Het is weer september en dat is altijd om en nabij tijd voor het jaarlijkste feest van de Johnny Cash Memorial Show van Eindhovens very own Def Americans. Het is dus weer een gezellige bedoening in het Muziekgebouw met een flinke opkomst om die klassiekers weer eens te horen.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Justina Lukosiute

Tien jaar lang, dat is nogal wat. De heren en dame van de Def Americans houden het goed vol en vinden elk jaar weer een manier om een speciale draai aan deze hele bijzondere show te geven. Het is een dolle rit geweest, als we Elco Weitering mogen geloven, en de band is met veel plezier nog altijd niet uitgeraasd.

Opwarmen doet Sheewahwah vandaag. Sheewahwah is een project van liedjessmid Jeroen Kant, waarmee hij lekkere blues en rootsrock maakt. Hij wordt bijgestaan door Judith Renkema op de bas en Gino Bombrini op de drums. Het trio maakt muziek die een beetje aanvoelt als die uitgestrekte Amerikaanse wegen met zo’n mirage in de verte. Alleen is die uitgestrekte weg de A6 door Flevoland, want de Nederlandse teksten geven het weer een heel dicht bij huis gehalte en herkenbaarheid. Lekkere muziek om je in weg te laten zakken van een band die duidelijk veel lol heeft op het podium. Het publiek vind het wel best, de bier buddy moet zijn rugzak al snel gaan bijvullen en de sfeer is prima.

Drankjes betaal je trouwens vandaag met speciale Johnny Cash dollars. Je kunt ook bier winnen door op de mechanische stier te gaan zitten en daar dan niet heel rap af te vliegen. Hoe verder de avond vordert, des te meer dappere fans dit mechanische gevaarte bestijgen. Er zijn ook nog nacho’s, ook lekker anders. Het is trouwens helemaal waar wat Elco ons vertelde, het publiek is van alle leeftijden en soorten met de gemene deler een liefde voor d’n Johnny.

De Def Americans trappen af met wat golden oldies uit de Cash koker. Vooral bet opzwepende ‘Hey Porter’ krijgt de aandacht waar’ie zijn moet. Het publiek heeft het ontzettend gezellig en keuvelt lekker voort. Er wordt bedeesd meegewiegt op de strakke country ritmes, die de nummers hun solide basis geven en zo lekker stabiel aanvoelen voor de luisteraar. Vooral aan de zijkanten van het podium is het heel gezellig en genietend van ’t volgende Johnny Cash nummer wordt ook ik opgeschrokt door een luid “Het gaat verrekes slecht bij PSV” in mijn rechteroor.

Dat gebabbel neemt zulke proporties aan dat Elco Weitering even moet vragen om stilte voor hij ‘Hurt’ inzet. Wat ligt de stem van die man toch dicht bij die van wijlen Johnny Cash. Wat speelt de band toch strak en met plezier! Onderling heeft het gezelschap tussendoor duidelijk ook een lolletje, wat helemaal past bij de sfeer. Het gonst lekker voort gedurende het eerste deel, tot je dan het juiste liedje inzet. Het duurt even, maar bij ‘Folsom Prison Blues’ lijkt er een schok door het publiek te gaan. Opeens hebben de Def Americans ze bij de strot en gaat alles als een trein. Meezingen, klappen en zelfs een dansje hier en daar. Als Kim Wolterink ook nog de partijen van June Carter komt zingen is het gillen en alle aandacht gaat naar het podium.

Woltering brengt weer wat leven en pit in de sound van de Def Americans. Het steady country geluid en de lijzige stem van Weitering worden onderbroken door de wilde halen van de zangeres. Met een paar woorden weet zij het publiek in vervoering te brengen (het helpt om die Eindhovense eergevoelens aan te spreken). Later in de set vraagt ook Weitering het publiek om mee te zingen op ‘Oh Lonesome Me’ en het lijkt wel alsof dat ingestudeerd is. De band is dan ook op stoom en die klaaglijke gitaarloopjes van Willem Winkelmolen denderen door de zaal. Het publiek gaat helemaal mee op ‘A Boy Named Sue’, waar Weitering een dialoog lijkt te hebben met de meebrullende fans.

Afsluiter en encore van de set is ‘Ring of Fire’ wat uit alle Kelen meegezongen wordt. Alle voetjes gaan van de vloer en we hebben de climax van de avond te pakken. Maar de band verrast met wat liedjes voor de heer, zoals Woltering het aankondigt. Dat deed Cash ook nog ooit, religieuze songs zingen zoals ‘Will the Circle be Unbroken’. Het is de kers op een taart van een prachtige avond.  zoals ‘circle unbroken’.

Met begeleidende klanken van de Blue Grass Boogieman schuifelt het dan langzaam naar buiten. Tot volgend jaar dan maar weer!