Ondanks dat Bridge een festival is met “everything guitar” als pay off, zijn wij, van Eindhoven Rockcity, pas op de laatste dag van de partij om verslag te doen van een van de vele optredende bands. Keuzestress en verplichtingen elders zijn hier mede debet aan. Maar de groovy klanken van de heren van Tinariwen konden wij niet aan onze neus voorbij laten gaan. Al was het maar omdat ze een mooi weekeinde — dat al op woensdag begon voor de échte liefhebbers — mogen afsluiten in de Effenaar. Dat afsluiten doen ze overigens samen met Dweezil Zappa. Maar die speelt een paar deuren verder in Muziekgebouw Eindhoven. Ik zei al; keuzestress…

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Justina Lukošiūtė

Maar voordat de Malinese woestijnbewoners aantreden is het eerst de beurt aan Roufaida een geëngageerde dame met Rotterdams-Marokkaanse roots. Al is haar engagement vast een familierekje. Gestoken in een bloedrood gewaad en gewapend met gitaar en sampler trekt ze ten strijde tegen onrecht in de wereld. En dat doet ze niet alleen in woord, maar ook in daad, door een deel van de opbrengst van haar singles te doneren. Een sympathiek gebaar in tijden van maatschappelijke verruwing en rampspoed. Een van de songs waar dit voor geldt is de als voorlaatste gespeelde single ‘Ken Ness’, waarvoor ze de clip opnam met Gazaanse filmmakers Yousef Mashharawi en Mohamed Yaghi. Erg prettig dit engagement. Maar met ‘Don’t Bend’ komt er echt een einde aan haar set. Shout out trouwens naar haar intrumentarium, want ik beweerde net dat Roufaida slechts gewapend was met sampler en gitaar. Dat klopt niet helemaal, want een van de “gitaren” die ze mee heeft is een guembri, een luitachtig snaarinstrument dat rechtsreeks uit de gereedschapskist van Seasick Steve lijkt te komen. En daardoor krijg je de indruk dat Roufaida niet alleen de ergste verschoppelingen der aarde een warm hart toedraagt maar ook een zwak heeft voor die rechtgeaarde hobo.

Na een korte ombouw is het de beurt aan de Toeareg-heren van Tinariwen. Die zeven man sterk het podium opkomen en gelijk lekker groovy aftrappen met ‘Azawad’. Van die zeven man spelen er vier gitaar. Waarmee ze de gemiddelde southern rockband het nakijken lijken te willen geven. Maar de ritmesectie is verrassend compact en bestaat slechts uit bass en djembé. Dat dit volstaat voor een retestrakke, maar vooral zeer bedwelmende, groove blijkt het komende anderhalf uur. De heren kunnen als aartsvaders beschouwd worden van wat nu in Europa bekend staat als “desert blues” — ze timmeren namelijk al sind de jaren zeventig aan de weg — maar dat betekent niet dat ze westerse invloeden met net zoveel overgave omarmen als bijvoorbeeld Bombino of Tamikrest. Want hoewel zeker tussen de heren van Tinariwen en Tamikrest enige overlap zit tussen de songs op hun setlists, ligt bij Tinariwen de nadruk (nog) meer op de zang. Maar liefst zes van de zeven man nemen de vocalen voor hun rekening, waarbij Abdallah, Saddam, Hassan en Sanou afwisselend de leads voor hun rekening nemen. Het fraaist komt de meerstemmigheid misschien wel tot haar recht en het halverwege de set gespeelde ‘Arghan Manine’.

Maar de meerstemmigheid en sprankelende gitaarpartijen zorgen sowieso voor een heerlijk bedwelmende groove. Een groove die af en toe weliswaar beantwoord wordt met a-ritmisch geklap vanuit het publiek (we blijven tenslotte een calvinistisch land aan zee en calvinisten doen niet aan ritmegevoel). Maar zelfs dat maakt het geheel niet onaangenaam. En als de heren met de tempowisselingen in ‘Tiwàyyen’ gas geven dreigt de boel aan het einde van de reguliere set nog even in een archetypische rockshow te veranderen (het is waarschijnlijk geen toeval dat het  nummer ook opgenomen is met slacker-god Kurt Vile). Maar daarna zit de reguliere speeltijd er echt op.

Al zijn de heren gauw weer terug voor een drietal toegiften waarvan de laatste song ‘Chaghaybou’ niet onderdoet voor ‘Tiwàyyan’. Aan de namen te zien zijn de heren van Tinariwen allen Moslim. Maar vanavond was even niet God, Jaweh, of Allah heilig, Maar de allesverzengende groove van Tinariwen…