Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 7 februari 2025

Scroll to top

Top

De Wederopstanding van Johan

De Wederopstanding van Johan
Des
  • On 1 december 2018

Na een behoorlijke periode van afwezigheid, is een van Neerlands’ nineties indierock iconen herrezen: Johan is terug! Niet alleen met een nieuwe bezetting, maar ook met een uitstekende nieuwe plaat. En om dat te vieren, wordt er dit najaar door het land getrokken waarbij deze donderdag de Effenaar aan de beurt was. De achterste helft van de grote zaal bleef gesloten, maar wat er overbleef stond lekker vol met een hoop mensen die duidelijk lang op deze show gewacht hadden. Hoewel bandreünies niet heel ongewoon zijn, is het toch vaak een goeie domper om te horen dat een van de namen die een aandeel heeft in de soundtrack van je leven uit elkaar gaat. En als er dan een vervolg komt, wat dan? Is het nog wat het was? Soms wel, maar soms helaas ook niet. En heel af en toe heb je het geluk dat het zelfs nog meer is dan dat.

Tekst: Des

 Maar eerst zijn er The Grey Pants. Henk Koorn (Hallo Venray) en Elke van Zevenbergen hebben de handen ineengeslagen in een eerbetoon aan Henk’s favoriete kledingstuk, en maken met twee gitaren en een drum sampletje hier en daar lekker dromerige pop. Zanglijnen worden afgewisseld en gecombineerd, en ondanks dat de muziek vrij spartaans is opgezet, blijft de vertoning afwisselend. Ten dele komt dit door de verhalen over de thema’s in de muziek, die grotendeels door Elke verteld worden. De heerlijke kneuterigheid hiervan, aangevuld met enorm slechte grappen (“Was Lassie ook een boek? Ik ken hem alleen als hond.”) staan perfect in verhouding tot de breekbaarheid van de muziek en dezelfde kneuterigheid van de songteksten. Het resultaat mag er zijn, hoewel het zich waarschijnlijk beter leent voor een knussere setting dan deze grote zaal kan bieden.

En dan is het tijd om de herrijzenis te aanschouwen. Onder een langgerekte versie van het intro van I Mean I Guess verschijnt het vernieuwde Johan ten tonele, en wat volgt is een set van respectabele lengte – bijna 20 titels vóór de encore – die de luisteraars trakteert op een dwarsdoorsnede van het volledig oeuvre van de band rond Jakob de Greeuw. Tussendoor doet de man wat pogingen tot interactie met het publiek, maar die lijken wat stroefjes te gaan. Vaker laat hij de muziek het woord doen, en dat is alles behalve onprettig.

Met het nieuwe album Pull Up heeft de nieuwe incarnatie een waardig spiritueel opvolger van het eerdere werk afgeleverd. De nummers passen naadloos tussen de rest van het repertoire, met dezelfde semi-werkelijke onzekerheid als rode draad door het geheel. Natuurlijk zijn er wat verschillen aan te wijzen, te wijten aan de combinatie van nieuwe muzikanten, andere productie en een decennium aan levenservaring sinds de laatste plaat. Het resultaat is een verfijndere sound voor dezelfde boodschap, zoals op het aan dEUS herinnerende Anyone Got a Clue?

Met de nieuwe bezetting heeft De Greeuw een ijzersterke band om zich heen neergezet, individueel sterke muzikanten die een geheel neerzetten dat groter is dan de som der delen. Een knetterstrakke ritmesectie, uitstekend lead-gitarist en een getalenteerd gitarist/toetsenist (mij is verteld dat, onder muzikanten,”multi-instrumentalist” een scheldwoord is) vormen de perfecte aanvullig voor de kwetsbare verhalen van de frontman. Live krijgt de sound daardoor wat meer ballen, maar dat doet niet af aan de boodschap. En zo worden we door twintig jaar muziek heen geloodsd, waarin alle bekende singles een plaatsje hebben naast de keur aan andere parels die de catalogus te bieden heeft. Het toegift wordt beëindigd met Everybody Knows, wat hier een autobiografisch bijsmaakje krijgt: ja Johan, dit zou wel eens je finest hour kunnen zijn.