De clubtour van DeWolff streek op vrijdag 24 januari neer in de Effenaar. Met hun clubtour vieren ze hun grote oeuvre en in het speciaal het nieuwe album Muscle Shoals. Wij waren erbij om dit seventies-spektakel met support van Heath te aanschouwen.

Tekst: Pepijn Mulder | Foto’s Nadia Hagen

Het Haagse HEATH opent het concert. De band is nog niet heel lang bezig, maar met hun album Isaak’s Marble en hun liveoptredens bij Popronde en ESNS hebben ze al snel een grote fanbase weten te vergaren. Gewapend met een doos met een stuk of twintig mondharmonica’s legt zanger Mees Vullings een loeiende salvo aan solo’s over de snel van maat wisselende psychedelica van zijn band. Door de lengte van hun nummers wordt zuigen ze je in een trip waar ze je niet meer uit laten. Een groot deel van het veertig tot vijftigjarig mannelijk publiek, dat veel staat bij te kletsen, staat geboeid te luisteren. Een kwartier voor het einde van hun set zeggen ze nog één nieuw liedje te doen. De solo’s van de twee gitaristen wisselen elkaar in rap tempo af om vervolgens samen te smelten met de gierende mondharmonica van Vullings. 

DeWolff is een graag geziene gast in Nederland. Ze hebben er al vier uitverkochte shows op zitten door het hele land en zijn ook nog op tour geweest in Zweden en Spanje. Origineel zijn ze met zijn drieën, maar voor deze clubtour hebben ze twee achtergrondzangeressen en een basgitarist meegenomen. De seventies psychedelica druipt van de show af; iedereen is gehuld in rijk versierde pakken, de zangeressen hebben jumpsuits aan. Er hangt een enorm wandtapijt met Babylonische tempels erop, een wolf en gestileerd getekende naakte mensen. 

Zanger Pablo Van De Poel ijsbeert over het podium als een tijger in een kooi en probeert het publiek mee te krijgen. In het begin is het lastig, de ingezette meezingmomenten landen niet echt. De band is echter goed op elkaar afgestemd. Er komt veel langs van het nieuwe album Muscle Shoals en het tempo verhoogt met het fuzzy ‘In Love’. Hierna volgen een aantal rustigere en langere instrumentale nummers waarbij het publiek weer een beetje inkakt. Deze mensen komen voor vuige bluesrock en vuige bluesrock alleen. Tijdens het tweede opeenvolgende rustige nummer komt Mees Vullings een harmonicasolo brengen, wat het publiek weer enthousiaster maakt.

Na dit nummer volgt een segment waarin stokken kaarten, T-shirts en andere merchandise het publiek in worden gegooid, waarna er weer wat snellere nummers gespeeld worden. De publieksparticipatie gaat ook beter tijdens Orphelia, ook weer een lekker swingend bluesrocknummer krijgt de band het enthousiasme dat ze geven weer wat meer terug. Later springt zanger naar de achterkant van de zaal en klimt op de bar. Hij tapt zichzelf onder luid gejuich een speciaalbiertje en vervolgt zijn pad terug naar het podium. Hierna wordt Rosita ingezet, een zestien minuten durende monstertrack vol wisselingen tussen southern rock, oude blues en soul. 

Bij de toegift wordt de sfeer van Rosita doorgezet met uitgebreide jams en improvisatie. It Ain’t Easy blijft uit, maar door de hoe vurig de toegift is, valt het niet eens op. Deze show was een mooie weerspiegeling van aar DeWolff het beste in is: een ruige, vuige trip terug naar de psychedelic seventies.