Er staan twee rijen voor de Effenaar. Eentje voor en met de Jeugd van Tegenwoordig in de Grote Zaal en eentje met de Minder Jeugdigen van Tegenwoordig voor de Kleine Zaal. De connoisseurs van de rock weten dat dit een avond is die je niet mag missen, de show was dan ook snel uitverkocht. Op het podium staat een bijna mythisch figuur. Niet voor niets dus dat ik veel bekenden tegenkom uit de muziek(journalistiek) ook.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Paul Verhagen

De avond wordt geopend door Alain Johannes. Als oprichter van Eleven en gelieerd aan acts als Queens of the Stone Age, Them Croocked Vultures, PJ Harvey, Chris Cornell, Arctic Monkeys en Mark Lanegan heeft hij een rijke staat van dienst. Daarnaast speelt hij gitaar in de hoofdact van deze avond. Hij heeft plaats genomen op een stoel en speelt op een bijzonder instrument: de cigar box gitaar. Dit instrument kent zijn oorsprong daadwerkelijk in het gebruik van een sigarendoos als klankkast en was een belangrijk instrument in de oude blues. Alain speelt op een moderne versie hiervan.

De nummers zijn bluesy en zitten vol gevoel. Pijn en verdriet zijn geen onbekenden voor Alain. Hij liet zich in zijn nummers inspireren door de dood van zijn ouders en zijn echtgenote, Natasha Shneider met wie hij in Eleven speelde. Dat weet zich te vertalen naar een eerlijke set waarbij duidelijk is dat hij elk woord dat hij zingt meent en zijn gitaarspel vol gevoel zit. Ook als hij een muzikale ode brengt aan zijn belangrijke inspiratiebron George Harrison. Een dergelijke, kale act is helaas altijd riskant als voorprogramma van een rockband. Dat blijkt ook hier, de bekende ‘Dutch Disease’ waart weer rond, achter in de zaal wordt oeverloos geouwebet in plaats van naar de muziek geluisterd. Alain maakt er ook een terloopse opmerking over: ‘Ik speel nog twee nummers en dan kunnen jullie weer gewoon verder praten’. Jammer dat zo de act niet helemaal tot zijn recht komt.

Chris Goss is zonder meer één van de grondleggers van de desert rock en een belangrijk persoon in de hele stoner rock scene. Hij produceerde populaire albums van Kyuss en Queens of the Stone Age. Hij is ook het enige constante lid van Masters of Reality. Vandaag bestaat die naast hem zelf uit eerdergenoemde Alain Johannes, producent/songwriter Paul Powell op bas en multi-getalenteerde John Leamy (hij is ook visueel artiest), die meewerkte aan toonaangevende Masters of Reality albums op drums. Kortom, een zeer sterke bezetting.

Chris oogt nogal fragiel op het podium. Zijn pak lijkt een paar maten te groot en zijn karakteristieke kop vertrekt hij soms van pijn, niet verwonderlijk maar de beste man heeft nogal wat problemen gehad met zijn gezondheid o.a. vanwege een ruggengraat blessure. Dat probeert hij met wat grootse gebaren en onderkoelde humor te verbergen, maar dat lukt hem niet. Hij staat af en toe te rommelen met zijn microfoonstandaard, krijgt de juiste gitaarpedalen niet altijd gevonden en staat niet erg sterk op de benen. Toch is zijn gitaarspel van hoge kwaliteit en zijn de vocalen nog prima in orde. Okay, de hoge noten van een nummer als publiekslieveling ‘Third Man On The Moon’ slaat hij over, maar in grote lijnen worden we niet teleurgesteld.

Qua setlist zal het voor de meer casual fan een hit zijn, voor de echte liefhebbers een miss. Er is duidelijk gekozen voor de wat meer bekende en up tempo nummers zoals eerder genoemde ‘Third Man On The Moon’ en het door Queens of the Stone Age bekend geworden ‘Hanging Tree’. Andere, wat rustigere nummers als ‘Rabbit One’ en het, de naam zegt het al, bluesy ‘Alder Smoke Blues’ ontbreken echter niet. Daarnaast zijn er wat nieuwe nummers te beluisteren zoals de ode aan mooie vrouwen, ‘Sugar’ en het live debuut van ‘Mister Tap’n’Go’.

Dan is ineens het moment daar waar ik al bang voor was. Ironisch genoeg bij het nummer ‘Domino’ valt hij achterover. Zijn bandleden snellen naar hem toe. Na kort beraad komt Chris weer overeind en wordt hij op een stoel gezet om de set af te maken. De liefde die zijn bandgenoten voor hem voelen is overduidelijk te zien aan hun bezorgdheid en de kus en knuffels die ze hem geven. Hij laat ons weten dat zijn val niet komt door de drank, maar alles van doen heeft met zijn rugproblemen. Op die stoel maakt hij netjes ‘Domino’ af en speelt nog een handvol nummers waaronder ‘High Noon Amsterdam’. Een goede keuze op die stoel plaats te nemen. Met zijn mimiek weet Chris nog steeds veel over te brengen en het zorgt voor wat rust in de act. Volgende keer is het beter denk ik, dat Chris gewoon meteen op de stoel plaats neemt.

Zo plotseling als Chris ten val kwam, zo plotseling eindigt het optreden ook. Als Chris aankondigt nog één nummer te spelen wordt hem verteld dat het niet mogelijk is. Lichtelijk teleurgesteld druipt de band af. Jammer! Na het optreden blijven mensen opvallend lang nog napraten over wat ze gezien hebben. Het was dan ook een opmerkelijk optreden wat velen van ons lang zal bijblijven.