“Wat scheurt jouw moeder”, zei een van mijn klasgenootjes toen hij bleek weggetrokken uit haar autootje kwam kruipen. Het zal ergens begin jaren tachtig geweest zijn en de docenten van mijn lagere school hadden enkele ouders gerekruteerd als chauffeur voor een schooluitstapje. De veroorzaker van al het leed was een glanzend blauwe Datsun 100A.

Hij had gelijk, mijn klasgenoot. Achter het stuur van haar Datsun veranderde mijn altijd vriendelijke en bedachtzame moeder in een waar racemonster. Dus toen een kwart eeuw later een stel langharige Nieuw Zeelanders in de grote zaal van de Effenaar speelden die dezelfde naam droegen als het (inmiddels tot Nissan omgedoopte) automerk, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Het werd een memorabele avond. Ze waren hipper dan hip die The Datsuns. Niet zo vreemd als je bedenkt dat ze samen met bands als The White Stripes, The Strokes en The Hives hoge ogen gooiden en de “R” van retro weer in de rockmuziek terugbrachten. The Hives, lieten er, met albumtitels als Vini, Vidi, Vicious, zelfs geen misverstand over bestaan dat het ze om wereldheerschappij te doen was. De Nieuw Zeelanders waren in dat rijtje van bands met flamboyante frontmannen dan misschien wel de minst opvallende, maar ze klonken en klinken niet minder lekker. Dat bewijzen ze vanavond in de kleine zaal van de Effenaar wederom.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Justina Lukošiūtė

Maar voordat The Datsuns acte de présence geven is het eerst de beurt aan het uit Göteborg afkomstige Spiders. Dat wellicht iets poppieër klinkt dan de fuzzy-mannen van The Datsuns. Maar muzikaal gezien uit hetzelfde vaatje tapt. En met frontvrouw Sofie Ann Howls hebben ze bovendien een belangrijke troef. Want aan stage présence ontbreekt het die dame niet. Aan gitaarhals wordt gelikt wanneer ze tijdelijk stuivertje wisselt met gitarist John Hoyles en met de microfoon standaard wordt opzichtig de liefde bedreven terwijl ze vrolijk apekooiend over het podium dartelt. En om haar performance af te maken is ook nog eens gestoken in een zwart wit gestreepte nauwsluitende jumpsuit die The Avenges’ Emma Peel niet misstaan zou hebben. De zorgvuldige seventies-look van haar bandleden steekt maar schil af tegen zoveel bravoure. Maar laten we vooral de muziek niet vergeten want ‘Mess With Emotions’ is een lekkere meezinger en in ‘Valentines’ bewijst de band dat ze nog steeds overtuigend zijn als ze gas terug nemen. Desalniettemin is het na ruim een half uur en een indrukwekkende tien songs tijd voor de hoofdact.

De mannen van The Datsuns steken qua stage présence een beetje schril af tegen hun supportact. Al was het maar omdat zanger bassist Dolf de Borst lang niet zo’n flamboyante podiumpersoonlijkheid is als Sofie Ann Howls. Maar niet getreurd. Want met ‘Gods Are Bored’ knallen ze er gelijk stevig in. En wat ze missen aan stage présence maken ze ruimschoots goed  in sound en muzikaal vakmanschap. In tijden van ProTools zijn er waarschijnlijk weinig bands die zo stak musiceren als de Nieuw Zeelanders vanavond. En tegen die “voorverwarmde” en in fuzz-gedrenkte gitaarmuur is het heerlijk aanleunen. “At least you can do is dance a little bit”, is het verzoek van Dolf voorafgaand aan ‘Girls Best Friend’ op driekwart van de set. Maar wij, als publiek, zijn dan al zo lekker gemarineerd in fuzzklanken dat er van dansen weinig terecht komt. De ritmisch op en neer bewegende hoofden in het publiek bewijzen echter dat dat met gebrek aan enthousiasme weinig te maken heeft. Eerder met een aangenaam soort trance. Met ‘Helping Hands’, ‘Bite My Tong’, ‘Emperors New Clothes’ en ‘Gold Halo’ werken de heren bovendien toe naar een fraaie climax, die in de toegift een vervolg krijgt met meezingers ‘MF From Hell’ en ‘Sonic Reducer’.

En dat met de afsluitende jamsessie, waarbij het voltallige Spiders het podium opgevraagd wordt, de avond net zo’n chaotisch einde als begin kent, mag de pret niet drukken. De Nieuw Zeelanders bewijzen vanavond dat ze wellicht ook niet thuishoren in het rijtje bands dat door mij in de inleiding genoemd werd. Veeleer passen ze thuis op een Fuzz Club Festival. En vindt die ‘hoogmis van fuzzgitaren’ niet binnenkort ook weer plaats in de Effenaar?