Cas Zeegers speelde in Tamarin Desert en is op het moment ook actief in Videocall. Maar zoals het met muzikanten wel eens gaat, was er een kriebel om zelf wat nieuws te doen en dat leidde tot Dog Stevens, een lo-fi punk project waar de eerste singles inmiddels van te beluisteren zijn.

We kennen allemaal Cat Stevens (zo niet, dan is dat altijd de moeite om eens wat muziek van Stephen Demetre Georgiou, inmiddels bekend als Yusuf Islam, te beluisteren), en Dog Stevens was er nog niet. Dat was de motivatie voor de naam. Een soort tegenstelling, daar houdt Zeegers namelijk wel van. Dog Stevens draait namelijk om liefde, maar vaak geuit in de vorm van dingen die hij haat in een wereld die in de fik staat. Hij ageert met zijn muziek tegen de genocide die met open ogen ondergaan wordt, tegen generaties die depressief opgroeien in een onmenselijke kapitalistische machine. Kortom, de wereld kan mooier en wij kunnen (veel) beter. Daar draait het dan ook om op de eerste releases.

Ten Other People Sitting / Blinky Palermo

De eerste single van Dog Stevens zijn twee tracks, waar we beginnen met ‘Ten Other People Sitting’. Een pompend, electronisch ritme stuwt het nummer voort, met daarover vocalen die repetitief dezelfde frase de ether in slingeren, waarbij Dog Stevens de fascisten met naam en rugnummer benoemd. Hitler wordt in dezelfde lijn als Orbán genoemd. De toon en het gevoel zijn nadrukkelijk Brits met een spottend karakter, in een track van nog geen anderhalve minuut. Op ‘Blinky Palermo’ hebben we weer een repetitieve track, die zo als een beat voor Sleaford Mods had kunnen dienen, met spoken word vocalen daarover. Ook hier speelt het circulaire aspect in de zang een belangrijke rol. Dog Stevens wil je hier om de oren slaan, herconditioneren, en zo veranderen lijkt bijna.

Death Machine

‘Death Machine’ is de nieuwe single, een nummer over de ‘het ligt genuanceerd’ stellingname over catastrofale gebeurtenissen. Dog Stevens zet zich hier vooral tegen de wapenindustrie af, een industrie die draait om en gedijt bij moord en doodslag: “Investeren in defensie is symboolpolitiek, geen echte veiligheid… …Onze investering gaat naar tyrannieke landen als Israël, Rwanda en Amerika. Landen die keer op keer oorlogsmisdaden plegen en op grote schaal onschuldige burgers vermoord.”

Een onderwerp wat met de NAVO top weer extra relevant is. Waar we geen enkel klimaatdoel lijken te behalen, is het opschroeven van militaire budgetten ogenschijnlijk eenvoudig. Geen geld voor zorg, onderwijs of huisvestiging, maar wel voor een eindeloze cyclus van geweld. In deze song staat de vraag waar dat dan op slaat centraal, de accusatieve vinger wordt gericht op de verantwoordelijken. Rammelende gitaren, dronende bastonen, rommelige sound, maar een boodschap die klaar en helder geformuleerd is. De vocalen worden gescandeerd over lijzige klanken, en ergens zit hoop in de muziek verbonden, ergens is namelijk ruimte om onszelf te redden van onszelf. Een beetje van zo’n protestsong, zoals Gnod ze nog wel eens wil maken.

Always Again

En toen was er ‘Always Again’, uitgebracht op 20 juli, en als de titel je doet denken aan de ‘Never Again’ slogan die verbonden is aan de lessen uit de holocaust, dan is dat correct. Over een hectisch ritme, met een continue spanning en frustratie, raast Dog Stevens door een lijst feiten en spoken word passages die direct refereren naar Palestina als case study van hoe ‘Never Again’ een vergeten les is, die vooral te maken heeft met waar de cameralens zich op richt. De repetitieve frase dat elke 30 minuten een kind gedood wordt, dat elke 8,5 minuten er een Palestijn gedood wordt, komt hard binnen. Het is misschien extra pijnlijk omdat de cameralenzen weer weggedraaid zijn van Israël, naar Iran. Schijnbaar is het namelijk zo dat zomaar een land bombarderen best te vergoelijken is, als je Israël bent of de Verenigde Staten. “We all know now, that’s the difference…” Qua sound doet het hier denken aan Mega Man worshippers The Protomen, en dat is goed, want het klinkt wars, anders, counter cultural. 

In de woorden van Dog Stevens: “Wij burgers worden klein gehouden door ons te laten geloven dat onze inzet geen invloed heeft. Maar de opstand groeit, gelukkig. Vraag je af welke rol je in de geschiedenis wilt spelen. Elke vorm van verzet doet er toe, verzet groeit en samen brengen we verandering. Deze keer hebben we het wel geweten. Spreek je uit, wees niet stil. Leer erover, leer anderen erover. Zet druk, ontwricht de “norm”. En praat met de slachtoffers, steun ze.”

En daarin is hij misschien scherper dan velen van ons, die murw geslagen zijn door onmacht en irrationeel handelen. We horen politici woorden gebruiken op tv, die niks te maken hebben met de realiteit die we zien. Twee nucleaire machten bombarderen een land, wat niet in de pas loopt, en dat is ok, want het is een land dat niet bij onze club hoort. Ondertussen is er ontegenzeggelijk menselijk leed en we kijken toe, we kijken toe. Dog Stevens roept de luisteraar op om niet passief te blijven, maar te blijven praten en je uit te spreken. Hoe moeilijk dat ook is, en dat is de urgentie in de songs van Dog Stevens, de drijfveer achter het project.