Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 16 februari 2025

Scroll to top

Top

Def Americans: de kracht van country

Def Americans: de kracht van country
Jochem van der Steen

Elco Weitering van Def Americans werd naar aanleiding van hun tienjarig bestaan, al eerder geïnterviewd door collega Guido. Onlangs nam Elco weer contact met ons op omdat hij  nieuws te melden had. Daarom gingen we onder het genot van een speciaalbiertje met hem praten bij één van onze favoriete hangouts, Van Moll. Wat hij ons wist te vertellen bleek vrij opmerkelijk en een primeur.

 

Is Johnny Cash nog steeds zo populair als vroeger? En wat maakt het dat het fenomeen zo populair is bij een breed publiek, waaronder liefhebbers van metal en rock?

Ik merk wel dat er een verschuiving is in het publiek. Tien jaar geleden was de verdeling oudere en jongere mensen nog fifty-fifty. Nu zijn de jongste bezoekers toch inmiddels ook alweer dertigers. We zijn als bandleden natuurlijk ook allemaal ouder geworden. Maar het is wel een brede waaier van type mensen in die leeftijdsgroepen. Ik denk dat dit ergens te maken heeft met wat Rick Rubin heeft gedaan met Cash. Hij heeft die lone wolf, beetje duistere kant goed aan weten te boren. Die jas past Cash als gegoten. Daarnaast, ondanks dat de muziek simpel aan kan doen, spreekt hij wel. Dat is ook een beetje zoals in metal. Er is ingewikkelde metal, maar je hebt ook het idee dat iedereen die een gitaar koopt en flink oefent binnen een jaar ‘Seek & Destroy’ kan spelen. Die muzikanten staan niet zover af, van hoe je jezelf zou kunnen voorstellen op het podium. Het is een beetje net als de Ramones bijvoorbeeld. De losse elementen zijn simpel maar het is de optelsom van die elementen die het tof maakt. Hij was natuurlijk wel bijzonder in zijn stemgeluid in de Sun periode in Memphis. Hij was ook wat ouder dan Elvis en Jerry Lee en bracht een andere geluid dat gecultiveerd werd door Sam Phillips van het Sun-label. Wat hem zo bijzonder maakte, werd goed geëtaleerd in die songs. Zijn outlaw reputatie heeft ook wel veel voor hem gedaan denk ik. Hij kwam niet altijd opdagen bij concerten en vernielde al hotelkamers voor al die andere rocksterren dat later deden. Hij was een spraakmakende artiest en dat hadden ze sinds Hank Williams niet meer meegemaakt in de Verenigde Staten.

Is het moeilijk nummers te kiezen voor jullie setlist uit zijn rijke discografie?

Het is een mengeling van publieks- en band favorieten en hits. En je moet jezelf af en toe ook wat kietelen door nummers te spelen die niet zo vaak zijn afgestoft. Voor grote optredens verwachten mensen nu eenmaal de hits en die spelen we dan ook wel. Nu voor ons aankomend Memorial optreden in de Effenaar is het toch wat anders dan een festival. Er zijn meer liefhebbers en dan kunnen  we met Cash ook gewoon de diepte in met bijvoorbeeld nummers uit zijn American Recordings tijd. Dat gaat minder goed op festivals of zelfs in popzalen, terwijl die in theaters prima tot hun recht komen. Het blijft altijd een uitdaging om de juiste balans te vinden in de set, vooral voor de Memorial show.

Jullie ontmoetten de persoon die het dichtst bij Johnny, zijn broer Tommy toen jullie gevraagd werden hem te begeleiden tijdens zijn Nederlandse My Brother Johnny tour.

Ja, dat was mooi.  Hij kwam ook gewoon los bij de optredens. We speelden bijvoorbeeld een Elvis nummer en hij was meteen aan het dansen. Zijn vrouw, die ook mee was, zei dat hij dat anders nooit doet. Hij is wat kleiner dan Johnny maar heeft diezelfde langzame stem en is een echte southern gentleman met mooie verhalen. Bedeesd en toegankelijk. Echt een ander ei uit hetzelfde nest. We hadden die tour graag overgedaan, maar Tommy is van zijn oude dag gaan genieten.

Over mooie verhalen gesproken. Ik denk dat een deel van de aantrekkingskracht van country muziek ook wel het verhalende karakter is?

Zeker. Dat verhalende element is misschien nog wel belangrijker dan hoe het klinkt, alsof we het nu hebben over Cash, David Allan Coe, of Kris Kristofferson. Het is ambachtswerk bijna wat die maken. Als mannen die elke dag naar een fabriek gaan om mooie houten meubels te maken.

Volgens mij heb je je ook echt wel verdiept in de persoon Johnny Cash?

Jazeker. En uiteindelijk is het ook gewoon zo dat door de jaren heen we veel mensen zijn tegengekomen die nog meer van hun leven hebben gewijd aan de grootmeester. Die komen je dan vertellen dat je de gitaar toch anders moet vasthouden, dat er toch een andere akkoord werd gespeeld op het origineel et cetera. Er is altijd wel een overtreffende trap van fan, mensen die een compleet museum op hun zolderkamer hebben. Zo is er een goede vriend, Wim, die we leerden kennen toen we met Tommy op tour waren. Hij nodigde ons uit op zijn zolderkamer waar hij honderden albums had staan oa uit Japan, Duitsland en het Oostblok. Hij had elke editie, veel gesigneerd en twee mondharmonica’s van Cash. Op een dag belde hij dat hij een originele gitaar in huis had die Cash had gebruikt bij zijn TV show. Hiervan zijn maar een handvol gitaren gemaakt, en dikwijls werden ze geschonken aan de muzikale gasten. Hij had hem verkregen via een verzamelaar uit Keulen en moest hem naar de Verenigde Staten brengen, maar nodigde eerst mij en Danny Vera uit om op het relikwie te spelen. Dat was heel mooi.

Jullie bestaan al vijftien jaar. Hoe hou je het interessant muziek van een ander te spelen?

Er blijft altijd een uitdaging om de nummers zo goed mogelijk te spelen. Muzikaal gezien gaat een optreden nooit zonder een foutje hier en daar en dat is prima want zo was Cash ook. Er zijn ook nog altijd stappen te maken als het gaat om het eigen maken van nummers of een twist in een nummer te krijgen, een set te maken die net wat beter klikt dan de vorige. Ik kan nog altijd wel genieten van dat proces.

Toch heb je opmerkelijk nieuws.

Ja, dat klopt. Na de eerste corona hiccup heeft gitarist Willem besloten dat hij eigenlijk geen theaters meer wilde doen. We hadden zoiets van, okay, dan doen we een jaartje even geen theaters. Toen we wat later weer bij elkaar kwamen, vertelde hij dat hij eigenlijk gewoon wilde kappen met de band. We hadden net besloten een tijdje een break te nemen van optreden. We zijn vijftien jaar lang alleen maar doorgegaan, voortdurend met een volgende reeks shows bezig – los van de gedwongen corona pauze. Zoals de rest van de wereld, zijn we in die tijd eens gaan nadenken wat we werkelijk belangrijk vinden in ons leven. Na corona gingen we weer optreden, maar het was op alle denkbare fronten moeizaam om weer op stoom te geraken. Zodoende rees het idee om een tijdje niet op te treden, op adem te komen. Maar na de pauze weer opstarten zag Willem eigenlijk ook niet meer zitten, hij wilde het niet meer, het reizen, voorbereiden en altijd on hold staan voor van alles, weekenden volgepland met optredens… Mijn stem is er in het najaar van 2022 ook nog eens mee opgehouden. Stemband issues. Het was te veel, corona inhaalshows naast onze gewone shows zorgden voor een overvolle agenda. En dat terwijl er in onze levens inmiddels de nodige fysieke en mentale issues speelden. Er is gewoon veel gebeurd waardoor die pauze wel een mooi vooruitzicht leek. Eerst wilden we de pauze aangrijpen om in alle rust op zoek te gaan naar een geschikte gitarist om mee verder te gaan. Maar toen kwamen dus ook andere bandleden op het idee om te stoppen na de geplande laatste show voor onze break. Uiteindelijk zijn ik en gitarist/toetsenist Arno overgebleven. En wij willen absoluut verder invulling geven aan Def Americans. We zijn voorzichtig mensen gaan polsen, onder andere Daan vd Vorst, een drummer die al eerder voor ons heeft ingevallen. Die was gelijk heel enthousiast en kwam meteen met een bevriende gitarist aanzetten. De basis is nu eigenlijk wel rond op een bassist na, maar we hebben geen haast. Die break die in het vooruitzicht stond nemen we evengoed.

Wanneer kunnen we je dan in die formatie gaan zien?

Volgend jaar is het alweer 2024 en is het dertig jaar geleden dat Rick Rubin en Johnny Cash samenwerkten aan hun ‘American Recordings’. Die nummers lenen zich om in een kleinere bezetting te brengen, ik denk gewoon onder de naam ‘American Recordings’. Het zal ergens volgend jaar het levenslicht zien, wanneer en hoe precies weet ik nog niet. Op dit moment zijn de pijlen gericht op de Memorial Show in de Effenaar. Behalve dat dit jaar Johnny Cash inmiddels twintig jaar geleden het aardse bestaan verruilde voor de eeuwigheid, zal het concert in de Effenaar in ieder geval de afsluiter zijn voor Def Americans in de huidige bezetting. Het einde van een tijdperk, maar ook een nieuw begin.

Jij kunt er nog bij zijn die laatste, historische show in de Effenaar i.s.m. Muziekgebouw Eindhoven. Scoor je ticket hier!

Foto’s: Dave van Hout en Johan van Bree