Geen beter seizoen voor een avondje melodic en gothic death metal dan de herfst. Buiten is het koud geworden, de bladeren zijn gevallen en we worden gevuld met een gevoel van melancholie. Een gevoel dat de bands vanavond niet vreemd is. Met maar liefst vier bands die ruime speeltijd krijgen is het wel een beetje uitdaging voor de mensen die met het OV komen. We zien dan ook op het eind van de avond redelijk wat mensen voortijdig de zaal verlaten én pas binnenkomen bij de tweede act. Gelukkig waren wij er gewoon de hele avond bij.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Paul Verhagen

Het Duitse Hiraes is voortgekomen uit Dawn of Disease en heeft voormalig Critical Mess zangeres Britta Görtz als frontvrouw. Deze dame heeft een aardige strot als het gaat om de grunts. Helaas komen de clean vocals minder uit de verf. Ze doet denken aan Arch Enemy’s Alissa White-Gluz maar haalt dat niveau niet. Over die band gesproken… De melodic death metal van deze band is duidelijk een invloed geweest op het geluid. Het optreden is redelijk energiek en het is een leuke verrassing als Britta van het podium gaat om vervolgens op een tafel naast de geluidsman op te duiken om verder te zingen.

De Finnen van Wolfheart weten de zaal behoorlijk op te zwepen en de vuisten in de lucht te krijgen. De overeenkomsten met de band die daarna zal volgen zijn duidelijk. Het is vast ook geen toeval dat ze dezelfde naam hebben als één van de populairste albums van die band. De drums beuken behoorlijk en er zit een gedrevenheid en agressie in het optreden dat we niet in diezelfde mate terug horen op hun albums. Live is dat natuurlijk wel tof maar het gaat ook een beetje ten koste van de gelaagdheid en melancholie die we op hun studiowerk wel horen.  Zanger/gitarist Tuomas Saukkonen verstaat zijn vak als frontman en weet het publiek te bewegen tot de eerste moshpit van de avond.

De populariteit van Moonspell wordt duidelijk in hoe druk het nu is geworden in de zaal. Niet gek, want deze Portugezen bouwen al sinds 1992 aan hun carrière. De mix van gothic, black, doom en death metal beïnvloedde veel andere succesvolle bands.  Het geluid van vocalist Fernando Ribeiro staat opvallend hard in de mix. Wel eens lekker, het komt te vaak voor dat de zang niet te verstaan is boven de drums en gitaren. Headbangend, armen zwaaiend zingt hij het publiek toe. Er is geen nieuw album te promoten, het laatste originele werk kwam uit in 2021. Niet vreemd dus dat er gekozen is voor nummers van de hele discografie met o.a. ‘Breathe’ van het album ‘Extinct’ (2015) en ‘Awake’ en ‘Opium’ van ‘Irreligious’ (1997). De fans komen zeker niets tekort!

Dark Tranquillity is duidelijk niet vies van een dramatische entree. Ze staan verscholen achter een groot wit doek met de bandnaam er op. Muziek bouwt op tot een crescendo, het doek valt en de band start met een felle uitvoering van ‘Last Imagination’. Zoals de andere bands vanavond is Dark Tranquillity lekker energiek op het podium maar ze zijn ook niet bang wat gas terug te nemen en de ruimte te geven aan wat meer atmosferisch en melancholische nummers. Dat maakt de momenten dat de band ontploft extra krachtig.

Voorbij komen nieuwe nummers van het dit jaar uitgekomen ‘Endtime Signals’ zoals ‘Shivers and Voids’ en ‘Wawyard Eyes’ maar ook ouder werk. Neem nu ‘Cathode Ray Sunshine’ die we wel kennen als we, volgens vocalist Mikael Stanne, ‘old school genoeg zijn’. Andere hoogtepunten zijn ‘Atoma’ van het gelijknamige album en ‘Empty Me’ van ‘Fiction’. Die typische Gothenburg sound gitaartandem is onmiskenbaar en borduurt zich vernuftig door de nummers. Zo dient melodic death metal gespeeld te worden!

Kortom, met een warm gevoel van binnen kunnen we na afloop tevreden weer de kou trotseren.