We mochten even geleden de scoop brengen dat The Def Americans er mee gaan stoppen en hun laatste show die van 15 september in De Effenaar is. Met zo’n boodschap is het niet vreemd dat De Effenaar dan ook uitverkocht is vandaag.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Bram van Dal

Opener Black Djangos is wel even wat anders dan het hoofdprogramma, maar toch misstaan ze deze avond niet op het affiche. Een heel klein vleugje van een country vibe hebben ze namelijk wel in huis. Maar de basis is een waanzinnige combinatie van surfrock, garage rock en psychobilly. Dat alles met een spooky sfeertje. Of je kunt er als publiek van de avond niets mee, of je vind het geweldig. Persoonlijk val ik in de laatste categorie. Het is origineel en het swingt gewoon.

De show wordt absoluut gestolen door toetsenist Ben (die we ook kennen van de BZB) die naast het bespelen van de toetsen een soort van kitscherig dansje weet uit te voeren die we in de jaren 60 Batman zagen doen. Daarnaast ramt drummer Dominik er flink op los, die stropdas die hij draagt moet wel warm hebben gezeten. De stem van vocalist/gitarist Robert is een soort mix van Nick Cave en Lux Interior (The Cramps) die perfect bij de nummers past. Mijn persoonlijke favoriet, ‘Candy Ride’ ontbreekt gelukkig niet in de setlist.

Was het al druk bij de Black Djangos, net voor The Def Americans blijkt hoe zeer de zaal is uitverkocht door de enorme rijen aan de bar. Er is bijna geen doorkomen aan. Er gaan dan ook nogal veel bladen vol bier de zaal in. Het publiek is duidelijk dorstig en uit op een feestje.

Helaas blijkt dat feestje zich al snel te vertalen in te hard meelallen met bekendere nummers, zoals een Tom Jones cover, en door de nummers heen ouwehoeren. Zangeres Kim zal daar later dan ook een subtiele opmerking over maken, “gooi er even een biertje’’ in. Die hint wordt helaas niet opgepikt. Dat, in combinatie met de wisselende geluidskwaliteit is helaas niet wat deze band verdient. Maar goed, we laten ons door die paar man en dat mindere geluid het plezier niet verstoren. Het grootste deel van het publiek is gewoon lekker stil, of geniet door op de juiste momenten mee te zingen. Bovendien laat de hele band horen hoe goed ze dit repertoire in de vingers hebben.

De setlist mag er wezen vanavond. Naast de nieuwere nummers bekend van The American Recordings, waar frontman Elco’s stem de meeste kans om uit te blinken, zoals ‘Solitary Man’ en ‘Hurt’ komen ook genoeg oude klassiekers voorbij als ‘Folsom Prison Blues’, ‘Jackson’, ‘I Walk The Line’, en ‘Highwayman’. Dit alles krijgt extra kracht door de op de achtergrond geprojecteerde archiefbeelden van The Man In Black. Op sommige nummers komt The Def American’s eigen June Cash, Kim de band versterken zoals op de eerder genoemde Tom Jones cover, ‘Green Green Grass Of Home’ en ‘No Expectations’. Mooi om op die momenten ook June met Johnny op de achtergrond geprojecteerd te zien worden.

Alle lof voor de band die zo’n twee uur onafgebroken, met maar een paar korte bindteksten door weet te spelen in deze warme zaal. Dat getuigt van vakmanschap en passie! Die lange speelduur zorgt er dan ook voor dat er maar weinig favorieten worden overgeslagen. Slim wordt ook nog de publieksparticipatie opgezocht door nummers als ‘Stampede’ en de ”Yippie yi ooh Yippie yi yay” van ‘(Ghost)Riders in the Sky’.

Het lijkt er op dat afgesloten wordt met een fijne medley waar dan toch het langverwachte ‘Ring of Fire’ ook in opgenomen is. Toch keert de band nog even terug voor een toegift, waarvan het werkelijk laatste nummer, voor altijd, het toepasselijke ‘We’ll Meet Again’ is. Dat klopt natuurlijk, want zoals jullie in het eerder genoemde interview hebben kunnen lezen zal een deel van de band de Johnny Cash legacy in een andere vorm voortzetten. We verheugen ons daar nu al op.