Er is een nieuwe plaat van de The Dirty Denims. Het kan zijn dat je niet verder leest dan dit. Of je gaat ‘m namelijk meteen luisteren, of je haakt af. In het geval van het eerste: doen. Bij het tweede, wacht nog even en besluit later. Want ‘Ready Steady Go!’ heeft veel te bieden, maar voldoet waarschijnlijk ook precies aan je verwachtingen.

 

Want ja, de Dirty Denims laten zich inspireren door een mix van AC/DC, The Donnas, Ramones en stiekem ook wat Kiss. Dat betekent herkenbare titels, die je al bij duizend andere bands hebt gezien. Qua thematiek en lyrische diepgang weet je ook al wat er te verwachten valt. Het zijn godbetert de Dirty Denims, die hebben nu bijvoorbeeld een liedje ‘Band not Brand’ over bandshirts bij de H&M. Een obsceniteit waar de rest van de wereld al lang bekend mee is en zich met pijn en moeite overheen heeft moeten zetten. Ik zag laatst een meisje met een shirt van Guns’n Roses en overwoog even om te vragen of ze drie nummers kende van de plaat ‘Appetite for Destruction’. Maar vervolgens dacht ik: ‘Tja, het staat wel leuk bij de over-de-nie boots.’ Afijn ik dwaal af. Het punt is dat dit de Dirty Denims zo’n beetje belichaamd: we weten al lang dat die H&M bandshirts heiligschennis zijn, maar we worden er graag even aan herinnerd en krijgen graag bevestigd dat het nog altijd niet kan. En zo is het ook met de muziek van de Dirty Denims. Het herinnert je aan wat goed is aan rock’n’roll, recht uit het vat.

‘Ready Steady Go!’ heeft niet de muzikale virtuositeit te bieden van moeilijk progrock, waar je met een sjaaltje om en leesbril op van geniet (shoutout naar Reno). De band probeert niet de raadselen van de wereld te ontwarren in complexe exploraties in het sonische domein met teksten geïnspireerd door Schopenhauer en Kant. Dus nee, dat krijg je ook niet op deze plaat (er zit wel wat surf, funk en soul doorheen, dus dat moet je ze nageven). Je krijgt wel ‘Last Call For Alcohol’. En dat klinkt vanuit je luie stoel misschien een beetje dom, maar tegen sluitingstijd in de enkele rock’n’roll kroeg die Eindhoven inmiddels nog rijk is zal je die lekker mee brullen. De katerversie is leuk voor bij het ontbijt de dag erop.

Want rock’n’roll is dom, simpel en gemaakt om mee te zingen, op te dansen en van te genieten. Dat is waarom we er stiekem allemaal van houden. En over het algemeen zijn de Dirty Denims, dit keer met een nieuwe ritmesectie (de huidige slagwerker heet Suzanne en de bas wordt gehanteerd door Mark), ook nog eens geschikt voor de kids. Dat kan je van Kiss, toch wel qua catchy en plakkende nummers een goeie vergelijking, natuurlijk niet zeggen. De muziek is vluchtig, snel, speels en de teksten eigenlijk ook. ‘Too Much Inspiration’ bijvoorbeeld, doet het goed in de auto. Of in het openbaar vervoer, daar gaat het tenslotte over en ik herken het wel. Waarom gebruikt iedereen z’n mobiel alsof het een roeptoeter is?

Het is ook heel fijn dat je een Dirty Denims nummer meteen herkent aan die intro. Die eerste riffs zijn gemaakt om je binnen te harken. Een goed voorbeeld is ‘Thunder from Down Under’, met een tekst die eigenlijk gewoon vrolijk AC/DC titels opsomt. Cringy titel of een perfecte belichaming van de band aan wiens altaar hier geofferd wordt? Ik denk het tweede. Ik hoop dan ook dat ‘Creatures of the Night’ een Kiss referentie is, maar ik heb geen bewijs voor deze stelling gevonden. Ook doet de band nog een zoet liedje als afsluiter met ‘Beautiful (Darling)’ met de onverslaanbare zin: “I like touching your body, and all other things!”.

Kortom, omarm je rock’n’roll cliches, geniet van catchy riffs en luister naar de Dirty Denims. Het hoeft niet altijd moeilijk te zijn. Of zoals ze zelf zeggen op ‘Turn of the Radio’: ‘It makes me wanna go turn off the radio! Put a record on so you can sing-a-long!’. Cheesier kan ik ‘m niet verzinnen, maar ’t klopt wel.