Begin december vorig jaar kwam het derde album van Dawn of Mankind uit. Dit was het eerste met nieuwe vocalist Sven Slokker, die net als de rest van de band al een aardig tijdje meegaat in het Eindhovense hardcore circuit. Parallel daaraan zijn de heren productietechnisch ook duidelijk een andere richting in gegaan dan op hun oudere werk te horen is. De releaseparty was een succes, zoals hier eerder te lezen was, maar hoe zit het nou met het album zelf?

Laten we met die productie beginnen. In vergelijking tot zijn voorgangers is voor deze plaat echt alles uit de kast getrokken. Door de handen ineen te slaan met Tomster Studios is de weg geplaveid voor een enorm strakke uitvoering van de twaalf songs die deze titel rijk is. Dit heeft z’n voor- en z’n nadelen: enerzijds ben je verzekerd van een top notch kwaliteit, en die staat als een paal boven water. Alle partijen klinken larger than life, tot in de puntjes verzorgd. Ook als er audio fragmenten, piano’s, synths en zelfs een half trance nummer doorheen gedraaid worden, klopt het totaalplaatje aan alle kanten. Anderzijds loop je daarmee wel het risico je identiteit in te leveren; zou je een willekeurig nummer horen tussen een verzameling songs van vergelijkbare bands, blijft er weinig over dat maakt dat de sound er echt uitspringt. In hoeverre de voordelen opwegen tegen de nadelen laten we in het midden. Duidelijk is dat de band hier een heel bewuste keuze in heeft gemaakt, en dat het vruchten af heeft geworpen kan niet worden ontkend.

Los van hoe het zich verhoudt tot titels van andere bands, Before the Heart Stops Beating heeft een duidelijk thema en een coherente sound. De gitaarpartijen zijn melodieus, zelfs op de meeste zwaardere stukken, zonder daarbij aan kracht in te leveren. Ten dele komt dit omdat ze kunnen bouwen op een solide ritmesectie, die in de lage frequenties genoeg gas geeft om de gitaristen vrij te spelen voor meer subtiliteit. Maar wat de kracht mogelijk nog veel meer ten goede komt, is de interactie tussen gitaar en vocals. De drang in de stem afgezet tegen de sombere, verwijtende gitaarmelodieën vormt de perfecte basis voor het blik deprimerende onderwerpen dat wordt opengetrokken om de muziek van teksten te voorzien: er wordt afgerekend met ingrijpende persoonlijke omstandigheden, met een wereld die op allerlei niveaus en manieren duidelijk maakt tegen je gekeerd te zijn, tot je niet anders meer kunt dan terugslaan, zo lang als nodig is om de frustratie uit je systeem te krijgen.

Typisch genoeg zijn het ook de vocalen waarop nog de meeste winst te behalen valt in deze productie. Niet dat de geleverde prestatie iets is om je voor te schamen – verre van. Maar door de rol die de stem vervult in het thema en zijn plaats in het geluid zou ieder woord een nekschot moeten zijn. Een deel hiervan is simpelweg hoe de stem wordt opgenomen en afgemixt. Met de natuurlijke klank en indringendheid van een slijptol mogen er best wat scherpere randjes aan zitten, zeker als het contrast met de netjes afgeronde sound van de gitaren zo groot is. Wat ook van grote invloed is, is toonhoogte. Hoewel er geen melodie in te vinden is, worden de teksten steeds op een bepaalde hoogte over de muziek heen geslingerd, gerelateerd aan de grondtoon van het nummer. Dit slaat een mooie brug tussen de stem en de instrumenten. Maar wat opvalt, is dat hoe hoger de stem wordt ingezet, hoe harder hij erop klapt. Dit is het duidelijkst te horen op de eerste single A New Beginning, die halverwege het album terug te vinden is. Hier vallen alle stukjes zo mooi op hun plek dat je bijna van een vroegtijdige zaadlozing kunt spreken.

Neemt niet weg dat Before the Heart Stops Beating een knaller van een plaat is geworden die de luisteraar op een knap vormgegeven parade van ellende trakteert. Een goeie soundtrack voor de momenten dat ook jij het zat bent dat de wereld je van die kutstreken blijft flikken. Ramen dicht, volume open en meebrullen maar. Herhalen tot het gevoel zakt of tot de politie op verzoek van de buren aan de deur staat.