Het kan verkeren. Vorig jaar spraken we met Doodswens, op dat moment een verse band in de black metal met een eerste demo op komst (dat is deze). Op dat moment was het duo klaar om de wereld te gaan veroveren met hun oldschool sound. Inmiddels zijn daar flinke stappen in genomen.

Lees hier dus zeker het interview nog eens terug. Nu, een dik half jaar later, heeft de band dankzij een show op het prestigieuze Roadburn festival zichzelf in de internationale kijker mogen spelen. En als je de Roadburners Facebook groep en diverse reviews mag geloven is dat niet onopgemerkt gebleven. Die eerste demo, die evengoed een EP had mogen heten als je het mij vraagt, heeft dus wel wat waar te maken. Maar geen zorgen, dat doet ‘ie zeker!

Het geluid is een tikje tinnig, minimaal. Geen dikke, opgepoetste studioklanken, maar een mistige, koude opname is wat meteen op het eerste nummer duidelijk wordt. Simpelweg getiteld ‘I’ hebben we doffe blastbeats in een mid-pace ritme. De melodie maakt minimale bewegingen, wat voor dat trance-achtige geluid zorgt in die complete mistbank van de gitaren. Je zou bijna vergeten dat dit een duo is als de schreeuw als bliksem door die distortion heen bijt, met zo’n massief geluid.

Het tweede nummer, getiteld ‘II’ (dit hoef ik verder niet meer uit te leggen lijkt me), heeft een iets meer rauwe en aggressieve toon. De screams zijn vinniger en de ritmes kolken meer, wat zeker een stapje intensiever is dan de opener. Je hoort gewoon die jaren negentig zound terug, vooral een flinke Burzum invloed. Maar wat klinkt die demo toch verdomd rauw, vooral op ‘III & IV’, voor het gemak één bijtende track met een ijskoude break erin. Lekker grauw klinkt deze track, met tempowisselingen en benijnig drumwerk. Alsof je een caramelijsje eet in een onweersbuit. Ofzoiets, het voelt gewoon helemaal goed hoe Doodwens je van alle kanten aanvalt met hun oldschool black metal. Ik wil meer!