Zaterdagavonden zijn er om in de kroeg te zitten. In je favoriete metal kroeg bijvoorbeeld. Nog mooier is dat The Jack vanavond een portie Stoner & Doom Metal heeft klaar staan. Op toer zijn het Britse Desert Storm en Omega Sun uit Slovenië. De lokale helden van Alabaster doen ook mee op deze drinkebroeders & zusters avond.

Tekst Maurice van der Heijden | Foto’s Charlotte Grips

Omega Sun opent het bal nadat PSV de wedstrijd heeft gewonnen (de show was een uur verplaatst in verband met het voetballen). Ze hebben de kroeg half vol en diegene die binnen staan schuifelen naar voren. De nadruk ligt op stoner rock maar af en toe komt de gitarist met een vervaarlijke metal riff op te proppen. Hij is dan ook het talent van de band. De drummer is eerder van hakkie en takkie en is niet de persoon die groove heeft (uit)gevonden. Met zoveel bands die hetzelfde doen is dat wel een klein minpuntje. Een groovende drummer maakt of breekt een stoner band.

 

Omega Sun kan er net mee door. Mede door de zang die met wat fantasie in de buurt komt van Tool in de begin dagen van de albums Opiate en Undertow. De beste momenten van de band zijn toch instrumentaal en in de sludgy wateren met een gitaarsolo erachteraan is de enige conclusie dat de gitarist de band maakt.

Alabaster speelt een thuiswedstrijd en heeft vriend en vijand meegenomen waardoor The Jack ineens een stuk voller staat. Gek genoeg heeft uw recensent dit plaatselijk geweld nog niet eerder gezien maar Eindhoven Rockcity is al lang enthousiast. Dat is terecht want meteen knalt het drietal vol energie en branie erop. De gitarist/zanger (met tattoos) ziet eruit alsof hij met Alabaster niet kon openen vanavond omdat hij “duties” had op de Oost tribune van PSV. Met de bak rauwe herrie is die tweede plek op de bill meer dan gerechtvaardigd.

Waar de groove bij dit stampende trio minder noodzakelijk is, is die er wel bij de drumster. De fills in de sneaky breaks zijn dodelijk. Het mooie is nog wel dat de band het repertoire speelt of het echt nul moeite kost. Vol zelfvertrouwen wordt de zaal ingepakt. Op vloeiende wijze gaan trage beuk stukken over in metalen geweld op snelheid.

De sound zit ergens op het snijvlak van primitieve hardcore/metal, heeft de dissonantie zoals The Melvins dat doen en uiteraard de lompheid van High on Fire. Echt de vinger erop leggen lukt niet en dat is een pluspunt. Tussen de nummers geen tijd voor praatjes, alleen maar knallen dus. Behalve rauwe energie over de luisteraar heen storten weet het drietal hoe ze een nummer moeten opbouwen, tegen het einde van de set wordt een trage dissonante riff lang aangehouden totdat het geweld losbarst.

Nog vergeten te vermelden hoe dik de riffs zijn die uit het zompige moeras naar boven komen. Venijnig komt de rauwe brul van de bassist uit de speakers. Iets meer variatie in de stem (knal er een krijs in!) is het enige puntje van advies maar dit is eerder een kwestie van smaak. Alabaster kwam, zag en overwon en dan moet Desert Storm nog.

Met het goede weer blijven velen buiten chillen waardoor het binnen weer net zo druk is als bij de opener. Onbevangen start Desert Storm met stoempende stoner rock, met tal van albums in de rugzak is het vooral de gitarist die weet hoe hij dikke riffs en nummers met kop en schouder moet maken. Zijn maat achter de drumkit weet hoe je een potje moet grooven. Tot dusver niets aan de hand dus, hoewel de band niet bijster origineel is. Het grootste minpunt is de eendimensionale zang, de enigszins bulderende stem past deels bij de band. Daar het viertal best wat bluesy elementen heeft zou iets meer melodie in de stem helpen.

De podium presentatie van Matthew Ryan is daarnaast wat onzeker. De volle overtuiging ontbreekt en hij heeft niet de energie om het publiek in te pakken. Zijn bandgenoten laten dit wel zien. De riffs en gitaarpartijen zijn degelijk en hard. Hoe je een stonerrock nummer moet opbouwen hoef je ze dus niet te vertellen en dat redt de band vanavond. Hoewel het geluid prima is, is het voor de band lastig om een gehele set de aandacht vast te houden. Desert Storm is als afsluiter in de kroeg prima te verteren maar ze overtreffen de set van de jonge bulldozers van Alabaster niet.