De Effenaar is niet vies van Dirty Honey

Ik had blijkbaar toch even de memo niet gehad hoe populair de headliner van vanavond is. Knap om op een doordeweekse maandagavond de Effenaar nagenoeg uit te verkopen. We zien in het publiek ook alle leeftijdscategorieën vertegenwoordigd. Mooi om te zien dat rock nog lang niet dood is en een dergelijke band jong en oud weet te boeien.
Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Paul Verhagen
Over jong gesproken… Support act The Wild Things uit Londen heeft een jeugdige, aanstekelijke energie. Blikvanger is zonder meer de gracieuze Sydney Rae White die gestoken in een jumpsuit zowel gitaar als vocalen voor haar rekening neemt. Ze springt uitgelaten over het podium en is niet vies van een goede pose voor fotografen. Gitarist Rob Kendrick, tevens haar levenspartner doet voor die energie niet onder en het is leuk om te zien hoe hij speels even met haar blonde lokken rommelt tijdens de set. Het feit dat beiden ook een acteer carrière hebben maakt dat hun podiumpresentatie perfect is.
De band maakte hun Amerikaanse debuut in het prestigieuze Madison Square Garden om te openen voor The Who en even later staan ze gewoon in de kleine zaal van De Effenaar in ons Eindhoven, een stad die ze overigens goed bevalt. Toch behandelen ze de zaal alsof ze in een stadion staan te spelen. Van opener ‘Loaded Gun’ tot afsluiter ‘Drunk Again’ gaat de powerpop er prima in bij het publiek, ondanks dat het toch net even een ander geluid is dan dat van de headliner.
Het is even knipperen met de ogen als Dirty Honey het podium betreedt. De seventies aankleding van de band is zo over the top dat ik even wat Muppet Show associaties krijg. Die associaties gaan echter snel richting Guns ‘N’ Roses. Vocalist Mark LaBelle heeft iets van de uitstraling en longen van Axl Rose en de band heeft in shredder John Notto hun eigen Slash in huis die net zozeer de spotlight naar zich toe weet te trekken als de frontman. Qua geluid gaat de band meer richting Black Crowes, voor wie ze eerder de support act vormden.
De gebaren van Mark zijn groots, zijn bewegingen op het podium die van een ware rockster. Regelmatig steekt hij zijn microfoonstandaard richting publiek en zelfs richting versterker. John op zijn beurt gaat door de knieën, beweegt over heel het podium en etaleert enthousiast zijn vakmanschap. Het pedaalwerk, de combinatie van spel met en zonder plectrum, effectief gebruik van pickscrapes, teweeg brengen van geluidseffecten door te spelen met de knoppen van de gitaar… Alles laat zien dat we hier te maken hebben met een onvervalste gitaarheld.
Nummers als ‘Tied Up’ en ‘California Dreaming’ zijn groovy, bluesy en aanstekelijk. Het enthousiasme van het publiek laat er geen twijfel over bestaan dat de band een flink pak echte fans in de zaal heeft. Met een dergelijke, grootse podiumpresentatie en sterke nummers is dit een band die snel grotere zalen zal weten vol te krijgen.
Follow Us