Als ik het Klokgebouw binnenloop, dringt een zoete popcorn-geur mijn neus binnen. Slingers met gekleurde lampjes eraan, biertafels met gebloemde kleedjes en een heuse Nostalgie Karussellbar geven het Klokgebouw de sfeer van een braderie. ‘Beggin’ For More Trouble’ was snel uitverkocht. Daarom speelt Danny Vera vanavond een extra show. De deuren gaan al om 17.30u open en om de inwendige mens te verzorgen zijn er kraampjes met burgers, hotdogs, poffertjes en rum. Daarnaast is er een kiosk met een Danny Vera-flipperkast waar je concert-merch kunt kopen, maar ook allerhande fifties-parafernalia en fifties-vinyl. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik bij de merch potten cornichons zie staan.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Bram van Dal

 

Support act Nienke Dingemans heeft al gespeeld en nu schotelen de Supersonics ons onvervalste, ouderwetse rock’n’roll voor. Een rood gordijn op de achtergrond, zwarte kostuums met das, stijlvolle hoofddeksels, vetkuiven over een wijkende haargrens, een contrabas, twee gitaren en een drumstel brengen ons een Tarantino-film binnen. Als ze klaar zijn, draait dj Miss Twist, een al even stijlvolle verschijning met omhooggewerkt haar en vlinderbril, zeer dansbare plaatjes. ‘De originele vrouwelijke vintage vinyl-dj’ staat er op het bord naast haar. Veel mensen lopen echter al de volgende zaal van het Klokgebouw binnen, om alvast een goed plekje te vinden bij het podium waar Danny Vera straks zal spelen.

Het podium staat midden in de zaal opgesteld en het publiek staat er aan alle kanten omheen. Het licht wordt gedimd, Vera komt op en opent met ‘Shadow Light’. Deze man heeft ontegenzeggelijk een gouden strot. Zijn diepe stemgeluid vult de zaal en een violiste geeft extra body aan het nummer. Dat is maar goed ook, want verschillende mensen in het publiek lijden aan de Dutch Disease. In het midden van elke rand van het rechthoekige podium staat een microfoon opgesteld en Vera wisselt na elk nummer van microfoon en soms ook tijdens de nummers.

Na het aanstekelijke ‘The Devil’s Son’ en een knap staaltje fluitwerk in ‘Livin’ Proof’ is het tijd het publiek toe te spreken: ‘Wel bijzonder dit hè?’ Hij wijst naar de vier microfoons. ‘Ik loop me de tering hier!’ De zaal lacht. ‘En kijk: jullie hebben hier burgers, je kunt rum halen en zelfs poffertjes. Bij welk concert heb je nou poffertjes?’ En cornichons, Danny, en cornichons, denk ik erachteraan. Dan komen twee achtergrondzangeressen het podium op en klinkt het gloedvolle ‘No What-ifs’ dat Vera samen met de legendarische Belgische formatie Vaya Con Dios maakte. Frontvrouw Dani Klein kon er zelf niet bij zijn om het Franse gedeelte van de song ten gehore te brengen, maar de achtergrondzangeressen maken dat gemis meer dan goed.

Een saxofonist sluit zich bij het gezelschap aan voor het uptempo ‘Utopia Won’t Wait’. Vera waagt wat wildere danspassen en deinst achteruit als hij in zijn enthousiasme de microfoon tegen zijn neus krijgt. ‘Dit podium is zo statisch als de tyfus, ik kreeg net een stroomstoot joh!’ verklaart hij na het nummer. ‘Hoe is het met jullie blues?’ Volgens Vera is er veel te weinig blues op de radio en dat is zonde. Mensen zouden meer blues moeten luisteren. ‘Als je pijn in je harses hebt, gaat die zo over.’ Maar toch niet van deze uitvoering van ‘Switchblade’: sax, toetsen, twee gitaren en een basgitaar gaan oorverdovend los. Ik doe mijn oordopjes in.

Vera proost naar ons met een glas rum en spreekt de hoop uit dat het publiek van mening is waar voor zijn geld te hebben gekregen. Hij memoreert een optreden in The Trafalgar Pub, hier te Eindhoven, waar hij speelde voor 20 man en moet je hem nu zien… Daarna volgt een advies voor de heteromannen met een kwakkelende relatie. ‘Misschien lig je al 15 jaar op een logeerbed met een dun matrasje, terwijl zij in haar eentje in dat Aupingbed ligt. Neem haar eens mee uit eten, koop rozen.’ Hij beschrijft een date om nieuw leven in de relatie te blazen. En als dat niet werkt, neem afscheid. ‘Shake off the dirt and let it shine!’ klinkt het even later.

Tussen de nummers door strooit de zanger gul met plectra. Het is tenslotte sinterklaastijd. De intermezzo’s worden persoonlijker. ‘Like It Always Was’ gaat over een droom die hij had over zijn overleden vader. Het nummer is gebruikt in een supermarktreclame over twee gebrouilleerde, oude mannen die het uiteindelijk goed maken. Vera geeft de gebrouilleerde, oude mannen in de zaal dezelfde raad: ‘Maak het goed.’ Dit is het sentimentele gedeelte van de show. Koos Alberts’ ‘Zijn Het Je Ogen’ moet dan nog komen.

Na deze zoetsappigheid komt er gelukkig weer wat rock’n’roll. Met ‘Come On Hold On’ worden we uitgenodigd hard mee te schreeuwen en al onze frustraties achter te laten in het Klokgebouw. Dan is het weer tijd voor een onderonsje met de heteromannen met een relatie (misschien diezelfde als die met de kwakkelende relatie, wellicht is dit wel die date die Vera beschreef): ‘Wie moest er mee met zijn vrouw vandaag? En? Viel het mee?’ Ik moest vandaag niet mee met mijn vrouw, maar het viel me wel mee. Met wijze raad en zonder frustraties verlaat ik op de klanken van ‘Roller Coaster’ het Klokgebouw.