Op de donderdagavond verheugt men zich in de kleine zaal van de Effenaar op een greep uit het meest smakelijke van de Nederlandse postpunk scene. Vier bands zijn samengebracht onder één poster, van wat eigenlijk losse shows waren. Powered by Stroomhuis, toch weer even de vinger op een zere plek, want hoeveel beter zouden deze bands passen in dat zaaltje? Want deze stijl paste zo mooi in de oude concertzalen, vaak in afgedankte industriepanden (zo ook de Effenaar ooit). Afijn, we zijn er voor L’Orne, Nouveau Vélo, Rats on Rafts en Dorpsstraat 3 in Eindhoven, wat volgens mijn kaart van Nederland nog altijd in Noord-Brabant ligt.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Paul Verhagen

Of ja, we zijn er deels voor L’Orne, want de Rotterdamse noiserockers spelen al om 18.30 uur en dat is toch logistiek lastig. Dat is ook jammer, want fotograaf Paul omschrijft een fascinerende ervaring van grungy gitaargeweld, tumultueuze vocalen vol emotie en een portie duisternis.

Maar ook lokale helden Nouveau Vélo zijn van de partij vandaag, en dat lijkt even de vraag op te roepen; where have they been? Het leek wat stil rondom het trio, maar met hun nieuwe plaat ‘Fruit’ zijn ze terug van weggeweest. De band is ook het rustpuntje in de avond met hun mijmerende smoezelpop, waar je normaliter zo heerlijk in kan wegzakken.

Maar iets gaat er mis, en wat het precies is kan ik je niet vertellen, maar de band verdrinkt in een geluidsbrei. Heeft het met de band te maken? Komt het door de intrigerende opstelling van de speakers? Ergens hangt ook een rare rammel in die mix en het ontneemt wel veel luisterplezier. Deze nieuwe fiets kan wel een smeerbeurt gebruiken mag je wel zeggen, ondanks de verder intacte onderdelen.

We gaan de avond verder in met het enigmatische Rats on Rafts. De band begint ontzettend sterk; hoekig, meeslepend en met de juiste jaren tachtig kilheid in de klanken. De frontman doet met zijn haaltjes aan niemand minder dan Robert Smith denken en The Cure is zonder meer een goed eikpunt voor het geluid van dit zestal. De paars-groene belichting is ook perfect en vroeg in de set denk ik even; dit is perfect.

De gelaagdheid van hun geluid rammelt nooit, zelfs niet wanneer de toetseniste er een derde gitaar aan toevoegt. Vocalen worden afwisselend ook door de bassiste voorzien, wat voor de nodige variatie zorgt. Wat lijkt te gebeuren is, dat hoe meer de rookmachine het podium volpompt, hoe meer de in eerste instantie strakke sound uitwaaiert naar een meer shoegazy geluid. Af en toe is er wat ge-prog-gel in de nummers en interessante elementen, zoals het kleine midikeyboardje wat je in het donker bijna niet ziet. Toch lijkt Rats on Rafts een beetje af te zwakken en het afsluitende ‘Sleepwalking’ (tevens afsluiter van hun nieuwe plaat ‘Deep Below’) voelt eigenlijk alsof er net een tikje teveel kruiden op je eten zijn gekomen; het was niet nodig geweest in wat verder een hele mooie set is.

Waar Rats on Rafts overigens ook tegenop moest beuken, is een zaal waar wel heel veel geklept wordt door de integere nummers heen. Ook door de andere, maar soms weet de band het te overstemmen. Dit verdiende beter.

De zaal vult nog even voor de weirdo-postpunks van Dorpsstraat 3. Alles aan deze band voelt ongewoon. De synthesizers en drumcomputers midden op het podium met Merlijn Breedland en Marco van Outersterp. Het is overigens vooral Breedland die met zijn lijzige stem en bewust statische dansmoves de frontman is. Wat mij fascineert tijdens de show is hoe percussionist Juen Schütt met de meest deadpan uitdrukking op zijn gezicht zijn bongo’s en andere instrumenten beslaat – absolute precisie.

De nieuwe plaat van de band heet ‘Staal op Staal’ en bevat zowel kille Neue Welle klanken als funky, tropische synthpop hooks. Het is bij vlagen perfect en dan weer bevreemdend om te horen op songs als ‘Staal op Staal’ en ‘Die Wonen Niet Hier’. Songs direct geinspireerd door de thuisplaats van Breedland, waar Tata Staal de boel tamelijk verziekt heeft. Dat kritische zit door het hele werk. Het publiek, wat langzaam wegdruppelt bestaat na een paar nummers enkel uit mensen in beweging. De muziek is namelijk niet van het type om stil te ondergaan. Er volgen veel nummers van het album, maar ook de ZZ en de Maskers cover ‘Dracula’ en het melancholische ‘Dans met ons mee’.

Eigenlijk is het jammer dat de band zo laat speelt, want dit mag toch zeker één van de meest interessante bands uit eigen land heten. Gelukkig doet de band nog een encore en iets later zal Breedland een paard op mijn platenhoes tekenen.