Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 7 december 2024

Scroll to top

Top

Defeater maakt een verslagen indruk in Effenaar

Defeater maakt een verslagen indruk in Effenaar
Roy Verhaegh

De melodische hardcore band Defeater mag zich ondertussen wel een graag geziene gast noemen bij de Effenaar. In 2014 stonden ze daar voor de laatste keer in de kleine zaal en dat is dus zo goed bevallen, dat ze vandaag op herhaling mogen komen. Omdat ze ondertussen ook al wereldwijd wat naam gemaakt heb, nemen ze als support twee bands mee die daadwerkelijk wereldwijd zijn. In plaats van dat ze een simpele band uit hun ‘hometown’ Boston van de straat geplukt hebben, komt de ene band uit Israel en de andere helemaal uit Australië. Kortom, een stevige hardcore package die ons wegwijs mag maken hoe dit genre op verschillende continenten klinkt.

Tekst: Roy Verhaegh | Foto’s: Elke Teurlinckx

Aan Kids Insane uit Israël de eer om de avond al vroeg te openen. Ze zijn afkomstig uit een land waar je dit soort bands niet meteen zou verwachten, maar ze weten wel het meeste te overtuigen vanavond. Er staat een handjevol met mensen als de band begint, maar de mannen laten zich niet kennen. Met een volle bak aan energie en intensiteit worden er wel langzaam aan meer mensen naar binnen gesleurd. Muzikaal doet het denken aan een mix van Ghost Of A Thousand en Touché Amoré, waarbij de songstructuur geheel ten dienst staat van het de songtekst. Mocht het zo zijn dat er nog een passend refrein tussen past, dan zit dat er tussen en anders niet. Zodoende kan het wat minder toegankelijk zijn voor de nieuwkomers, maar de vonken die van er van af spatten zijn onmiskenbaar. De frontman rent, springt en schreeuwt als een bezetene over het podium, maar laat zich niet tot dit podium beperken. Gitarist en bassist nemen een iets meer bescheiden houding aan, waardoor de frontman volop kan knallen met en zonder microfoon. Het geluid staat als een huis en laten de kleine zaal al vanaf de eerste noot op zijn grondvesten schudden. Tegen het einde weten ze zelfs al aardig wat interactie met het publiek teweeg te brengen, waarmee de lat al meteen hoog gelegd is.KidsInsane1Een ander continent waar een support-act vandaan geplukt is, is Australië. De landgenoten van Parkway Drive heten Break Even en ze maken met de show van vanavond een comeback. Ze zijn in 2012 er volledig mee gestopt, maar nu dus helemaal terug van weg geweest. Grote vraag is wie ze daadwerkelijk gemist heeft in Europa, want hier zijn ze nog lang niet zo bekend, maar dat terzijde. Dat wat deze Aussies onderscheidt in het hardcore genre, is dat ze een stuk melodieuzer en optimistischer zijn in hun sound. Het positieve overheerst en zodoende staan de muzikanten ook met een glimlach op het podium. Het is een vreemd gezicht, want ondertussen proberen ze heel wat power over te brengen, maar die slaat de plank eigenlijk mis.BreakEven1Break Even doet wat ze met hun naam zeggen, er zijn geen verliezers, maar ook geen winners bij hun show. Ze spelen in economische termen gelijk. Ze kleuren heel erg braaf tussen de hardcore-lijntjes, waarmee het bijna haast softcore te noemen is. Het is mooi om te zien hoe ze met plezier staan te spelen, maar die zekere vonk en peper-in-de-reet van Kids Insane mist hier. Ook de frontman raakt zo af en toe van in de war als hij bijvoorbeeld om een circle-pit vraagt bij een nummer dat zich daar totaal niet voor leent. Een circle-pit is hoe dan ook niet op zijn plaats in deze show, want veel steviger dan een mid-tempo wordt het niet. Om nog maar te zwijgen over de geforceerde clean vocals van de gitarist die net dat beetje pit in de show onderuit schopt.BreakEven2Nadat het publiek dus op een wisselvallige manier is klaargestoomd, is het eindelijk de beurt aan de hoofdact: Defeater. De formatie uit Boston mag zich ondertussen leider noemen in een interessante vorm van melodische hardcore, waarbij de songstructuur op de tweede plaats staat. Iets wat we eerder dus ook al bij Kids Insane terug hoorden. Het gaat zich puur om de emotie en intensiteit omtrent het beschreven onderwerp dat ze naar voren willen brengen en hierdoor kunnen ze best goed zonder een couplet en refrein. De toon is ook een stuk pessimistischer ten opzichte van Break Even. Dit brengt dan wel met zich mee dan het minder toegankelijk en/of catchy is voor een groter publiek. Het vergt wat tijd om de band daadwerkelijk op zijn klasse te waarderen. Het is daarom ook wel op zijn plaats om de vraag te stellen of de kleine zaal om die reden ook verre van vol is tegen de tijd dat ze beginnen.Defeater1Dit neemt niet weg dat een show van Defeater staat als een huis. Binnen de hardcore scene zijn ze geen onbekende meer en vorig jaar nog brachten ze album nummer vier ‘Abandoned’ uit. Logischerwijs is het merendeel van de nummers vanavond hiervan afkomstig. Eerste twee nieuwe tracks ‘Unanswered’ en ‘December 1943’ knallen er vanaf de eerste noot volop in, maar ook oudere nummers als ‘Blessed Burden’, ‘Bastards’ en ‘Dear Father’ doen het goed. Het enige wat echter ontbreekt is de opzwepende interactie met het publiek. Veel meer dan een regel van de tekst uit het nummer dat wordt gespeeld wordt er niet gezegd om het aan te kondigen. Verder houden ze zich teruggetrokken en lijkt er sprake te zijn van een automatische piloot waarop gespeeld wordt. Het publiek pikt dit op en doet alleen echt volop mee met de zogenaamde klassiekers als ‘The Red, White And Blues’. Wat jammer is natuurlijk, want ondanks dat het allemaal niet helemaal toegankelijk is, is de energie en kracht die vrijkomt wel aanstekelijk. Met een juiste manier van opzwepen had Defeater een bom kunnen laten ontploffen in de kleine zaal, maar dat mocht vanavond helaas niet zo zijn.Defeater2Foto’s: Elke Teurlinckx | showyourexpression.com
De volledige fotoset van deze avond, vind je op onze facebook pagina.