Het is een tikje zwaar, maar we zijn er natuurlijk ook op dag 2 klaar voor: Eindhoven Metal Meeting. De Effenaar gonst alweer van de bedrijvigheid op de namiddag, als de eerste bands het podium mogen opwarmen. In de kleine zaal was het iets te vroeg voor de meesten, maar voor de opener op het hoofdpodiums stroomt de aal al aangenaam vol.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

Onze binnenkomer vandaag is meteen recht in de feels. Het Oekrainse 1914 zet namelijk een bijzondere set neer in de grote zaal, vergezeld van beelden uit de eerste wereldoorlog. Het dramatische karakter van hun doomy death metal, de expressiviteit van frontman Dmytro Kumar en het effect van dat beeld doet iets met je. Het is dan ook soort van stil in de grote zaal tijdens het optreden van de band. Machtig goed en een vroeg hoogtepunt op de zaterdag.

Spectral Voice volgt met een lesje ‘how to make death doom’. Traag en onheilspellend, maar op het moment dat gas gegeven wordt voel je het drum en basgeweld met de getergde gitaren in je maag. Zompig, atmosferisch, eigenlijk hebben deze Amerikanen het allemaal te bieden. Dat valt harstikke goed. Ook fijn is het optreden van Dictated in de kleine zaal een moment later. De death metal band uit Kampen zet een solide set neer, met vooral veel energie van frontman Yorck Keijzer. Misschien iets teveel voor een set vroeg op de dag, maar wie niet waagt… De band bracht dit jaar nog ‘Phobos’ uit en lijkt daarmee een publiekstrekkertje met een vrij volle zaal op dit tijdstip. Valt wat voor te zeggen, want het venijnige geluid blijft goed plakken.

Over venijn gesproken, Billy Milano is er ook vandaag met zijn bende houthakkers. De frontman van Stormtroopers of Death staat nu met dat andere project hier, een beetje de vreemde eend te zijn vandaag. M.O.D. laat zich omschrijven als crossover thrash en is zo recht door zee en hardcore als ze komen. Milano spuwt letterlijk en figuurlijk de hele zaal onder met zijn geraaskal tussen de nummers door. Misschien ook wel tijdens de nummers, het spettert flink. Maar het is vooral amusant, energiek en op het einde met mooie woorden ook nog eens ontroerend en dat had den wij niet verwacht bij deze band, inmiddels uit Austin, Texas volgens het spandoek.

Door naar geweld met Dying Fetus. Ja, je moet er maar van houden, die klinisch perfecte death metal op een moordend tempo van deze Amerikanen. #whynotdyingfetus? Why not indeed, maar het is vaak kiezen of delen op deze mooie tweede dag, dus snellen wij naar de kleine zaal om een groot deel van Officium Triste mee te pakken. Dit is de dromerige, bijna lieve doom metal waar wij het in ieder geval warm van krijgen. Ook al weer 25 jaar actief, maar dit jaar kwam nog het mooie ‘The Death of Gaia’ uit. Een plaat vol mooie melodie  en tragiek, die we ook live horen. Ja, het valt niet te ontkennen dat er geen spetterende show op het podium plaatsvindt, maar dat is in dit geval helemaal niet zo erg.

We hadden al gezegd dat op dag 1 de oudjes het zo goed deden en daar gooit Candlemass graag nog even de bevestiging in. De grootmeesters van de doom komen met gepaste theatrale intro het podium op om meteen los te gaan met een lijst klassiekers. Zanger Johan Längquist heeft er ook veel zin in en zweept het publiek geanimeerd op . Het blijft toch heerlijk om de zaal ‘You are bewitched!’ te horen zingen. Er valt echt niets af te dingen op de tijdloze kwaliteit van zowel de songs als performance van Candlemass. Iets met echte metal zullen we maar zeggen, toch?

Mork Gryning is voor velen wellicht een vergeten band uit de black metal met een geluid wat een beetje vreemd tegen het symfonische aanschuurt, maar het nooit echt is. Misschien is het die Unisound-sound, of dat atmosferische gebruik van keyboards. Zo is het ook met de muziek en performance live, net iets te gepolijst en iets te eigen om echt dat grimmige, kille gevoel over te brengen, ondanks dat alles klopt. Dat is absoluut subjectief natuurlijk, want de Zweden zetten ondanks wat ge-emmer met het geluid tussendoor een sterke set neer.

Paradise Lost.
Ja. Dat was er ook. Het was harstikke goed en het is leuk om ‘Isolate’ te horen, maar kan Nick Holmes alsjeblieft ophouden met zijn theekransjes-geneuzel tussendoor? “When I wrote this song, I was very young. I may have been a bit more harsh than I should have at the time…”, zegt hij als introductie van ‘As I die’ op die typische lijzige toon. Het is alsof je wiskundeleraar op het podium is komen wandelen, waarna vervolgens een ijzersterke klassieker vertolkt wordt door de Britse band. Op het podium genoeg plezier te zien overigens bij deze legendes! volgt van een klassieker van de Britse band.

De leukste show van deze Eindhoven Metal Meeting? Die geven we aan de band Malokapratan. De band speelt een rauwe black metal-achtige rock, met warse folkinvloeden die vooral lekker feestelijk voelt, maar met een grimmig randje. Het leukste is echter hoe de band speelt, namelijk als een stel beschonken straatmuzikanten dat toevallig dit podium opwandelde. Tussen de nummers door dwalen de bandleden dan ook rond over het podium, slaan bier achterover, of kijken beduust om zich heen. De zanger heeft een cape om en een handlebar snor. Er is een doos, waar eindeloze pilsjes uit lijken te komen. Alles is prachtig met deze Slovaken.

Afsluiten dan maar en dat doen wij met Taake. De controversiële Noorse black metal artiest zet eigenlijk altijd een wilde show neer, soms net iets te. Ook vandaag is Ørjan Stedjeberg, bekender als Hoest, in de juiste stemming daarvoor en gaat er vol in krijsend en schreeuwend, terwijl hij wilt om zich heen slaat op het podium en als een dolle hond op en neer beent. Het is al laat en we zitten op dag 3. Geen andere artiest krijgt je op dat punt nog zo opgefokt met die ijzige, scherpe riffs en bijtende vocalen. Een heerlijke afsluiter.

En heb je de aankondigingen voor 2020 gezien? Dat wordt alleen maar beter!