op sleeptouw genomen – een verrassende combinatie, maar goed, voor de hand liggende namen zijn voor een hoofdact als deze moeilijk te bedenken. Hindert niet, zolang de vlag der feestelijkheid fier blijft wapperen, is iedere samenwerking geoorloofd. En in dat opzicht stond er een prima windje deze zaterdag.

Tekst: Des | Foto’s: Justina Lukošiūtė

Mutant Monster brengt punk buiten de grenzen van Japan zoals Baby Metal dat met metal heeft gedaan. Deze driekoppige formatie maakt melodische pop-punk, maar dan met teksten in hun moedertaal en met de typische aaibaarheid die alleen drie Japanse dames teweeg kunnen brengen. De muziek en de energie zijn aanstekelijk, en doen het uitstekend bij het Eindhovense publiek – iets wat je als onbekende support act niet voor lief kan nemen. Wat helpt is dat de drie vrouwen zelf ook zienderogen genieten en opgaan in hun show. Een oprechte maar wat onwerkelijke performance, die sterk doet denken aan de scene uit Kill Bill waarin de 5.6.7.8’s hun liefde voor rockabilly tentoonspreiden. Onwerkelijk dus, maar wel onwerkelijk goed.

Rondom de twee acts zorgt huis-DJ Rob Rocks ervoor dat de heupen lekker soepel blijven, met alles wat maar swingt – van ouwe Pantera tot de nieuwste Queens of the Stone Age, en een mooie knipoog naar het hoofdprogramma in de vorm van Kiss’ Detroit Rock City. En het helpt, want als de lichten dimmen om de hoofdact in te luiden, zijn de verwachtingen duidelijk hoog. En dat mag: met gemiddeld meer dan een release per jaar en knallers als Gay Bar en Danger! High Voltage op hun naam heeft het zestal uit Detroit en omstreken een aanzienlijke doch obscure reputatie hoog te houden. En hoewel ze inmiddels al genoeg leden hebben versleten om twee voltallige nieuwe bands mee op te richten, laten ze zien dat ze de kunst nog steeds tot in de puntjes verstaan.

Als een volleerd entertainer neemt frontman Dick Valentine het publiek aan de hand, met onzin in alle soorten en maten. Ok, toegegeven: hoe meer live werk je van deze band ziet, hoe meer je moet concluderen dat zijn verhalen volgens een min of meer vast script verlopen en daarmee soms wat voorspelbaar zijn. Toch vormen het slappe gezever en de manier waarop het gebracht wordt de perfecte aanvulling op een lange set vol met nog meer onzin. De grote kracht van deze band is om album na album uit te brengen met nummers die volledig inhoudsloos zijn – “This next song is called ‘When Cowboys File for Divorce’. It’s about when cowboys file for divorce.” – maar oh zo verdomde goed in elkaar zitten. Ondanks het aanzienlijke verloop onder de muzikanten, weten ze de formatie steeds weer aan te vullen met artiesten die hun vak uitstekend beheersen en daarmee het helaas veel te kort durende sprookje keurig overeind houden.

En dat is wat het is. Escapisme op een manier die tegelijk zo geloofwaardig en zo absurd is. Met een set die van bijna alle albums wel een nummertje of twee bevat, met alle hits waar het publiek van smult maar ook onbekendere nummers, blijf je bijna de hele set lang op aangename afstand van de werkelijkheid. Slechts op twee momenten vertoont het fabeltje ineens scheuren. Het eerste moment is halverwege het nummer Future Is in the Future. Bij uitstek wordt dit nummer gebruikt om het meest grandioze lulverhaal van de avond in op te hangen – zie ook de opname uit de link hierboven. En net als dat begint te lopen, klimt er iemand op het podium – laten we, gezien het feit dat hij in een dierenpak gestoken was, ervanuit gaan dat hij het lijdend voorwerp van een vrijgezellenfeest was – en doet de band wat ze in zo’n geval altijd doen: de show stilleggen. De onderbreking is van korte duur en de draad wordt naadloos weer opgepakt, maar het beloofde verhaal sterft daarmee een stille dood. We kunnen alleen maar gissen naar de parel die Eindhoven hiermee door de neus geboord is.

Het tweede moment is bij de allerlaatste song van de avond, waar ineens de volledige band van instrument wisselt, de drummer de microfoon grijpt en Iron Knowledge’s Showstopper door de zaal dreunt. Een toepasselijke titel om er een punt mee achter te zetten, en een knap staaltje van waar de heren toe in staat zijn. De wisseling komt echter zo onverwacht en laat zo’n ander geluid horen dat het net is alsof je naar een compleet andere band staat te kijken. Sprookje uit, en of ze nog lang en gelukkig leefden krijgen we niet te horen, maar het boek wordt wel met een fantastiche klap dichtgeslagen.