Het Roadburn festival in Tilburg geeft elk jaar veelbelovende Nederlandse bands een kans in de Cul-De Sac. Het Rotterdamse Dool zette daar een intense performance neer vol psychedelische duistere rock dat velen adem tekort kwamen en zich afvroegen waarom de band niet op het festival zelf stond. Eindhoven Rockcity had deze ervaring ook later in het jaar op Kempenerpop waar de klasse er vanaf spatte.

Met Ryanne van Dorst aan het roer laat ze haar alter-ego Elle Bandita bovendien een show lang in de schaduw staan terwijl er lange tijd enkel een video van het nummer ‘Oweynagat’ over het net rond zwierf. Dat nummer is nu samen met een semi-akoestische versie op vinyl gezet en dient als voorbode voor het nieuwe album. Voordat het zover is trapt de band af met een rits shows, waarvan deze in De Cacaofabriek te Helmond de eerste is.

Tekst: Maurice van der Heijden | Foto’s: Reno van der Looij

Als support is Ggu:ll vanavond present. De Tilburgers bedienen je van loodzware en hemeltergende doom/sludge waarbij het lijkt alsof vooral zanger/gitarist William van der Voort het leed van de gehele wereld draagt. Samen met zijn mede dienaren giet hij de gitzwarte nummers als een kolkende vulkaan over het publiek uit. Ggu:ll laat in de fabriek de duisternis en dreunende tonen volledig op je inwerken. Het debuut heet niet voor niets ‘Dwaling’ en er is geen ontkomen aan in het labyrint van verbijstering en waanzin. Het open, droge en harde geluid doet de sound van de band extra goed. Overweldigend.

Door het vele live spelen krijgen sommige nummers een vrijere interpretatie maar het typische doorgaan op de pijngrens en pas heel laat de climax laten gelden blijft. Het nieuwe werk is eveneens loodzwaar maar de band weet steeds beter een bepaalde schwung mee te geven. Als een misselijke teek krijpt de band onder je huid en met subtiele dissonantie blijft de band ruim drie kwartier boeien. Heftige en zware kost maar nog steeds behapbaar.

Het havenarbeiders ethos van Rotterdam is ook neergeslagen op Dool. Met pijn en hard werken wordt door de nummers heen gezwoegd. Kijk naar de drummer die met zijn donderslagen of juiste subtiele accenten de rest van zijn band de weg wijst. De andere rasmuzikanten zijn eveneens niet bang om te zweten. Nee, Dool gaat niet voor de makkelijkste weg.

Het vijftal blijft graag hangen in het psychedelische spectrum, maar in het tweede nummer ‘Oweynagat’ wordt er ook zwaar gegrooved. Kopvrouw Ryanne van Dorst bespeelt als een hyena het publiek. Het ene moment loert ze onheilspellend de zaal in, het andere moment zet ze de aanval in met een prachtige vocale uithaal. Dat kan ook makkelijk want aan beide zijden van het schip heeft ze op ritme- en sologitaar kwaliteit staan. Dat het dan in sommige passages net niet helemaal soepel loopt zien we door de vingers, zeker gezien het de eerste live show in maanden is.

Het volle warme geluid (wanneer heeft de Cacaofabriek een slecht geluid? chapeau voor de akoestiek!) voelt als een warm bad en zorgt dat Dool puntgaaf in de oren aankomt. Halverwege wordt er akoestisch ingezet om de dynamiek te behouden met de donkere bezwerende tonen die later volgen. Dool beheerst het allemaal op hoog niveau. Zelfs bij de start van een ingetogen liefdesliedje beklijft het vijftal. Dan vergeet ik nog de riffs die er in knallen of het niets is en als fundament verankert zijn in de dynamische songs.

De angel zit in ‘m in de staart. In ‘Reinkaos’ Dissection stijl wordt ‘She Goat’ ingezet. Het kwintet komt nu pas echt los van de grond. Het is knap dat een band zonder debuut album bijna een uur lang non-stop blijft boeien. Het avontuur is luistervriendelijk want na drie keer live worden refreinen al meegezongen. Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen, maar met deze show bewijst Dool een grote naam te worden in de Europese rockscene van 2017. Knappe jongen wie deze live show weet te overtreffen dit jaar.. en het is pas januari.